Splatoon 2

We moesten even goed kijken toen Nintendo de opvolger van de Wii U-hit Splatoon aankondigde. De koddige Inklings leken namelijk vrijwel onveranderd en ook aan de gameplay leek weinig gesleuteld te zijn. Deels bedriegt deze schijn, want Splatoon 2 bevat een aantal fijne tweaks waarmee het een volwaardige sequel probeert te zijn op een game van hoge klasse.

Splatoon 2 is overduidelijk een vervolg dat het niet zoekt in de grote toevoegingen, maar de game op sommige vlakken prettig verbetert. De grafische stijl is bijvoorbeeld niet veranderd, maar de felle kleuren van de inktverf spatten wel degelijk meer van het scherm af op de Switch. Inkt bevat hier en daar zelfs een mooie glitter en de resolutie is verhoogd naar ergens tussen de 900p en 1080p in de ijzersterke multiplayer. De singleplayer is daarnaast zichtbaar mooier geworden.

Hero Mode

De solomodus, genaamd Hero Mode, is ook een goed voorbeeld van de marginale verbeteringen van Splatoon 2. In Hero Mode is de essentiële Great Zapfish ontsnapt, een vis die de mensachtige Inklings van stroom voorziet, en moet jij als geheim agent dit zeedier weten te lokaliseren. Om deze missie te voltooien, moeten kleinere Zapfish worden gevonden, die verspreid zijn over levels in zes verschillende werelden.

De game geeft je per wereld iets meer vrijheid door zelf vanuit de hub te kunnen bepalen welk level eerst wordt voltooid. Vervolgens worden ongeveer zes korte levels voorgeschoteld, die daadwerkelijk bruikbare mechanieken en strategieën voor de multiplayer verpakken in leuke uitdagingen. Op dit gebied voelt de singleplayer niet meer aan als een échte tutorial voor het grote werk, maar biedt het een leuke afwisseling. Hoewel het grootste gedeelte bestaat uit schieten met telkens nieuwe wapens, introduceert het zo nu en dan ook dingen als grinden over rails en stuiterend door een level knallen.

Ook de eindbaasgevechten zijn erop vooruitgegaan, waarvan er elke wereld een op je staat te wachten. Het ontwerp van de eindbazen zelf is nog gekker geworden, zoals een vis in een gigantische draaiende oven en een sumoworstelaar op een eenwieler, met de bijbehorende woordgrapjes. Net als de rest van de Hero Mode zijn ze nooit echt uitdagend, maar zijn ze wel stijlvol genoeg om van te kunnen genieten. Toch bekruipt ons toch het gevoel dat er meer in de singleplayer had gezeten, wanneer het verhaal bijvoorbeeld meer omhanden had, of als er daadwerkelijk hele frisse platformmechanieken werden toegevoegd.

Diepere laag inkt

Het is echter niet verwonderlijk dat er weinig aandacht is besteed aan de Hero Mode, aangezien Nintendo hoog inzet op het eSports-gehalte van Splatoon 2. Op het eerste oog is de multiplayer een chaotische warboel van kliederende Inklings, maar wie er dieper induikt weet dat er een behoorlijk strategische laag schuilt onder de gekleurde inkt. In de standaard Turf War-modus moeten twee teams van vier zo veel mogelijk territorium afbakenen met hun eigen kleur, die de kleur van de tegenstander weer kan overlappen. Ook kunnen spelers als in een ‘echte’ shooter vijanden splatten, wat een kleine kleurexplosie achterlaat.

Teamwork is vrijwel essentieel. Een team waarvan een speler een weg vrijmaakt naar het midden van het level, en teamgenoten door de verf zwemmen als inktvissen, is bijvoorbeeld duidelijk in het voordeel. Als ondergedoken inktvis in de verf laadt namelijk niet alleen de inkttank weer op, maar bewegen Inkling aanzienlijk sneller. Een goed op elkaar ingespeeld team weet torens te veroveren om bijvoorbeeld te snipen met de nieuwe Splat Charger of op een goede manier zich te verspreiden over de map, zonder samen te klonteren op hetzelfde stukje. Dan zijn er nog de nieuwe special abilities die het tij doen keren als er genoeg punten zijn gemaakt en het tij kunnen doen keren, zoals een allesvernietigende raketwerper. Het is hectisch, maar ontzettend strategisch.

