De ontwikkeling van deze game, waarbij je speelt als een van de leden van dit team antihelden, ging niet over een leien dakje. Er was veel kritiek nadat er een bètaversie was uitgekomen. De ontwikkelaars stelden de release-datum uit, zijn achter de tekentafel gaan zitten en nu is de game dan eindelijk uitgekomen. De consensus van deze game is dat het niet zal imponeren, maar wat mij betreft, heeft Rocksteady er nog wat van weten te maken.
Het gaat allemaal om Metropolis
Suicide Squad: Kill the Justice League speelt zich, in tegenstelling tot de eerdere games van aartsvijand Batman, volledig af in Metropolis. Dit is de stad waar Superman iedere bedreiging vakkundig de kop in weet te drukken. Aangezien Superman en Batman beide van DC zijn, doet Batman, samen met Green Lantern, The Flash en Wonder Woman van The Justice League, ook nog weleens wat hand-en-spandiensten voor deze metropool. Het is dan ook geen verrassing dat de game niet een vervolg is op de eerdere games die Rocksteady heeft gemaakt, hoewel ze wel het sausje van de studio er heerlijk overheen gegoten hebben.
Wat Rome voor de rooms-katholieke kerk is, is Metropolis voor deze Justice League. Het is best wel gaaf gedaan hoe de superhelden verwezen zijn in de kleurrijke stad. Overal hangen uithangborden en posters met de gezichten van de helden. Iedere held heeft zijn plein met een groot standbeeld erop, alsof het goden zijn die vereerd moeten worden. Het is dan ook des te pijnlijker wat er met deze superhelden in deze game gebeurt.
In de game wordt Metropolis aangevallen door een groep buitenaardse wezens onder leiding van ene Brainiac. Zijn ruimteschip, dat de vorm heeft van een schedel, zweeft dreigend boven de stad. Om zijn invasie goed te laten verlopen, ontvoert hij de leden van de Justice League en laat ze een grote bijdrage leveren aan het koloniseren van onze door allen geliefde planeet. Amanda Warren, directeur bij A.R.G.U.S, komt met de oplossing. Ze besluit criminelen die creatief zijn te rekruteren en haar oog valt op niemand minder dan Captain Boomerang, Deadshot, Harley Quinn en King Shark.
Het leukste van de game is het verhaal en de manier hoe het wordt verteld. De cutscenes zijn voor mensen die geen affiniteit hebben met het DC Universe zeer goed te volgen, maar voor fans is het denk ik wel een wat meer een feest van herkenning. Ze zijn grappig en het acteerwerk is, net als de Arkham-serie, solide. Je kunt veel humor en over de top drama verwachten. Ook een hommage aan wijlen Kevin Conroy, die altijd Batman heeft ingesproken voor Rocksteady, kon niet wegblijven en was een oprecht ontroerend moment voor iedereen die een leuke tijd heeft gehad met de games die deze studio heeft gemaakt. Helaas was dit voor mij het hoogtepunt van de game.
Het werkelijke verhaal van de game begint meteen met een paar cutscenes die het verhaal, met een klein beetje simpele gameplay, uit de doeken doen. Je ziet hoe de vier hoofdpersonages allemaal een chip in hun nek gepland krijgen. Als ze niet luisteren, kan director Warren op een knop drukken en wordt op explosieve en bloederige wijze het hoofd van de romp gescheiden. De antihelden moeten door Metropolis reizen om klusjes op te knappen die er uiteindelijk voor moeten gaan zorgen dat Brainiac stopt met het molesteren van het Valhalla de DC-superhelden.
Het gaat om de reis, niet om het doel
Reizen is een belangrijk onderdeel in de game. Je verplaatst je heel snel door de grote spelwereld, wat best indrukwekkend is om te zien. Geen moment heb ik pop-in gezien of ging de FPS omlaag, hoewel ik wel Ray Tracing uit moest zetten om mijn PC niet te laten overkoken. Metropolis is een mooie stad om doorheen te springen, vliegen, duiken, vallen en weer opstaan. Er zijn veel gebouwen en er zijn veel hoogteverschillen. Tijdens de game verandert het landschap. In het begin is de stad nog echt helemaal intact, maar naarmate het verhaal vordert, wordt de stad ook steeds een beetje verder vernietigd. Dit is bekend van de Arkham-serie, waar dit net wat extremer is toegepast.
De vier personages waarmee je kunt spelen hebben allemaal hun eigen manier van reizen. Boomerang heeft, zoals je aan de naam op kunt maken, een boemerang die hij gooit. Met een druk op de knop verplaatst deze oude schuinsmarcheerder naar de plek waar de boemerang vliegt. Harley Quinn heeft een soort vliegend platform gestolen van Bats wat ze kan gebruiken om met een grapple naar de andere kant te springen en ze kan diezelfde grapple inzetten om snel hogerop te komen, zoals Batman dit kon in Arkham Knight. Deadshot heeft een grote raket op zijn rug waarmee hij zich verplaatst en King Shark is een grote sterke landhaai die genoeg sprongkracht kan ontwikkelen om snel een heel eind te kunnen springen. Hoewel alle vormen van reizen totaal verschillend zijn, doen ze allemaal hetzelfde met allemaal hetzelfde effect. Het houdt echter de diversiteit tussen de personages interessant genoeg om af en toe te wisselen van personage.
