Welk persoon kan de wereld eens uitleggen waarom het vooral mannen zijn die diehard zitten te gamen in het weekend? Die de tijd vergeten en met een paar blikjes Red Bull de nacht zo doorkomen? Is het om te ontsnappen aan de keiharde realiteit? Of is het om de held uit te hangen in de zoveelste actiegame? Het zal ons mannen een worst wezen wat jullie denken. Terwijl iedereen blijft peinzen over het fenomeen, beginnen wij ondertussen aan een nieuw avontuur. Tijd om wederom tientallen uren als held door het leven te gaan. Tijd om (wellicht wederom) in de huid te kruipen van Sam Fisher.
Jawel dames en heren, het is Sam Fisher die weer is opgetrommeld om de Verenigde Staten te redden van de ondergang. Ditmaal lijkt het namelijk pas echt fout te gaan. Terroristen plannen gigantische aanvallen op Amerika, waarmee ze simpelweg het hele land stapje voor stapje ten onder willen laten gaan. De groep noemt zichzelf ‘The Engineers’ en hebben een Blacklist samengesteld waarin de stappen worden beschreven. De president is ten einde raad, dus het is tijd om in te grijpen. Het verhaal is behoorlijk cliché en heeft veel weg van Diehard 4.0, maar weet nog wel te vermaken. Toch zou het hoge niveau dat in deze game op zoveel vlakken bereikt wordt ook met het verhaal bereikt moeten worden. Een kleine smet op een mooi geheel?
Samen met drie andere specialisten worden er tactieken verzonnen om deze misdaad de kop in te drukken. In je Paladin, het rustpunt tussen de missies door, wordt alles doorgesproken en besloten. Daarnaast kun je er ook van alles upgraden. Denk hierbij aan gadgets tot healthbars. Dit kun je doen met het geld dat je in de missies verdient. Hierdoor beschik je telkens over een beter en uitgebreider arsenaal. Splinter Cell: Blacklist heeft een indrukwekkende lijst aan gadgets en upgrades voor je wapens. Je zult dus niet snel klaar zijn met investeren en dit komt de speelduur ten goede. Dat het hiermee overigens wel snor zit wordt al snel duidelijk. Er zijn erg veel missies die je zowel alleen als in coöp kunt uitvoeren. Daar komt nog eens bij dat missies over het algemeen wel wat tijd in beslag nemen, waardoor de optelsom van het aantal uren op een mooi eindgetal uitkomt.
De franchise Splinter Cell heeft in het verleden op gebied van gameplay wel wat opmerkelijke veranderingen ondergaan. De game stond eerder bekend als ultieme stealth-game, maar dit is sinds Splinter Cell: Chaos Theory niet meer het hoofdingrediënt. Splinter Cell: Blacklist gaat wat gameplay betreft terug naar haar roots, maar houdt ook deels vast aan speerpunten van de laatste uitgaven. Elke missie kun je namelijk volledig naar eigen inzicht en smaak voltooien. Assault, Panther en Ghost: zo worden de mogelijkheden voor je in kaart gebracht. Eerstgenoemde is enorm offensief. Als een Rambo ren je het terrein over en alles wat beweegt is zijn of haar leven niet zeker. Panther is een iets meer gedoseerde tactiek. Er mogen gerust doden vallen, maar dit mag ook wel stilletjes gebeuren. De alarmbellen hoeven niet te gaan rinkelen. Ghost is de tactiek voor de echte smeerlappen onder ons. Komen en gaan, zonder dat iemand weet dat je er geweest bent.
Laatstgenoemde speelwijze is veruit de lastigste manier om het spel tot een goed einde te brengen.
De verschillende moeilijkheidsgraden die in het spel zijn verwerkt hebben ook een grote invloed op de manier van spelen. Op de hoogste moeilijkheidsgraad is het bijna onmogelijk om de Assault-tactiek te hanteren. Je zult binnen no-time naar de grond gaan. Alle vijanden hebben arendsogen en schieten raak alsof het niets is. Nee, aan uitdaging geen gebrek in Splinter Cell: Blacklist. Daar komt natuurlijk nog eens bij dat het spel wel even duurt, dus aardig wat zweetdruppeltjes zullen van het voorhoofd afdruipen voor vele uurtjes.
Gelukkig zijn gedurende het spel alleen zweetdruppels van spanning en niet van ergernis waar te nemen. Ubisoft weet namelijk een kwalitatief zeer sterke game neer te zetten op zowel het gebied van gameplay als grafische pracht. Het spel speelt uitstekend en heeft, ondanks alle poespas, een lage instapdrempel. Je voelt je al snel als een vis in het water en dat is de verdienste van de ontwikkelaar. Je zult goed moeten zoeken wil je gebreken in de gameplay aan het licht brengen. Grafisch gezien draait het spel simpelweg uitstekend mee met concurerende spellen. Ubisoft bezit natuurlijk ook Assassin’s Creed, dus de stealth-link is al snel gelegd. Grafisch gezien kunnen de spellen zich ook prima aan elkaar meten.
Het is al eerder in deze recensie genoemd, maar de multiplayer van de game verdient zonder twijfel een hele alinea. Vandaag de dag is het lastig om echt kwalitatieve coöp-games te vinden in de schappen. Splinter Cell: Blacklist is het bewijs dat coöp-games nog niet zijn uitgestorven. Aan alles is te merken dat coöp niet als simpel extraatje in de game is verwerkt, maar echt onderdeel uitmaakt van het geheel. Er is tijd in gestoken. Je kunt niet de verhaallijn simpelweg met een extra speler doorlopen. Er zijn aparte missies ontwikkeld waarin jij en je maat je gang kunnen gaan. Daarin krijg je vaak ook nog verschillende opdrachten. Zo zal één van de twee soms airsupport moeten leveren, terwijl de andere op de grond actief is. Als één van de twee verzaakt, dan is het verdomd lastig om de missie tot een goed einde te brengen. Samenwerken zoals het hoort. Samenwerken van hoog niveau.
Conclusie
Splinter Cell: Blacklist is Splinter Cell op zijn best. De ontwikkelaar heeft in het verleden getwijfeld tussen actie en stealth, maar weet in deze game beide stijlen te bundelen tot een magistraal geheel. Aan alles merk je dat er met beleid aan deze game is gewerkt en dat werpt zijn vruchten af. Niet alleen zul je van deze game genieten als je alleen speelt, ook met een maat op de bank zul je je als een ware topagent voelen. De game als vorm van relatietherapie aanraden is wellicht wat teveel van het goede, maar het geeft wel aan dat het met Splinter Cell: Blacklist wel goed zit.