Een rode pet, een dikke zwarte snor, een blauwe tuinbroek en een lekker bierbuikje. Nee, dit zijn niet mijn uiterlijke kenmerken, maar die van mijn nieuwe idool, Mario. Nu zul je bij jezelf denken: waarom is Mario zijn idool? Wel, het zit als volgt. Net als veel andere jongelui heb ik de droom om ooit de ruimte te betreden. Weg van de beperkingen die de Aarde kent, op naar het grenzeloze heelal. In het Wii-spel Super Mario Galaxy maakt Mario deze jeugddroom waar. Doet hij dat goed? Nou en of!
Mario vervult deze natte droom eigenlijk per toeval. De beste man kreeg namelijk een uitnodiging voor het Sterrenstof Festival, dat Mushroom Kingdom eens in de 100 jaar volledig op haar kop zet. Het feest lijkt een groot succes te worden, want iedereen danst gebroederlijk onder de vallende sterren die aan de hemel schitteren. Maar zoals altijd zijn er nare personen die andere dit geluk niet gunnen. Bowser, Mario’s eeuwige vijand, is zo’n naar persoon en het zal ook niemand verbazen dat hij roet in het eten gooit. Dit doet hij echter op zo’n grandioze manier, dat je met open mond naar de prachtig geanimeerde opening zit te kijken en bijna waardering voor deze snoodaard krijgt. Het gevolg van deze spectaculaire introductie, die ik vanwege het hoge wauweffect verder buiten beschouwing laat, is dat Mario wakker wordt op een planeet ver hier vandaan.
Op deze planeet ontmoet hij de Luma’s, een sterrenvolkje dat in Galaxy de informatieve rol van de Toad’s waarneemt. Deze Luma’s introduceren je aan Rosalina, een schone dame die wil dat je krachtsterren verzameld. Deze blondine leert Mario een gloednieuwe actie, de draaiaanval. Met deze aanval, die wordt geactiveerd door een lichte zwieperd met je Wiimote, kun je vijanden een opdonder geven, voorwerpen breken en verbindingen tussen planeten activeren. Verder kent Mario een groot deel van zijn bewegingspakket nog. Wat te denken van de driedubbele sprong, die je uitvoert door drie maal op de sprongknop (A-knop) te drukken. Ook de kontstomp en muursprong is de goedgemutste loodgieter nog niet verleerd. De meeste aanvallen zullen, anders dan je misschien zou denken, gewoon worden uitgevoerd met de knoppen. Wil je een kontstomp doen, dan komt er geen gezwaai aan te pas.
Toch durf ik het controleschema fenomenaal en Wii-waardig te noemen. De bewegingsgevoelige sensoren zullen namelijk wel worden gebruikt voor wat basiselementen en die zullen heel intuïtief worden. Zoals je hebt kunnen lezen is de draaiaanval er één van, maar er is meer onder de sterrenhemel. Om van planeet naar planeet te reizen kun je onder andere lanceersterren gebruiken. Spring richting zo’n ster, zwaai vlug met je controller en weg ben je, op naar het volgende hemellichaam. Klinkt wellicht als een gimmick, maar het is veel makkelijker te onthouden dan lastige knoppencombinaties. Een andere implementatie van de bewegingsgevoeligheid is terug te vinden in het verzamelen en schieten van sterrendeeltjes, zogenaamde Star Orbits. Deze gekleurde voorwerpen liggen her en der verspreid door de melkwegstelsels en je bemachtigt ze door vijanden te verslaan. Je kunt ze pakken door je cursor (in de vorm van een ster) over de sterrendeeltjes te bewegen. Vervolgens kun je er vijanden mee verlammen door goed op ze te richten en de B-trekker in te drukken. Ook kun je ze voeren aan hongerige Luma’s die zichzelf veranderen in een voorwerp of een heuse nieuwe melkweg.
Meermaals zul je melkwegstelsels op een dergelijke moeten vrijspelen, maar het gros is toegankelijk vanuit speciale koepels. Deze koepels bevinden zich in het sterrenobservatorium van Rosalina. Per koepel zijn er meerdere gebieden, die elk van elkaar verschillen qua opbouw en qua thema. Zo zul je Mario onder andere op pad sturen in strandachtige, klassieker, vurige en elektrostatische gebieden. Aan diversiteit van de speelvlakken valt niks op te merken en je zult ze niet snel beu zijn. Ook vallen zijn per gebied wat minder stages te doen dan in de vorige delen, waardoor je telkens verrast wordt door nieuwe gebieden. Dit is een grote vooruitgang ten opzichte van het vorige deel, waar de eentonigheid de sfeer wat afbrak. Ik kan je verzekeren, in Super Mario Galaxy blijf je jouw ogen uitkijken en wordt je continu geconfronteerd met verbijsterende wapenfeiten.
Zo zul je de eerste maal dat je ondersteboven op een planeet loopt zeker ervaren als een vreemd moment. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de platte planeetjes waar je omheen draait als je over de rand probeert te springen. Maar geloof me, binnen een uurtje of twee wil je niks anders meer. Nintendo heeft met Super Mario Galaxy het platformgenre naar een hoger plan getild. Natuurlijk, er zijn wat grotere planeten waar je op de klassieke manier kunt platformen, er zijn zelfs retro sidescrolling levels, al dan niet met een graviterende twist, in de game verwerkt. Het grootste gedeelte van de game zullen de planeten, evenals de voorwerpen op de planeten, dienen als platforms. Het feit dat de planeten je platforms zijn maakt het al bijzonder, maar het wordt pas echt leuk als je jezelf bedenkt dat deze platforms verschillende zwaartekrachten kennen en er geen boven en onder meer is.