Tijdens het reizen word je helemaal omver geluld door The Riddler, die ook nu weer zijn groene vraagtekentjes heeft gepland voor diegene die houden van een beetje puzzelen tijdens het spelen van de game, hoewel puzzels wel een groot woord zijn, want erg moeilijk zijn ze niet. Het zijn er wel overdreven veel. Ook Loïs Lane brengt af en toe een gesproken tekst uit, waarbij ze de situatie in de stad omschrijft. Het is allemaal heel interessant en leuk, maar om de één of andere manier totaal niet boeiend. Het lijkt erg op de podcasts die je nog weleens te horen kreeg in games als Spider-man, die ik altijd erg leuk vond, maar Loïs Lane die zonder humor de situatie in de stad omschrijft is zo slaapverwekkend saai dat ik regelmatig tijdens het vliegen, springen, gooien of klimmen mezelf wakker moet maken. Hoewel de cutscenes zeer goed ingesproken zijn, is het gelul tijdens de game meer irritant dan leuk en dat heeft één heel belangrijke reden. De game is geen singleplayer.
Een co-op game die beter alleen te spelen is
Oorspronkelijk is Suicide Squad: Kill the Justice League gemaakt om samen te spelen. Je bent altijd met de vier teamleden en de bots zijn alleen echt nuttig wanneer ze je moeten reviven. Deze game moet stukken leuker zijn wanneer je deze met vier vrienden speelt. Het probleem echter is dat deze co-op game te veel verhaal bevat, waardoor je niet even lekker met elkaar kan spelen. Je bent te veel met cutscenes bezig en met wat de teamleden elkaar onderling vertellen of Loïs Lane die haar waffel niet kan houden, terwijl jij lekker wil ouwehoeren met je vrienden of gewoon ergens snel heen wil gaan om daar lekker snel een missie te doen.
Deze game is niet lekker snel. Wanneer je een missie begint, krijg je eerst een hele lap tekst te horen van de persoon die jou deze missie geeft. Die is niet te skippen en zul je iedere keer aan moeten horen. Pas als het personage zijn zegje heeft gedaan, kun je beginnen. Speel je alleen, dan kun je nog proberen te luisteren wat deze persoon zegt, maar in co-op wil je gewoon starten met knallen en is dat geouwehoer vervelend.
Ik kan dan ook niet anders zeggen dat dit de eerste game is waarvan ik zeker weet dat deze beter is om tijdens de main story singleplayer te spelen. Pas als je de eerste keer de eindbaas hebt verslagen, kun je overwegen om met meer mensen te spelen, maar daar komt het tweede probleem. De game zal pas verder gaan in het volgende seizoen. Op dit moment is het nog niet bekend wanneer het eerste seizoen zijn intrede doet.
Schieten, schieten en nog meer schieten
Het grootste probleem met de game is eigenlijk de game zelf. Waar de cutscenes prima zijn en ik veel plezier heb gehad met het verhaal, is de combat op zijn zachtst gezegd eentonig. Je reist naar een missie en de missie is altijd dat je iemand moet helpen door zoveel mogelijk vijanden neer te schieten en dat is het. Dat is de hele game in een notendop. Hoewel de combat op zichzelf redelijk uitgedacht is en ook goed is uitgewerkt en je vooral de eerste uren veel plezier kunt beleven, gaat dit zeer snel vervelen en ben ik regelmatig gestopt, omdat ik het gewoon echt niet meer aankon om weer dezelfde soort missies te doen.
Bij het slagen van een missie krijg je een wapen en als het wapen beter blijkt dan wat je nu hebt, kun je het omwisselen. Dat is allemaal prachtig en heel leuk, maar alle wapens lijken op elkaar en uiteindelijk eindigde ik met hetzelfde soort wapens als waarmee ik begon. Deadshot heeft een sniper rifle, Harley Quinn had bij mij een pistool en ga zo maar door. De combat is ook gigantisch chaotisch. Doordat je heel snel door de map kunt manoeuvreren ben je voor je het weet opeens totaal anders dan de bedoeling was of sta je ineens in het midden van een hele groep aliens die allemaal jou maar wat graag dood willen hebben. Hierdoor wordt de combat nog chaotischer dan het al is zonder deze onzin, want de combat is op zichzelf een absolute chaos. Vier personages die door elkaar heen vliegen terwijl er overal vijanden op je schieten zorgt ervoor dat je niet bepaald een goed tactisch plan kan opzetten om die vijand te verslaan.
Verder waren er een aantal zaken die naar mijn mening niet echt top waren opgelost. Ieder personage heeft een shield en als deze leeg is, dan kun je doodgeschoten worden. Er zal dus een manier moeten zijn om je shield op te laden. Dat is er wel. Als je de vijand voor de benen schiet, dan krijgen ze een soort blauwe mist om zich heen en wanneer je ze dan met melee-aanval, krijg je punten voor jouw schild. Ik vind dat niet echt creatief. Het voor de benen schieten lukte ook niet altijd even geweldig.
Conclusie:
Voor mij is Suicide Squad: Kill the Justice League een moeilijke game om te beoordelen. Gezien de perikelen voor de release moet ik zeggen dat ik positief verrast ben met wat de game te bieden heeft. Het ziet er prima uit, speelt lekker en de personages hebben allemaal eigenschappen die goed bedacht zijn, maar de combat is zo enorm nietszeggend dat het voor mij de beoordeling enorm omlaag trekt. De cutscenes zijn dan wel weer van prima kwaliteit en ook het verhaal is lang niet slecht. Kan ik deze game aanraden? Nee. Het is een live service co-op game, waarvan ik al vrij snel merkte dat het niet echt geschikt is om met vrienden te spelen, omdat je continu weer wordt overvallen door in-game dialogen, wat niet echt verwelkomend is voor co-op gamers die ook met elkaar praten.