Kleine pijnpunten

Over het algemeen is er weinig nieuw aan de multiplayer van Splatoon 2, ook dat het gewoon ontzettend leuk is om te spelen. Zelfs het progressiesysteem is vrijwel identiek, waarbij het samenstellen van de outfits van je Inkling een belangrijk onderdeel is. Iedere hoofdband, fietshelm of ander stuk kleding kleding maakt je verschrikkelijk modebewuste Inkling niet alleen stijlvoller, maar geeft hem ook nog maximaal vier voordelen in de multiplayer. Denk aan zuiniger omgaan met inkt of minder schade oplopen in vijandelijke inkt, wat goed te combineren is met de verschillende wapens die je vrijspeelt. Een zwaar wapen profiteert bijvoorbeeld van extra snel opladen of een hogere bewegingssnelheid. Het aantal nieuwe kledingstukken en wapens is helaas wel op een hand te tellen, wat ook hier weer laat doorschemeren dat er weinig is veranderd.

Daarbij moet ook worden aangestipt dat zelfs een aantal ergernissen uit de eerste game niet is verholpen. Bij het opstarten worden spelers bijvoorbeeld verplicht om te kijken naar welke maps er per modus beschikbaar zijn, die nu elke twee uur roteren. Behalve dat twee uur lang dezelfde maps spelen soms wat repetitief kan worden, zitten de drie andere modi dan Turf War verstopt in Ranked Battles, die ook nog eens elk een eigen rang bijhouden, zodat je nooit één waarde achter je naam hebt staan. De drie modi, Splat Zone (Headquarters), Tower Control (Payoad) en Rainmaker (Capture The Flag) zijn juist een fantastische variatie op Turf War. Verder is er nog een kleine lijst met ergernissen die de game nog steeds bevat, maar absoluut niet verdient.

Parel in de oester

Zelfs de grootste nieuwe toevoeging aan de game, de coöperatieve modus Salmon Run, is elke dag slechts een paar uur online te spelen. Ieder ander moment van de dag moeten spelers samen een team vormen door lokaal bij elkaar te komen met vier Nintendo Switch-systemen. Wanneer iedereen er eenmaal klaar voor is, blijkt Salmon Run echter de verborgen parel van de game te zijn. In de modus vallen losgeslagen zalmvissen spelers aan, die van tijd tot tijd gouden eieren laten vallen. Deze eieren moeten naar een verzamelplek worden gebracht, die ook nog eens verdedigd moet worden. Dit vereist wederom een knap staaltje samenwerken en wordt naarmate de tijd vordert onwijs pittig.

Aan het einde van elke golf volgen een of meer eindbazen, die ook nog eens binnen de tijd moeten worden neergehaald. Deze eindfases kunnen bloedstollend spannend zijn, omdat er ook nog eens rekening gehouden moet worden met de zeespiegel waaruit de zalmvissen tevoorschijn komen. Het is jammer dat de game niet schaalt naar twee spelers en beperkt online beschikbaar is, want dat maakt de geweldige ervaringen vrij zeldzaam. Wellicht dat Nintendo hier met een patch pijnpunten als deze kan verhelpen, wat Splatoon 2 een waardigere opvolger zou maken.

Conclusie

Splatoon 2 is dus een lastig in te schatten game. Het biedt een aantal fijne verbeteringen en toevoegingen, zoals de visuele vooruitgang, nieuwe maps, nieuwe special abilities en de geweldige Salmon Run, maar kent ook een lijst met ergernissen. De basis van de onwijs leuke en tactische multiplayer zal voor velen waarschijnlijk genoeg zijn om de game weer in huis te halen, maar als een échte opvolger had er meer in de game gezeten.