Ik haat de kou. Een witte Kerst is in mijn ogen een nachtmerrie, ik ben niet uit bed te slaan als het begint te vriezen en ik lijk op een Eskimo als ik dan toch de deur uit moet. Je zult me dan ook van zijn lang zal ze leven niet vinden op een snowboard of ski’s, tenzij het virtueel is, zoals in Ubisoft’s Steep.
In Steep kruip je in de huid van een aspirerend extreme sporter die bedreven is in maar liefst vier disciplines: snowboarden, skiën, paragliding en vliegen met een wingsuit. En het is aan jou om deze vaardigheden aan te scherpen zodat je mee kunt met de grote jongens. Je reist daarom af naar de Alpen voor een extreme trainingssessie, waarbij jij je kunnen moet tonen aan de wereld.
De wereld aan je voeten
Gelukkig sta je er niet alleen voor. Het eerste wat je hoort nadat Steep is opgestart, zijn de aanmoedigende woorden van je coach, die met je is meegereisd naar dit winterwonderparadijs. Het is onder zijn leiding dat je de eerste voorzichtige stapjes zet in de gigantische vrieskist die Steep heet, maar eens je de klappen van de zweep eenmaal kent, moet je je eigen weg volgen.
Dat bedoel ik overigens vrij letterlijk. Steep is namelijk niet zomaar een extreme sports game, maar een open world extreme sports game waarin je kunt gaan en staan waar je wilt. Als je een bergtop ziet in de verte, kun je hem ook daadwerkelijk bereiken en dat is mede dankzij de indrukwekkende draw distance van de game een imponerende gedachte.
What’s this? What’s this?
Natuurlijk bestaat Steep uit meer dan een gigantische open wereld waarin je kunt ronddartelen. Terwijl je de Alpen verkent, zal je met enige regelmaat op drop zones, pieken en points of interest stuiten, welke je toegang kunnen geven tot nieuwe challenges. Deze challenges bestaan gaandeweg uit races of waaghalzerij die jouw vaardigheden op de proef stellen en je voorzien van de bulk van de XP die je kunt krijgen in Steep. Met deze XP stijg je in level, wat je op zijn beurt toegang geeft tot nieuwe challenges, waarna het riedeltje opnieuw begint. En dit blijf je herhalen tot je na een uur of twintig het maximale level bereikt hebt.
Zoals je allicht al begrepen had, zijn challenges echter niet de enige manier om XP te vergaren. Het simpelweg doorkruisen van de wereld levert je al XP op in een van zes gebieden, zoals verkenning en stunten. Je boekt echter pas echt vooruitgang eens je je aan de Mountain Stories waagt.
Deze Mountain Stories zijn objectief gezien behoorlijk bizar in hun opzet. Ze personaliseren namelijk de berg door hem of haar een stem te geven, die je vervolgens uitdaagt om diens obstakels te overwinnen. Deze opzet, welke overkomt als een geforceerde manier om een verhalend aspect in Steep te proppen, voelt gezien de rest van de game compleet misplaatst. Bovendien benadrukken juist deze opdrachten de zwaktes van de game.
The nightmare before Christmas
Tijdens de meeste Mountain Stories dien je namelijk andere sporters te volgen naar een gefixeerde eindbestemming. Deze atleten zijn echter tergend traag, waardoor je voortdurend moet remmen om ze maar niet kwijt te raken. Je kunt argumenteren dat je hierdoor juist de kans krijgt om te berg te bewonderen die jou probeert te testen, maar wanneer je de tijd neemt om goed te kijken, merk je juist de kleine imperfecties van Steep op. En helaas heeft het er hier best wat van.
Zo blijft jouw karakter bijvoorbeeld met enige regelmaat steken in rotsen wanneer je niet snel genoeg gaat om eroverheen te scheuren en verwerkt hij input die jij als speler geeft niet altijd of verkeerd, waardoor je soms naar achteren gaat terwijl je de stick naar voren drukt. Een ander hekel punt zijn de markers die tijdens sommige opdrachten gebruikt worden, maar lang niet altijd goed zichtbaar zijn op afstand. Hierdoor moet je opdrachten herstarten omdat je een checkpoint gemist hebt dat je niet op tijd kon zien, wat best frustrerend kan worden als dit vlak voor de finish is. Gelukkig doet dit zich, net als de andere problemen, slechts incidenteel voor, waardoor het een beperkte impact heeft op de spelbeleving. Dit doet echter niets af aan het feit dat het bij vlagen behoorlijk storend kan zijn.
De F-factor
Maar wanneer ik die irritatie even laat voor wat het is, zie ik een game waar ik simpelweg ontzettend veel lol aan heb beleefd. Het razendsnel door de sneeuw suizen is een geweldige ervaring en het uitvoeren van gestoorde stunts is bijzonder bevredigend en bovendien simpel dankzij de keuze van Ubisoft om vrijwel alles aan de linker analoge stick te koppelen. Hierdoor zie je zelfs spelers die pas net begonnen zijn al capriolen uithalen waar in het echt enkel de beste sporters zich aan durven te wagen.
Met deze spelers kun je een groep vormen, zodat je met elkaar kunt wedijveren en gevonden plekken kunt delen. Dit is tevens ook de reden waarom de game niet gespeeld kan worden zonder internetverbinding en een PlayStation Plus- of Xbox Live Gold-abonnement. En hoewel ik die insteek kan begrijpen, had ik graag de keuze gehad om in mijn eentje op pad te gaan. Al was het maar zodat ze mijn zicht niet beperken tijdens het doen van challenges.
Conclusie
Steep is op zijn best wanneer je met volle snelheid van een berg af suist, obstakels ontwijkt en de meest absurde stunts uithaalt, terwijl je tegelijkertijd nieuwe drop zones en challenges ontdekt. Maar wanneer je vaart mindert, valt al snel op dat Steep gebaat zou zijn bij wat extra polijsten om de vele imperfecties weg te werken. Individueel zijn deze niet groot genoeg om een hindernis te vormen, maar wanneer je de besturing, clipping, het probleem met de markers en de verplichte internetverbinding samen neemt, zie je dat Steep ondanks zijn vele pieken en dalen een vrij vlakke ervaring biedt. Maar wel een waar je een hoop lol aan kunt beleven.