Het ontvangen van een recensie-exemplaar van een old school dungeon crawler RPG geeft me altijd een gemixt gevoel. Ik ben dol op het genre, maar het zijn lastige games om te moeten recenseren. Games als Operation Abyss, Etrian Oddyssey en Demon Gaze zijn namelijk behoorlijk pittig en dat is verre van ideaal in het geval van een deadline die gehaald dient te worden. Stranger of Sword City liet echter zien dat het altijd erger kan.
Dat ik specifiek Operation Abyss en Demon Gaze aanhaal in de inleiding van deze recensie is geen toeval. Stranger of Sword City-ontwikkelaar Experience Inc was namelijk voor beide games verantwoordelijk en dan zie en hoor je vanaf het eerste moment dat je de game speelt. Niet enkel zijn de games nagenoeg gelijk qua opzet, maar sommige monsters en geluidseffecten zijn zelfs van eerdere projecten overgenomen. Gelukkig zijn er ook genoeg dingen anders.
Omdat het oog ook wat wil
In essentie is Stranger of Sword City een dungeon crawler pur sang. Je beweegt je vanuit first-person door ingewikkelde kerkers, waarbij je progressie wordt gehinderd door gesloten deuren, obstakels en natuurlijk monsters die je naar het hiernamaals willen sturen. Eens je het aan de stok krijgt met zo’n monster, schakelt de game over naar het gevechtsscherm, waar je turn-based tegen statische afbeeldingen vecht. Tot zo ver dus niets nieuws onder de zon.
Stranger of Sword City weet zich echter van genregenoten te onderscheiden door een semi-realistische visuele presentatie, in tegenstelling tot de gebruikelijke anime-stijl, en de genadeloze afstraffing van roekeloze spelers. Wanneer je in deze game sterft, kan dat namelijk permanent zijn. Elk karakter heeft slechts een beperkt aantal life points en eens deze op zijn, ben je ze kwijt. Life points zijn overigens wel te herstellen, maar dat kost een hoop in-game tijd, waardoor je een karakter moet missen op het slagveld. En Escario is niet zo vergefelijk dat je dat niet gaat merken.
Girl Power
Escario is de naam van de plek waar dit avontuur zich afspeelt. Nadat je vliegtuig is neergestort, word je wakker in deze vreemde wereld als de enige overlevende. Dat is althans wat de oude man die je vond beweert. De ondergrondse kerker waarin je geland bent, is nou niet bepaald de ideale plek voor een theekransje en dus sommeert de opa je om hem te volgen. Met weinig andere opties besluit je te luisteren en zo bereik je al snel het oppervlakte, waar je wordt overvallen door gigantische monsters. En daar overleef je dan een vliegtuigcrash voor.
Het lot lijkt je gunstig gestemd, wanneer je voor de tweede keer op wonderlijke wijze aan je noodlot weet je ontkomen. Een jonge vrouw schiet je namelijk te hulp en samen verslaan jullie de monsters en verjagen jullie de oude man die ze bleek aan te sturen. Het theekransje moet echter nog steeds even wachten, tenminste tot jullie de veiligheid van de stad bereiken.
One of the chosen ones
Eens hier aangekomen wordt eindelijk duidelijkheid geboden. Het karakter dat je gekozen hebt, blijkt zich niet langer op aarde te bevinden, iets wat al vrij duidelijk was gezien het feit dat twee manen de nacht verlichten. Wat echter nieuw is, is dat mensen in deze dimensie disproportioneel sterk zijn, waardoor ze een plek voor zichzelf hebben kunnen verwerven in deze wereld. Verenigd in de strangers guild bevechten de mensen monsters en jagen ze op de lineage types, die speciale kristallen in hun lichaam mee dragen.
Deze zogenaamde blood crystals zijn bijna heilig in Escario en zijn de bron van de krachten van vessels, uitverkorene die als woordvoerders voor de drie goden in deze wereld dienen. De vrouw die je eerder redde is een van die woordvoerders en tevens de leider van de strangers guild.
Een steile curve
Op dit punt in de game heb je nog geen idee van de zware tocht die je te wachten staat. De strangers guild voorziet je van een eigen uitgebalanceerd team, waar je vervolgens zelf leden aan kunt toevoegen. Hierna wordt je door een van de andere leden getraind, zodat je alle klappen van de zweep leert kennen. Je kunt niet roekeloos zijn, maar je krijgt nooit het gevoel dat het allemaal té lastig wordt terwijl je op eigen houtje op lineage types jaagt. De moeilijkheidsgraad stijgt echter snel en voor je het weet liggen leden van je team in het ziekenhuis om life points te herstellen en ben je aan het ploeteren om ook maar enige vooruitgang te boeken.
Wat helpt is dat je op vastgezette plekken hinderlagen kunt opzetten om monstertransporten te onderscheppen. Deze transporten dragen kisten bij zich, welke vol zitten met gear die je kunt gebruiken om je net dat beetje extra te geven. Geluk speelt echter een grote rol en geduld is dan ook meer dan een schone zaak in Stranger of Sword City. Voor het uitspelen van de game mag je daarom makkelijker vijftig plus uur noteren. Mijn irritatiegrens voor de zeikerige operastem in de soundtrack was echter al veel eerder bereikt. Blegh!
Conclusie
Door permadeath aan de bijna klassieke DRPG-formule toe te voegen, slaagt ontwikkelaar Experience Inc erin om de toch al hoge instapdrempel van het genre verder op te voeren. Stranger of Sword City is dan ook zeker niet gericht op mensen die willen pootjebaden in het genre. Ervaren spelers zullen echter een nieuw soort uitdaging vinden in deze game, al is het natuurlijk maar de vraag in hoeverre ze de soundtrack en (voor dit genre) onconventionele grafische stijl kunnen waarderen.