Weet je waar ik me enorm aan kan ergeren? Leeghoofden die roepen dat ze een zombie apocalypse willen! Het feit is namelijk dat het gros van deze mentaal minder bedeelden nooit de kans krijgt om hun ‘’geweldige’’ plannen voor speciale zombiewapens en zelf voorzienende bunkers waar kan maken. Waarom? Omdat ze dan al net zo dood zijn als de zombies waar ze om vroegen. Een zombie apocalypse is niet leuk en hoort dat ook niet te zijn. Het is paniek, wanhoop en ploeteren om in leven te blijven. Het is State Of Decay.
In eerste instantie lijkt er niets aan de hand. Jij en je vriend Ed trekken je een weekendje terug om rustig te gaan vissen. Weg van drukke werkschema’s, e-mails van de baas en zeurende verkopers aan je telefoon. En zoals altijd is zo’n weekend veel te snel voorbij en kijk je er tegenop om naar huis te moeten.
Dawn Of The Dead
En het wordt er ook niet beter op. Op het moment dat je op land aanmeert wordt Ed aangezien voor een smakelijk menshapje door kannibalen. Althans ze denken dat het kannibalen zijn. Zonder ook maar een beetje twijfel of schuldgevoel sla je de menseters morsdood en ren je door de bossen op zoek naar een schuilplek, waarbij jullie oog valt op een centraal gelegen boswachterspost.
Eens daar aangekomen blijkt dat jullie niet de enige waren met dit idee. Enkele overlevenden hebben zich verschanst in het gebouw en hebben hier een kleine reserve aan nuttige materialen verzameld. En jullie zijn meer dan welkom om te blijven, als jullie je deel van het werk doen. Dus al snel ren je weer tussen de lijken door om de omgeving te verkennen.
The Walking Dead
Jullie samenwerking is van korte duur. Want wanneer je terugkeert naar je schuilplaats kom je in een ravage aan. Ten einde raad besluit je de lijken te onderzoeken in de hoop nuttige spullen te vinden, wanneer opeens een van de doden Ed bespringt. En pas dan dringt het door dat er geen kannibalen zijn, maar dat de doden niet dood blijven.
Ed’s ongelukje was niet voor niets, want van het nu écht dode lichaam halen jullie een walkie talkie. Hiermee leg je contact met een andere groep overlevenden, waar je je na de nodige moeite bij aan kunt sluiten. En vanaf dat moment ligt de wereld aan je voeten. En die wereld is enorm.
Night Of The Living Dead
Om je groepje overlevenden te ondersteunen zijn er wat basisvoorzieningen nodig. Een dak boven je hoofd heb je al, maar doet maar weinig voor je als je het niet in goede staat kan houden of brengen na een aanval. Bovendien hebben je kameraden ook eten nodig, munitie om de basis te verdedigen en medicatie voor als ze ziek worden. Bang in een hoekje zitten met je duim in je mond zit er dan ook even niet in.
In plaats daarvan spendeer je jouw dagen in State Of Decay in de verlaten dorpen, boerderijen en graslanden die ‘’The Valley’’ rijk is, op zoek naar waardevolle rantsoenen om de dag door te komen. En dat is een hele klus als overal zombies lopen die jou als hetzelfde zien. En dat is waar State Of Decay zich onderscheid van Resident Evils in de (game)wereld. Je bent geen eenmansleger, maar een simpele gast die probeert de dag door te komen.
Plants VS Zombies
En dat valt ook te merken op het moment dat je onder aanval bent. Je karakter kan een vuurwapen bij zich dragen en hiermee korte metten maken met alles wat raar uit zijn ogen kijkt, maar enkel een headshot is effectief. En gezien goed richten, een lawaaierig pistool en hordes zombies niet bepaald goed samen gaan, zul je in gevechten zo mogelijk vertrouwen op slag-, steek- en snijwapens. En daar kun je je prima mee redden als je goed uitkijkt dat je niet van achteren gegrepen wordt en als er niet meer zombies zijn dan je op een hand kan tellen.
Mocht je je echter onverhoopt in een situatie bevinden waarin je overweldigd wordt door het aantal zombies of waarin je melee wapen er de onvermijdelijke brui aan geeft, dan is het rennen voor je leven. En dat is problematisch, want zombies rennen in State Of Decay net zo hard achter je aan. Tel daarbij op dat jouw karakter slechts beperkte stamina heeft en dat die sneller opgaat naarmate je rugzak zwaarder beladen is en je zult ondervinden dat je omgeving benutten een must is. Een flink stuk vooruit sprinten en je daarna verstoppen in een bosje is dan vaak de oplossing.
Left 4 Dead
En dan komt de ontdekking waar je niet vrolijk van wordt. Je hebt veel moeite gedaan en ervoor gezorgd dat je basis volgeladen is met rantsoenen en overlevenden die je bij elkaar gescharreld hebt. Je kijkt op de klok en ziet dat je ook vandaag weer veel te weinig slaap zult gaan krijgen. Je slaat je game op, duikt onder de lakens en de volgende dag denk je verder te gaan waar je gebleven was om plotseling te ontdekken dat je (bijna) door je rantsoenen heen zit. State Of Decay gaat namelijk gewoon verder, met of zonder jou.
