Stolen Memories

Wanneer ik denk aan visual novels, denk ik aan Japan. Niet dat het genre exclusief is voor dat land, maar het is de associatie die ik maak. Als ik dan ga denken, kan ik ook wat degelijke voorbeelden opnoemen uit Amerika, China en Europa. Maar Rusland? Daar had ik nooit aan gedacht voordat ik Stolen Memories voor mijn neus kreeg.

Eerlijk is eerlijk: daar de solo-ontwikkelaar Alexey Izimov heet, had ik erop kunnen rekenen dat ik geen daisuke of I love you zou gaan horen in Stolen Memories. Dat kwartje viel echter pas eens de game begon en ik voor het eerst in jaren Russische voice acting hoorde.

Leuk voor het oog

Wat mij eveneens verbaasde, was de grafische stijl waar men voor gekozen had. Het neigt heel erg naar traditionele anime-graphics, maar met een 3D-sausje eroverheen dat ik nog maar zelden heb gezien in dergelijke spellen. Tel daarbij op dat je al in de eerste paar minuten onderwerpen hebt als huiselijk geweld en woekerleners, en alles lag klaar voor een serieus verhaal met een grimmige toon.

Mijn toon gaf het waarschijnlijk al weg, maar als je daarvoor komt, ben je bij Stolen Memories aan het verkeerde adres. Niet gek ook, daar de game je amper langer dan een half uur bezig zal houden en het verhaal als weinig meer dient dan een excuus om een handjevol redelijk matige seksscènes aan elkaar te knopen. Stolen Memories had potentie, maar weet amper iets van het topje af te schrapen.

Conclusie:

De game oogt goed, maar heeft helaas minder om het lijf dan de gemiddelde porno-actrice. Een prijskaartje van € 7,79 kan het daardoor echt niet verantwoorden.