Een review schrijven over Super Mario 3D All-Stars brengt uitdagingen met zich mee. Het liefst zou ik melden dat het hier gaat om drie uitstekende games die met weinig moeite voor de volle prijs opnieuw in de winkel worden gelegd. En misschien is daarmee eigenlijk ook alles wel gezegd.
Drie uitstekende games
… en opeens sta ik weer voor het kasteel waar in 1997 3D-platforming pas echt begon. Het was destijds een enorme grote stap van de Super Nintendo naar de Nintendo 64. Super Mario 64 wist deze stap vanaf het eerste moment overtuigend neer te zetten. Niet langer was de speler gebonden aan twee dimensies en een vastgezette camera. Nee, Mario kon alle kanten op bewegen en Lakitu benadrukte als cameraman de vrijheid die de speler ook in dat opzicht had.
In 2020 voelt deze vrijheid beperkend en valt op hoeveel de perceptie van een speler door de jaren heen kan veranderen. De destijds grote werelden die uitnodigden om spelenderwijs te ontdekken wat het spel van je verwachte, voelen nu aan als kleine omgevingen met onduidelijke bewegwijzering. De camera zit vaker in de weg dan dat deze mij helpt. Dit neemt niet weg dat het spelplezier redelijk tijdloos is en ik al snel vergeet dat het de enige game uit de collectie is die in 4:3-formaat speelt met bijbehorende zwarte boxen. Een klassieker lichtelijk versleten door de tijd maar nog steeds zeer speelbaar en genietbaar in zijn (haast) oorspronkelijke vorm.
... daarna land ik met mijn vliegtuig op Delphino Eiland en komen herinneringen uit 2002 weer naar boven. De vreemde eend van het stel: Super Mario: Sunshine. Het is Mario maar dan volledig gestript van alle herkenbare Mario-elementen en vijanden. De game kent een hogere moeilijkheidsgraad en, of het aan mijn verwende status als gamer ligt weet ik niet, lijkt ook moeilijker te besturen. Daarnaast is het niet altijd eenvoudig om de juiste diepte in te schatten waardoor sprongen net wat vaker mislukken of niet goed uitkomen. Tot slot vergt het enige oefening om de waterspuit, je belangrijkste wapen en tool uit de game, goed te bedienen. Hiertegenover staat een fantastische setting die er achttien jaar later nog steeds prima uitziet en leuke innovatieve ideeën. Ondanks de kleurrijke cartooneske bewoners van Delphino eiland realiseer ik mij wel dat men daar al probeerde om Mario in een realistischere wereld neer te zetten. Heel Super Mario: Sunshine voelt als een ander IP, maar wel eentje die prima werkt.
Tot slot het grootste spektakel uit deze collectie: Super Mario: Galaxy. De enige game die mij ongeveer dezelfde verwondering en plezier kon geven als in 2007. Originele werelden, bijpassende muziek en een prachtige visuele stijl die zijn tijd ver vooruit was. Platforming in optima forma. Er is, eveneens net als in 2007, weinig aan te merken op Super Mario Galaxy. Behalve dan dat sommige gebieden in handheld enkel speelbaar zijn met een joycon in verband met de bewegingsgevoeligheid. Zelf speelde ik met een alternatieve controller en daarbij moest ik enkele sterren laten schieten voor dat moment. Ook voelt het een beetje off dat sommige elementen bediend moeten worden via het touchscherm. Dit ter vervanging van de Wiimote. Kortom: een tijdloos spektakel.
Weinig moeite
Het grote pijnpunt van deze recensie en van dit artikel, is het gemak waarmee deze games gebundeld op de markt worden gebracht. Dit klinkt wellicht alsof er niks aan gedaan is en dat is pertinent onjuist. De eerste twee games uit de collectie hebben wel enige nazorg gehad. De beelden zijn opgeschaald naar gangbaardere resoluties en de interface is aangepakt waardoor deze goed leesbaar is op de Switch. In Super Mario 64 zijn enkele textures opnieuw vervaardigd en in Super Mario: Sunshine is het mogelijk om zaken in de verte veel beter en scherper te ontwaren dan in 2002.
Naast de nodige veranderingen en aanpassingen is het geheel samengevoegd in een sober menu waar je een keuze kan maken uit één van de titels of kan luisteren naar de drie soundtracks die toegevoegd zijn. Tot slot zit er uniek artwork in de game welke je te zien krijgt als één van de titels wordt opgestart. De hele opsmuk is hierdoor niet bijster bijzonder.
Voor de volle prijs
In een tijd van briljante remakes die voor veel redelijkere prijzen worden aangeboden, is het zuur om te zien dat je hier het volle pond mag betalen. De kans dat de games afgeprijsd gaan worden is klein en ook zullen de games na maart 2021 uit de schappen en de eShop verdwijnen. In een recensie acht ik het van minder belang welke prijs aan een product hangt, toch kan ik hier niet goed om dit gegeven heenlopen. De bundel wordt uitgebracht met als reden: “het 35-jarige bestaan van Mario”, maar nergens voel je de feeststemming in het pakket. De games zelf doen het goed, daar niet van, maar drie oude games passen gebundeld niet voor zestig euro in het schap. Daarnaast wordt de consument ook een kalender voorgehouden en vermeld dat deze maar beperkt de tijd heeft om de bundel aan te schaffen. Dit neigt naar een vorm van zakkenvullerij en moet je eigenlijk niet willen belonen. Tenzij het Nintendo is die de spelers de keus kan geven: “graag of niet” Ook ik moet dan schoorvoetend bekennen dat ik stamelend uit zal brengen: “doe maar, graag!” Daarna kan ik mijzelf gelukkig geruststellen met het feit dat ik toch heel wat spelplezier en drie tijdloze klassiekers in huis heb voor deze zestig euro.
Conclusie
Aangezien deze collectie oude dingen zonder alteveel wijzigingen hergebruikt, doe ik dat ook. Een review schrijven over Super Mario 3D All-Stars brengt uitdagingen met zich mee. Het liefst zou ik melden dat het hier gaat om drie uitstekende games die met weinig moeite voor de volle prijs opnieuw in de winkel worden gelegd. En misschien is daarmee eigenlijk ook alles wel gezegd.