Hier zitten gelukkig limieten aan, zoals dat je karakters niet ten prooi kunnen vallen aan zombies, tenzij ze bijvoorbeeld al een waarschuwing hadden gegeven dat ze in de problemen zaten. Dat gebeurd alleen vaker dan je lief is. Vergeet het verhaal en rantsoenen, de helft van de tijd ben je bezig om te zorgen dat je onbenullige teamgenoten niet het loodje leggen omdat ze het IQ van een pinda hebben als je ze niet zelf bestuurt. Dat dergelijke missies erin zitten is prima, ook heel realistisch. Maar als ze te vaak voorkomen heb je al snel de neiging ze aan hun lot over te laten, want vaak redden ze zichzelf toch wel. Maar dat doe je niet, want je moet regelmatig wisselen tussen karakters en je wilt niet je zuurverdiende levels weg zien kwijnen, ondanks dat het verschil tussen karakters nauwelijks merkbaar is. Immers hebben ze allemaal dezelfde eentonige monologen.
The House Of The Dead
Het redden van teamleden is echter niet de enige sidequest die herhaaldelijk terugkeert. Andere overlevenden zullen met regelmaat je hulp inschakelen om speciale zombies uit te schakelen. Want naast de standaard breinetende ondode, heb je in State Of Decay nog vier soorten andere zombies.
Juggernauts waren hele dikke en grote mensen die nu je angst aanjagen als je ze aan ziet komen. Deze ondingen kunnen namelijk makkelijk een heel magazijn slikken voor ze de pijp uit gaan en met melee wapens krijg je ze niet van hun stuk gebracht. Het omgekeerde is waar bij SWAT-zombies, die hun kogelvrije kleding nog aan hebben. Grijp dus maar jouw katana, knuppel of tafelpoot en ren op ze af.
Feral zombies rennen juist op jou af en zijn veel sneller dan alle andere varianten. Heb je ze echter tegen de grond gewerkt, dan kun je met een welgemikte slag een echt einde aan hun miserabele leven maken. En dan heb je nog Screamers, de nachtmerrie van ieder mens in State Of Decay.
Screamers zelf zijn niet zo beangstigend, maar omdat ze zo ontzettend luidruchtig zijn, trekken ze hordes zombies aan. En laat je ze te lang rondhangen in de wereld, dan nemen ze gebouwen over. Dit noemen ze in de game ''infestations'' en die wil je niet te dichtbij je basis laten komen. Daarom is het maar goed dat je (in hele beperkte aantallen) de hulp van overlevenden die je tijdens het verhaal leert kennen kunt inroepen.
Breakdown
Die luxe heb je niet Breakdown, de eerste DLC die State Of Decay op de Xbox 360 ontving en die standaard inbegrepen zit op de Year One Survival Edition. De DLC heeft niet heel veel om het lijf als je net klaar bent met het hoofdverhaal. Dat komt doordat de extra opties die Breakthrough origineel toevoegde aan de game, met zijn tweeën op pad gaan, voertuigen gebruiken als opslag en vele bugfixes, in deze versie ook in het hoofdverhaal zitten. Helaas geldt dat ook voor de bugs die er destijds niet uitgehaald waren. Maar ondanks de soms rare dingen die gebeuren, zijn de bugs slechts zelden storend. Ikzelf hoefde in ruim vijftig uur speeltijd slechts eenmaal de game erdoor te herstarten.
Breakdown speelt zich af op dezelfde map als State Of Decay zelf en je doel is hier zo lang mogelijk te overleven, een busje op te knappen en hem te smeren. En als je dat gedaan hebt begin je opnieuw, alleen zijn de zombies nu wat agressiever. En dat blijf je herhalen tot je onvermijdelijke einde aan de hand van zombies met woedebeheersingsproblemen.
Lifeline
En dat brengt ons bij de tweede DLC die standaard in de nieuwe versie van State Of Decay zit. Want hierin zijn de zombies altijd zo agressief. Lifeline vertelt een volledig nieuw verhaal in een volledig nieuwe locatie. Met dit keer geen burgers in de hoofdrol, maar getrainde soldaten. Maar dat maakt niet heel veel verschil.
Deze soldaten zijn het laatste wat is achtergebleven van hun leger in een door zombies overrompelde stad. Hun doel is een wetenschapper te vinden die een genezing zou hebben voor het virus dat de lopende doden veroorzaakt. Maar denk niet dat je nu alsnog de zombie mode van Call Of Duty gaat spelen, want zelfs getrainde soldaten zijn niet voorbereid op een situatie als deze.
Je bent dan ook niet de jager, maar de prooi. Jouw basis is onder constante dreiging van de duizenden ondoden in de stad en tussen deze aanvallen door probeer je genoeg rantsoenen te verzamelen en overlevenden in veiligheid te brengen. En dan breekt de hel weer los en schieten jullie allemaal voor je leven in de hoop dat je het lang genoeg uit kan houden tot de helikopter nieuwe munitie dropt en de overlevenden meeneemt. En dat is lastig, heel erg lastig. Net zoals het neerleggen van State Of Decay.
Conclusie
State Of Decay: Year One Survival Edition neemt een van de betere zombies games van de vorige generatie en bundelt die met alle DLC tegen een voordeelprijsje. Verwacht echter ook niet meer dan dat. De game heeft nog steeds dezelfde tekortkomingen als het origineel, maar daar kun je makkelijk overheen kijken als je heerlijk aan het survivalen bent in een van de weinige realistische zombiesettings. Alleen dat gedoe met de tijd die doorloopt is een enorme doorn in het oog.