Space Hulk: Tactics

Door de jaren heen heb ik al de nodige ervaringen gehad in het Warhammer 40K-universum. Ik speelde een shooter met Space Marine, plande strategisch in Dawn of War en verkende een gigantisch schip in Inquisitor – Martyr. Space Hulk: Tactics is echter de eerste keer dat ik een game mocht spelen die er daadwerkelijk naar streeft om het bordspel te imiteren.

In Space Hulk zien we hoe een groep Blood Angel terminators een Forge World te hulp schiet die bedreigd wordt door een kolossale Space Hulk. Dit is een soort gefrankensteinde berg schepen en ruimtepuin, die wordt geïnfesteerd door de angstaanjagende Genestealers. En het is aan jou aan wiens zijde je wilt vechten.

Als de Blood Angels…

…betreed je de Space Hulk met het doel om deze van binnenuit in stukken te blazen, in de hoop zo Forge World Gorgonum te redden. Met maximaal vijf terminators verken je verschillende delen van de Hulk, waarbij je met regelmaat in aanraking komt met de buitenaardse bewoners van het gevaarte. Ondertussen stuit je ook nog op diepere geheimen en word je de spil in de nogal voorspelbare strijd tussen een Inquisitor van de Ordo Xenos, de belangen van de Fabricator-General en je commandant: Captain Ubaldo.

Terminators zijn feitelijk wandelende tanks en dat valt ook te merken als je met ze speelt. Ze zijn log, doen frustrerend lang over alles, maar zijn ook ontzettend duurzaam. Spelen als de Blood Angels betekent voorzichtigheid, planning en teamwork. Als je wilt overleven tenminste.

Als de Genestealers…

…ga je niet de strijd aan met de Blood Angels die je ook kunt spelen, maar vecht je tegen eerdere indringers van het Imperium of Mankind, die in dat andere verhaal enkel bij naam worden genoemd, terwijl dit alles door een soort flashback wordt begeleid. Genestealers moeten het niet hebben van hun kracht, maar van snelheid, misleiding en overweldigende nummers.

Deze monsters kun je elke beurt uit spawn points pompen en kunnen relatief grote afstanden afleggen. En dat moet ook wel. In tegenstelling tot de Blood Angels hebben zij immers geen vuurwapens, wat betekent dat ze hun vijand moeten benaderen om ze om te kunnen leggen.

Digitaal bordspel

Het originele Warhammer 40.000-bordspel waar Space Hulk en de andere games in de serie op gebaseerd zijn laat zich makkelijk naar een videogame vertalen. Feitelijk zijn het immers al strategy RPG’s. Karakters hebben een vast aantal punten die ze kunnen spenderen om elke beurt verschillende acties uit te voeren, er vliegen percentages over je scherm, welke worden uitgebeeld met dobbelstenen en het veld bestaat uit vakjes. Hiernaast kun je kaarten spelen die dienen als een soort leader skills of ze converteren voor extra action points (bij Blood Angels) of extra units (Genestealers). Het is niet exact hetzelfde als de boardgame, maar Cyanide heeft ook niet te veel afgeweken van diens template, wat ik enkel kan toejuichen. Het is daarom simpelweg pijnlijk dat ze het enige aspect waar ze écht moeite in moesten steken, de AI, volledig hebben verprutst.

Tussen beurten door neemt de computer om de haverklap een kleine halve minuut de tijd om te kijken wat het gaat doen. Prima, immers is haastige spoed zelden goed, maar de acties die het dan neemt zijn werkelijk debiel. Wanneer de computer Genestealers bestuurt, zal het je terminators zelden naderen zolang als dat je Overwatch, een soort guns ready standby-mode, aan hebt staan, omdat het bang is zijn dierbare mannetjes te verliezen. En dat terwijl Genestealers feitelijk rondom rush tactics gebouwd zijn. Veel missies overwon ik dan ook simpelweg door mijn vijf terminators in een rechte lijn van locatie A naar locatie B te brengen, waarbij aan de voor- en achterkant van de lijn een terminator met een minigun in Overwatch stond voor de zeldzame gevallen dat er wél buitenaards gespuis op mijn pad kwam.

Wanneer jij zelf de controle krijgt over de Genestealers is het zowaar nog erger. Terminators komen in verschillende vormen, met elk hun eigen sterktes en zwaktes. De computer benut deze echter nauwelijks. Een Apothecary, een soort healer, werd dikmaals op de frontlinie gezet, terwijl de tactische duizendpoot Librarian nauwelijks zijn psychische krachten gebruikte. De gehele Genestealer-campaign was dan ook alsof je het bordspel speelde tegen een beginner. Maar dan wel een die weigerde te leren en zijn units nooit van upgrades voorzag.

En dan de rest

Allicht lijkt het nu alsof er niets positiefs is aan Space Hulk: Tactics, maar dat is niet waar. De game is trouw aan de franchise, maar je hoeft voor deze game geen doctoraat te hebben in space mumbo-jumbo om het verhaal te volgen, al helpt een basiskennis van het 40K-lexicon zeker wel om beter in het verhaal te komen. Verder zorgen de twee heel verschillende speelstijlen van de facties ervoor dat spelers al snel een favoriet zullen krijgen, welke een goede verdeling in de online componenten zou moeten garanderen. Helaas kon ik dat echter niet aan den lijve ondervinden. Ondanks vier pogingen slaagde ik er namelijk niet in om tegenstanders te vinden op de Xbox One-versie. En om dezelfde reden heb ik ook niet meer uitgebreid met de editor gestoeid, die je missies laat maken en online laat delen.
 

Conclusie

Space Hulk: Tactics is een heel erg waarheidsgetrouwe adaptie van het gelijknamige bordspel, dat gebukt gaat onder een cruciaal gebrek: de input van een tegenstander. Een AI is nooit zo onvoorspelbaar als een menselijke rivaal, al ligt de lat die Cyanide met deze game heeft gelegd zo’n beetje op de grond. Dit zou theoretisch gezien opgelost moeten kunnen worden door online te gaan spelen, maar daar valt momenteel nog maar weinig traag bewegende mens VS alien-actie te beleven. Zonde.