Af en toe kom je als redacteur van GameQuarter wel eens een game tegen waarvan je denkt: waren de ontwikkelaars nu knetterstoned of hebben ze nu opzettelijk de game zo geschift gemaakt. Dit gevoel bekroop mij elke seconde, bij het spelen van het mentaal zeer instabiele Stalin vs. Martians. Dat is echter niet het enige wat instabiel is aan deze titel. Vrijwel elk onderdeel aan Stalin vs. Martians schreeuwt gewoon uit: deze titel is pure vuilnis. Het is dat Stalin vs. Martians enkel te downloaden is, anders had de DVD-disk van mij een rituele verbranding ontvangen om deze meuk van de planeet te verwijderen.
Ietwat zal ondergetekende zich nu matigen, wetend in het achterhoofd dat Stalin vs. Martians niets meer is dan een parodie, een simpele grap. Want als volledige game is het enkel huilen met de pet op. Laten we beginnen bij de basis, wat houdt deze titel precies in? Welnu, het is in feite een RTS-game die twee strijdende partijen aanbied, namelijk de Russen en de Marsmannetjes. Jij mag onder leiding van de almachtige leider Stalin de (inspiratieloze) wezens van Mars een kopje kleiner maken. Van een verhaal is niet zozeer sprake, je wordt meteen na een briefing van Stalin het diepe in gegooid. Er is geen uitleg, geen reden voor het feit dat bizarre wezens de aarde overnemen, ze zijn er gewoon. Aan jou de taak om ze uit het communistische moederland te verwijderen.
Elke missie die je voorgeschoteld krijgt, begint met een klein leger. In het begin zijn het simpele infanterie-units en tanks, later wordt het wapentuig beter en beter. Klein detail is het feit dat de units volkomen inspiratieloos overkomen. Kleine tanks worden grotere tanks en overige units lijken volkomen gekloond te zijn uit de standaard RTS-game. Qua gameplay is het helemaal triest gesteld. Onder strategie verstaat deze game niets meer dan hersenloos inraggen op compleet idiote marswezens, welke variëren van drie-ogige groene beesten tot slurfachtige blauwe wezens. Daarnaast zijn er nog eens de idioot kleine schreeuwbeesten die amper aan te klikken zijn. Het is vaak nóg frustrerender, omdat de aanvalknop speciaal moet worden aangeklikt onderaan het scherm, om vervolgens de vijandige unit aan te klikken. Zeer vervelend als je belaagd wordt door een berg gestoorde aliens.
De humor, of eigenlijk de complete “randomheid” aan Stalin vs Martians is het enige wat me plezier heeft doen beleven aan dit vreselijke gedrocht van een game. De commentaren van je units (“My name is Ivan, I like you”) en de idiote trancemuziek op de achtergrond lieten me keer op keer weer een whatthefuck-moment beleven. Over de muziek gesproken, deze varieert van hyperactieve trance tot betreurenswaardig slechte Russische pop. Het past in ieder geval bij het idiote sfeertje in deze game. De geluideffecten zijn dan weer om te huilen zo slecht. Qua grafische kwaliteit lijkt Stalin vs Martians weggelopen uit de jaren ’90, het ziet er gewoonweg niet uit. De screenshots zeggen meer dan 1000 woorden.
Conclusie
Geachte bezoeker van GameQuarter, ik verzoek u om ver verwijderd te blijven van Stalin vs Martians. De enkele dwaas die deze titel toch aanschaft, moet zich toch ernstig afvragen of de acht euro die deze titel kost niet beter door de wc gespoeld kon worden. De gameplay is slecht, het verhaal afwezig, de muziek en geluideffecten triest en bagger en tot slot is de grafische kwaliteit ronduit pover. De complete randomheid in Stalin vs Martians heeft me af en toe nog wel een glimlach bezorgd, maar voor de rest is het beter deze game geen aandacht te schenken, behalve wellicht de ronduit hilarische trailer van een dansende Stalin. Als jullie me even willen excuseren, ik heb een game te deïnstalleren van mijn PC…