Ik hoor het je denken: hoe hebben ze dat in godsnaam gedaan met de camera? Allereerst hebben de ontwikkelaars het camerasysteem dat werd gebruikt in Super Mario 64 en Super Mario Sunshine in de container gekeild. Weg de verplaatsbare camera, welkom vaste camerastandpunten. Nu zullen velen hun hart vasthouden, maar dat is nergens voor nodig. De camera in Super Mario Galaxy is namelijk de beste camera die de serie ooit heeft gekend, met uitzondering van de 2D-delen uiteraard. De camera volgt je trouw en draait zichzelf op een dusdanige manier dat je het beste overzicht hebt. Slechts twee keer werd ik licht gehinderd door de camera en zag ik een piranhaplant achter een rots niet. Echt grote problemen ben ik echter niet tegengekomen. De camera doet zijn werk prima en dat is heel fijn in de ingewikkelde stages van Galaxy.
Bijzonder fijn zijn ook de graphics. Alles is zo lekker scherp en de lichteffecten zijn fenomenaal en ongekend voor een Wii-game. Geloof het of niet, de visuele kant van Super Mario Galaxy weet sommige games van de Xbox 360 te overklassen. De prachtige graphics zorgen echter wel voor een gigantische domper. Na het spelen van deze prachtgame vraag je je namelijk meteen af waarom je het afgelopen jaar van die matig uitziende games op je Wii hebt gespeeld. Bij de lofzang over de graphics moet wel gezegd worden dat de textures vanuit het eerste persoonsperspectief soms wat karig ogen. Dit is echter te verwaarlozen, omdat de camera zichzelf veelal goed positioneert. Naast het technische aspect van de beelden is ook de visuele stijl roemenswaardig. Alles is lekker zoet en vrolijk en het characterdesign is de beste die je tot op heden in Mario-games hebt gezien.
En de lofzang houdt niet op bij de graphics, want ook het geluid zit prima in elkaar. Super Mario Galaxy kent geweldige orkestrale symfonieën die je de rest van de week blijft mee neuriën. Ook zijn er wat oude composities uit het archief gevist en in een moderner jasje gegoten. Zo zul je bij de opening van de game al worden verrast door een oude vertrouwde melodie uit Super Mario Bros. 3. De geluidjes die je hoort bij het springen, het kontstompen en het oprapen van muntjes geven die heerlijke Mario-vibe mee. Tel daarbij op de dat Mario-kreten, het kwaadaardige gebrabbel van Bowser en de liefkozende stem van Peach ook weer helemaal terug zijn en je hebt een dijk van een game wat het geluid betreft. Naast de melodiën uit de oudere delen, keert er ook een ander fenomeen terug. Super Mario Galaxy bevat diverse powerups die je uit benarde situaties kunnen redden. Wat te denken van het bijenpak, waarmee je van bloem naar bloem kan vliegen of het Boo-kostuum waarmee je door bepaalde obstakels kunt vliegen?! De echte fans zullen toch het meest in hun sas zijn met de terugkeer van Fire Mario en Invincible Mario. De powerups zijn goed geïmplementeerd en voelen niet als een saaie en onnodige bijzaak. Wederom een verbetering in het genre.
Ook de moeilijkheidsgraad is uitgedraaid op een verbetering. Waar die in vorige games soms wat ongebalanceerd voelde, is hij hier een stuk meer in evenwicht. Elke beetje gamer kan wel 60 sterren verzamelen en de game daarmee uitspelen, maar de echte harde kern gaat natuurlijk voor de totale overwinning, 120 sterren. Om 120 sterren te bemachtigen heb je behoorlijk wat behendigheid nodig. Zo moet je snel kunnen reageren, een vaste hand hebben en een prima inzicht hebben. Super Mario Galaxy bevat levels die zó moeilijk zijn dat de helft van de kopers zal afhaken. Het is geen grap, want het spelen van een vrij moeilijke stage was ik ruim een kwart van mijn 36 levens kwijt. Deze balans tussen makkelijkere en moeilijkere stages zorgt ervoor dat je het tempo rustig kunt opbouwen en dat meer mensen deze geweldige game kunnen spelen.
Want een geweldige game is Super Mario Galaxy zeker. De briljante mix tussen actie, inzicht en reflexen zorgt ervoor dat de gameplay beter is dan ooit tevoren. Niet alleen is Galaxy de mooist ogende Wii-titel, Galaxy is ook nog eens de best spelende Wii-titel. Nintendo tilt het platformgenre naar een hoger niveau en blijft zowat foutloos is haar missie. De camera is knap neergezet en de geluiden zijn werkelijk fenomenaal. Super Mario 64 was koning van het 3D-platformgenre, Super Mario Galaxy lazert die titel gigantisch hard van de troon en is keizer van het 3D-platformgenre. Het concept is op een dergelijke manier op de schop gegooid dat Galaxy net zon revolutie is als Super Mario 64 ooit was. Het is niet voor niets dat we deze game belonen met het hoogste cijfer ooit gegeven op GameQuarter. Super Mario-platformers zijn al schaars en als ze zó goed uit de verf komen en het genre zo omgooien, dan is een hoog cijfer volkomen terecht. Of het jouw ding is, is een ander verhaal, maar Galaxy is absoluut een titel die je gespeeld moet hebben. Simpelweg omdat het één van de beste games ooit is!
Conclusie