De afgelopen jaren heb ik talloze keren clichématige inleidingen gelezen in reviews over filmgames en over games gebaseerd op strips, tekenfilms of andere TV-programma’s. Vooral de matige kwaliteit van deze games kwam hierin aan bod, maar de laatste tijd lijkt deze trend behoorlijk af te nemen. Er lijkt de laatste tijd namelijk steeds meer aandacht aan dit soort games te worden besteed. Vorig jaar deed Batman het al ontzettend goed en enkele maanden geleden werd er ook een zeer puike Transformersgame afgeleverd. Nu is het eens tijd voor Spider-Man om zich te bewijzen als held in een videogame.
In Spider-Man: Shattered Dimensions draait alles om een steen die superschurk Mysterio wil stelen uit een museum. Deze steen bevat bepaalde krachten, maar op het moment van stelen valt de steen. Gevolg: ieder deel van de steen wordt verspreid over een viertal dimensies en komt toevalligerwijs in de handen van verschillende schurken terecht. Taak aan Spidey om ze terug te halen uit deze vier dimensies.
Het leuke van vier dimensies is dat dit vier verschillende soorten Spider-Mans oplevert. Elk van de Spider-Mans ziet er anders uit en heeft unieke eigenschappen. Zo is de Amazing Spider-Man de Spider-Man die we kennen in het rood met blauwe pak. Met hem speel je in de normale wereld. Spider-Man Noir is een duistere Spider-Man die het best te vergelijken is met Sam Fisher. Hij moet stilletjes mensen besluipen en vooral in het donker blijven. Zijn avonturen vinden plaats in een dimensie die vergelijkbaar is met de wereld in de film Sin City.
Er is ook een futuristische dimensie, waarin wolkenkrabbers en neonverlichting de boventoon voeren. Hierin speel je met Spider-Man 2099. Hij heeft een hypermodern pak en kan de tijd voor een korte periode vertragen, zodat hij vijanden gemakkelijk uit de weg kan ruimen. Tot slot is er Ultimate Spider-Man. Hierin heeft Spider-Man zijn Venomsuite aan en kan hij in Rage Mode geraken. In deze mode kan hij voor een korte periode gemakkelijker vijanden uitschakelen, omdat zijn aanvallen krachtiger zijn.
Als je denkt dat deze vier dimensies een spektakelstuk van afwisseling opleveren, dan zul je van een koude kermis thuis komen, want in het gros van de levels ben je vooral aan het knokken. De enige noemenswaardige verschilen qua gameplay tussen 2099, The Amazing en The Ultimate Spider-Man zijn de Rage Mode en de mode om de tijd te vertragen. Verder zul je vooral verwikkeld zijn in gevechten met vele vijanden en de eindbazen.
Deze gevechten laten wisselende gevoelens achter. Op sommige momenten denk je: “Yes, dit is eigenlijk wel erg leuk”. Er zijn echter ook momenten waarop het allemaal niet zo spectaculair is. In het level waarin je het als Ultimate Spider-Man tegen Electro opneemt, vecht je tegen nietszeggende, vervelende elektronische wezens, terwijl je het in het eerste level van The Amazing het opneemt tegen een grote bende mensen. Dat laatste voelt een stuk beter aan en is een stuk leuker. Gelukkig wordt het mindere level van Electro wel onderbroken met een aantal gedeeltes waarin je mensen moet redden. Dit soort opdrachtjes zie je wel vaker tussen door en verbloemen het feit dat je continu met een redelijk eentonig vechtsysteem aan het knokken bent.
Wat wel leuk is, is dat in elk level een eindbaas centraal staat. Dit is degene die een deel van de magische steen heeft bemachtigd. Vaak vecht je per level meerdere keren tegen de eindbaas en dat levert in sommige gevallen spectaculaire scènes op. Wat dacht je bijvoorbeeld van het achtervolgen van een Goblin, terwijl je van een wolkenkrabber naar beneden springt? Het kan allemaal. Echter zijn er ook wat ongeïnspireerde eindbaasgevechten. Electro bijvoorbeeld, kun je uiteindelijk zelf geen schade toedoen. Hij is niet bestand tegen water, dus moet je ervoor zorgen dat de dam breekt. Het enige dat je hiervoor hoeft te doen, is het ontwijken van zijn aanvallen, waardoor hij de dam uiteindelijk zelf kapot maakt.
Lekker makkelijk, dat wel, maar een beetje uitdaging in een game is niet verkeerd. Helaas is Spider-Man: Shattered Dimensions in vele gevallen te gemakkelijk. Bij de eindbaasgevechten zul je misschien een keer het loodje leggen, maar de vijanden die je in de levels tegenkomt zijn alles behalve uitdagend. Met een paar rossen op de knoppen is het meestal al gedaan met ze. Het gebruiken van de vele combo’s en het kopen van upgrades is daarom enkel leuk, maar echt nodig heb je het niet.
Overigens is de intelligentie bij de vijanden in vele gevallen ver te zoeken. Dat geldt vooral in de levels waarin je met Spider-Man Noir speelt. Hierbij moet je vooral in de schaduwen blijven, om in vele gevallen met een druk op de knop een tegenstander spectaculair om zeep te helpen. Zien de vijanden je, dan zal er direct een alarm afgaan. Meestal is het dan voldoende om drie stappen verder te zetten naar het donker om ervoor te zorgen dat de vijanden je kwijt zijn. Bovendien zien vijanden je soms niet staan van twee meter afstand. Erg grappig, want als je deze vijanden uitschakelt en vervolgens op hun plek gaat staan, dan kun meestal nog mijlen ver vooruit details bespeuren. Het is jammer, want de sluiplevels hebben voldoende potentie.
Daarnaast zien de levels in deze dimensie er grandioos uit. Het geeft je echt het gevoel in de jaren dertig te zijn. De levels zijn erg donker en het kleurgebruik is, zoals gezegd vergelijkbaar met Sin City. Vooral de lichtinval is ontzettend mooi. Overigens ziet de rest van de dimensies er ook erg mooi uit. Alle omgevingen en personages zijn als een strip vormgegeven. Alles is cell shaded en omlijnd met zwart. Of je nu in de jungle bent, of in de woestijn, het ziet er fantastisch uit.
Het rondslingeren met je web geeft op zich een vrij gevoel. Je kunt overal heen slingeren en ook grote afstanden overbruggen middels je webzip. Er zijn namelijk herkenningspunten waar je direct naar toe kunt zippen. Helaas werkt dit niet altijd even nauwkeurig. Tel daarbij op dat ook de camerapositie behoorlijk wat te wensen over laat en het slingeren wordt al snel frustrerend in sommige gevallen.
Conclusie
Vier verschillende Spider-Mans klinkt veel belovend, maar in wezen verschillen ze niet echt veel van elkaar, op Spider-Man Noir na. Het gros van de game zul je aan het vechten zijn tegen tegenstanders met weinig intelligentie. De korte onderbrekingen met opdrachtjes verbloemen de eenzijdigheid een beetje en dat zelfde geldt voor de soms behoorlijk spectaculaire eindbaasgevechten. De camerastandpunten zijn erg matig en in de Noir dimensie zit veel meer potentie. Daartegenover staat dat het spel er wel erg goed uitziet en dat de levels voor korte sessies best leuk zijn. Kortom, geen must-have, maar zeker ook geen miskoop.