Toen ik afgelopen oktober in de trein terug naar huis ging vanuit FirstLook, jeukten mijn handen. Ik wilde gamen! Ik wilde Rain spelen, ik wilde Tearaway spelen, maar vooral wilde ik Stick It To The Man spelen. Ik wilde weten wat voor rare hersenspinsels de ontwikkelaars van de game tot leven hadden gebracht. Want alleen het kleine stukje wat ik al had gespeeld had zo’n heerlijk rare vibe.
Maar ja, dat valt te verwachten als de hoofdpersoon, genaamd Ray, helmtester van beroep is en na een iets te harde klap opeens in dromenland terecht komt. Alsof dat nog niet raar genoeg is, groeit er bovendien een gigantische roze arm uit zijn schedel waarmee hij gedachten naar de realiteit kan brengen, zichzelf aan punaises kan optrekken én gedachten kan lezen.
Door deze drie ingrediënten te combineren, wordt een uniek vreemde puzzle platformer gecreëerd. Dit bestaat plat gezegd uit twee die zich steeds herhalen. In de eerste lees je de gedachtes van alles en iedereen, waardoor je stickers vergaard. Die gebruik je vervolgens op de juiste plaatsen om een evenement in gang te zetten. Deze twee fasen worden onderbroken door platform sequenties om van locatie naar locatie te komen, waarbij je regelmatig uit het zicht van bewakers, zusters of leeghoofdige slechteriken moet blijven.
Ray wordt namelijk gezocht, al weet hij niet waarom. Hij maakt zich er bovendien ook in eerste instantie niet erg druk om, want tja…gigantische roze arm hé. Dat de arm problemen voorspelt kon je van mijlen ver zien aankomen. Want niet alleen is hij het doelwit geworden van een kwaadaardig genie genaamd The Man, die hem de moord op zijn vriendin Arlene in de schoenen schuift, maar de arm zorgt constant voor problemen omdat mensen denken dat hij gek is geworden.
Ray mag daardoor dan wel niet al te blij zijn met zijn nieuwe ledemaat, de deuren die het opent zorgen voor een hilarische game. Gevangen op een eiland? Een dode walvis, een taxidermist en een hyperventilerende gast zorgen voor de oplossing. Niemand met een gezond verstand zou hier normaal gesproken op komen, maar op de een of andere manier wordt het in Stick It To The Man gewoon logisch gemaakt. Daar ligt dan ook de kracht van de game.
Omdat je nooit kunt voorspellen wat ontwikkelaar Zoink! nu weer voor je in petto heeft, wordt je constant verrast. En laten we eerlijk zijn. Tussen de FIFA’s, Call Of Duty’s en Assassin’s Creeds van de huidige game-industrie is dat steeds meer een zeldzaamheid aan het worden.
Stick It To The Man’s unieke positie in deze markt betekent echter niet dat het een speciale behandeling krijgt. Want van een game van dik over de € 10,- mag je bepaalde verwachtingen hebben, maar die weet het toch niet altijd te halen. Zo is de speelduur met amper vijf uur behoorlijk aan de korte kant en zal het dat ook blijven omdat de replaywaarde nihil is als je niets om trophies geeft.
Ook de gedachte lezen van bewegende doelwitten is vaak een ergerlijke bezigheid, want midden in hun verhaal willen ze nog wel eens buiten je bereik wandelen. Nog irritanter wordt het wanneer meerdere doelwitten voor je roze arm dicht op elkaar zitten. Ik heb niet genoeg vingers én tenen om op te tellen hoe vaak ik hierdoor wéér hetzelfde verhaaltje moest horen, terwijl ik toch echt die gast ernaast moest hebben. Maar desondanks heb ik mij kostelijk vermaakt met Stick It To The Man, en ik heb zo’n gevoel dat de ervaring die het me gegeven heeft nog wel even zal blijven plakken.
Conclusie
Stick It To The Man is een vreemde game, waarvan je als toeschouwer waarschijnlijk nooit iets zult begrijpen. Wanneer je echter zelf de controle over Ray neemt is het in een mum van tijd duidelijk waarom Stick It To The Man zo’n bijzondere game is. Het is namelijk hetzelfde voor games als wat Family Guy of South Park voor TV is. Een flink overdreven stuk entertainment vol foute humor, maar die stiekem toch wel heel erg leuk en verrassend is.