Spore

Ieder mens heeft wel enkele zwakheden waar diegene dan echt niet tegen kan. In mijn geval is dat als iemand me probeert te commanderen – de pubertijd is dan ook een zware, zware tijd – en ik kan me d’r dan ook vreselijk aan ergeren. Gelukkig voor “ons soort mensen” bestaan er games waar jij zélf de dictator kunt uithangen. Met de Sims had meneer Wright een goudmijntje in handen; in iedereen bleek wel een klein dictatortje te schuilen. In Spore gaat men nog een stapje verder: vanaf nu ligt het gehele heelal aan jouw voeten.

Zoals waarschijnlijk wel bekend bestaat de game uit vijf verschillende fases. Veel mensen maken, in mijn ogen, de fout om per fase te gaan kijken wat er allemaal wel goed is en wat niet. Spore is echter een totaal pakket, en je doet de game dan ook weinig eer aan als je hem volledig gaat ontleden. Daarom ga ik ook niet diep op elke fase in, want – behalve dat alles in de game zelf keurig wordt uitgelegd – heeft het niet veel zin als je gewoon naar het eindproduct kijkt.

In den beginne waren er slechts kleine beestjes die rondzwommen in de oceaan. Ook jouw wezen start op deze natte plaats en het is de bedoeling om snel te groeien door het eten van andere beestjes of planten. Ondertussen kun je allerlei dingen veranderen aan jezelf, denk bijvoorbeeld aan verscheidene types vinnen of een stekel voor aanvallen. Na een kwartiertje tot twintig minuten ben je gereed om het land te betreden en hier begint de pret pas echt. Dit is namelijk de fase in de game waar de meeste reclame om gedraaid heeft: het zelf creëren van een wezen. Daar waar het aanpassen in de eerste fase nog beperkt was, kun je hier echt je fantasie op jouw creatie loslaten. Je hebt echter niet gelijk alle onderdelen voor handen: je zult eerst op jacht moeten en andere stammen aanvallen of tot vrienden maken voor DNA-punten, waarmee je onderdelen kunt kopen.

Na de tweede fase kun je niets meer aan jouw wezen veranderen. Vanaf nu bestuur je een hele stam en is het de bedoeling om de concurrerende rassen uit te roeien of, wederom, tot partner te maken. Het is op dat ogenblik een soort RTS-game geworden en dat zal het ook in de vierde fase blijven. Hier heeft jouw ras de totale wereldoverheersing, maar zoals inmiddels ook bij de mensen gebeurd is, hebben verschillende delen van de wereld oorlog met elkaar. Afhankelijk van je eerdere speelstijl – zoveel mogelijk moorden of handelen – zul je hier de wereld moeten overnemen met of geweld, of door te handelen of door het overige deel van de aarde tot hetzelfde geloof te overtuigen. Heb je eenmaal de gehele macht in handen, dan ben je klaar om de rest van de ruimte te verkennen. Het gevoel dat je krijgt wanneer je voor het eerst het enorm grote heelal ziet – wat echt onbeschrijfelijk is – is één van de sterkere punten van de game. In deze grote ruimte met de vele planeten zul je weer kunnen handelen of simpelweg iedereen uitroeien, totdat je bij het midden komt.

Dit is zo ongeveer het verloop van de game, en als je elke fase apart neemt, valt inderdaad op dat het nogal kort en oppervlakkig is. Kijk je echter naar de game als een geheel, dan zul je toch wel op z’n minst acht tot tien uren nodig hebben om het uit te spelen en verveelt het nauwelijks, omdat alles lekker vlot werkt en als het saai dreigt te worden, je overgaat naar de volgende fase. Toch blijft de oppervlakkigheid het grote nadeel van de game, hoewel het wel de toegankelijk voor de “casual-gamers” verhoogt. Je zult hoogstwaarschijnlijk niet nog een keer alle fases gaan doorlopen, want als je de game eenmaal hebt gespeeld, kun je gelijk aan de ruimtefase beginnen, welke toch wel het leukste is. Of eigenlijk is dat niet waar: de reden dat je Spore vooral zou moeten gaan kopen is vanwege het feit dat je werkelijk alles aan jouw wezen kunt veranderen wat je maar wilt. Dat is de echte kracht van de game en ook duidelijk het onderdeel waar ze de meeste aandacht aan hebben geschonken. De overige aspecten zijn simpel en oppervlakkig uitgewerkt en daarvoor hoef je de game echt niet te kopen. Hou je er echter van om lekker te klooien totdat je eindelijk de perfectie in jouw creatie hebt gevonden, dan is Spore een terechte aankoop.

En heb je dan die perfecte creatie gevonden, dan wil je natuurlijk wel dat het er ook een beetje mooi uit ziet allemaal. Dat zit in Spore ook wel goed. Hoewel de game gelukkig niet erg hoge systeemeisen nodig heeft, in verband met de grote casual-groep, ziet de wereld er netjes uit en loopt het lekker soepel. Bij casual-games hoort meestal ook een vrolijk sfeertje en ook dat zit hier wel snor, wat tevens versterkt wordt door de – niet opvallende, maar wel van voldoende kwaliteit voorziene – muziek. Als laatste wil ik nog even één speciaal dingetje aanhalen: het is bijzonder om te zien hoe je een echte band met jouw wezen hebt gekregen aan het einde van die acht tot tien uur. Het is nooit leuk om te zien hoe jouw volk afgeslacht wordt door een ander en reken maar dat je zo snel mogelijk je eigen troepen gaat mobiliseren om wraak te nemen.

Spore is in zijn geheel een vermakelijke game geworden, waarbij het creëren van je eigen wezen toch wel het belangrijkste punt is. De rest is leuk uitgewerkt, maar te simpel en oppervlakkig om de wat meer ervaren gamers voor een langere tijd te boeien. Mensen die helemaal niks hebben met het klooien met beestjes, huizen en voertuigen raad ik dan ook aan de game niet te kopen. Hou je er wel van en kun je de oppervlakkigheid van de rest voor lief nemen, dan heb je voor jou een must-have in handen.