Als je een gamer vraagt voor welke games hij of zij een Nintendo Switch heeft gekocht, worden er steevast vier games genoemd. Allereerst is daar de onvermijdelijke Pokémon-game die miljoenen spelers wereldwijd wederom zal aanzetten tot het obsessief verzamelen van kleurrijke monstertjes. Als tweede is de vijfde Super Smash Bros., waar nog met geen woord over gerept is, maar waarvan iedereen weet dat hij gaat komen. De derde game, The Legend of Zelda: Breath of the Wild, was dé reden waarom de launch van de Nintendo Switch zo’n daverend succes was. En als laatste is daar Super Mario: Odyssey, de eerste driedimensionale Mario-game in zes jaar, waarvoor de verwachtingen zó hooggespannen waren, dat het waarmaken ervan onmogelijk lijkt.
De reden waarom driedimensionale Mario-games zo hoog in het vaandel worden gehouden, is met name omdat Super Mario 64 de standaard zette voor hoe driedimensionale platformers hoorden te spelen. Super Mario: Sunshine bouwde hierop voort met vloeiendere controls en een fijne mix van nieuwe en oude elementen in het Mario-universum. De twee Galaxy-games waren echter de echte boegbeelden van Mario in drie dimensies die, dankzij slim leveldesign, gevarieerde gameplay en allerlei vernuftige vernieuwingen, overspoeld werden met lof en allerlei best of-lijsten domineerden. Odyssey heeft dan ook grote schoenen te vullen…of is het in dit geval een hoed?
Captured by Cappy
Als er een ding is waar Mario om bekend staat, dan zijn het wel zijn power-ups. De Italiaan heeft zich in verleden al tegoed gedaan aan verschillende soorten paddestoelen en bloemen, zich onder andere uitgedost als een kat, bij, wolk, tanuki, pinguïn en kikker en heeft op meerdere manieren leren vliegen. Zelden draaide een game echter zo erg om zijn transformaties als in Super Mario: Odyssey.
Na een gevecht met Bowser, die voor de zoveelste keer Princess Peach ontvoerd heeft, stort Mario neer in het Cap Kingdom, waar hij gewekt wordt door Cappy. Dit hoedvormige spookje aanschouwde de match tussen Mario en Bowser slechts enkele minuten eerder van dichtbij en heeft zich na Mario’s verlies over hem ontfermt, in de hoop dat hij alsnog de vuurspuwende slechterik kon verslaan. De grote schurk van het Mushroom Kingdom terroriseert namelijk niet enkel het Cap Kingdom, maar ontvoerde ook Cappy’s kleine zusje. Het duo besluit daarom samen te werken om Bowser alsnog een halt toe te roepen, waarbij Cappy verandert in Mario’s iconische pet.
Captivating
Zoals je mag verwachten in een 3D Mario-game, heeft het mollige ventje weer heel wat acrobatische bewegingen tot zijn beschikking die niet passen bij zijn figuur. Double en triple jumps, side jumps, back flips, de ground pound, ground pound jumps en wall jumps keren allen terug uit eerdere Mario-games en worden gecomplementeerd door de krachten van Cappy. De levende pet kan namelijk als een projectiel worden gebruikt, als een extra springplatform dienen en bijvoorbeeld muntjes van een afstand grijpen. Het belangrijkste is echter dat hij je objecten en wezens over laat nemen.
Door Cappy op een kikker te gooien kun je zo bijvoorbeeld platformen bereiken die eerder simpelweg te hoog waren, terwijl je ook een gigantische rots over kan nemen om ervoor te zorgen dat die de weg niet langer blokkeert. Maar in de meeste gevallen zijn het vijanden als Goomba’s, Chain Chomps of een gigantische tyrannosaurus rex die het moeten ontgelden. En dat brengt hele andere gameplay met zich mee dan we van de serie gewend zijn.
Capriolen
Om Bowsers vliegende schip bij te blijven, knappen Cappy en Mario een kleine vliegmachine genaamd de Odyssey op. Dit voertuig vereist echter brandstof, waardoor jullie van tijd tot tijd moeten landen in verschillende koninkrijken om Power Moons te zoeken om mee bij te tanken. En op elk van deze plekken heeft Bowser een ravage achtergelaten. Het zoeken van Power Moons gaat dan ook gepaard met het verslaan van de hulpjes van de Koopa koning. Maar daarmee ben je er nog niet.
Voor het doorlopen van het verhaal in elk koninkrijk krijg je meestal een zestal Power Moons. In de meeste gevallen heb je er echter meer nodig om je volgende bestemming te bereiken. En dan nog heb je lang niet alle geheime manen gevonden. In het derde koninkrijk bijvoorbeeld, kreeg je zes manen voor het doorlopen van het verhaal, moest je er zestien vinden om naar de volgende plek te kunnen gaan, en waren ruim zeventig manen te vinden.
Het vinden van genoeg manen om door het spel heen te komen is nooit een probleem van formaat, genoeg manen wijzen zich vanzelf en vereisen slechts dat je ogen en oren openhoudt. Het doorlopen van het verhaal zal je dan ook slechts acht tot tien uur kosten. Maar dan begint de game pas.
Capice?
Neurotische gamers die alles compleet moeten hebben, kunnen hun lol op met Super Mario: Odyssey. Niet enkel zijn er honderden Power Moons te verzamelen in de werelden die je tijdens het verhaal doorkruist, maar er zijn ook nog speciale muntjes en kleren om bijeen te sparen. En alsof dat nog niet genoeg is, komen er na de credits extra werelden beschikbaar, samen met extra uitdagingen én speciale pittige end-game content. Maar voor je daar bent, ben je al gauw dertig uur verder.
Ik persoonlijk speel slechts zelden driedimensionale platformgames, omdat ik me in de meeste gevallen groen en geel erger aan de besturing, die vaak nét niet goed genoeg is. In Super Mario: Odyssey had ik echter slechts een klein momentje waarin de besturing niet perfect werkte, en dat kwam doordat de motion controls in de weg zaten. Dat betrof waarschijnlijk een bug, want zelfs als ik deze uitzette via het menu, registreerde de Switch het alsnog als ik iets teveel met de controller bewoog. Dit, en dat alle belangrijke boss fights twee keer plaatsvinden, zijn echter de enige minpunten die ik kon vinden; en op het geheel zijn die verwaarloosbaar.
Elk van de werelden van Super Mario: Odyssey is met zoveel liefde gemaakt, zó doorspekt met content en tegelijkertijd zó uniek, dat het moeilijk is om niet verliefd te worden op Nintendo’s nieuwste kindje. Met name New Donk City, een ode aan de eerste game met Mario ‘’Jumpman’’ Mario, wist een gevoelige snaar in mijn gamershartje te raken tijdens zijn epische conclusie van de verhaallijn. En toen was ik pas halverwege de game…
Conclusie
Super Mario: Odyssey moest opboksen tegen torenhoge verwachtingen, maar dat blijkt geen probleem te zijn voor deze Italiaan, van wie springen zijn forté is. De game biedt een nagenoeg perfecte balans van oude en nieuwe ideeën, een plezante moeilijkheidsgraad tijdens het verhaal, met voldoende uitdaging in de post-game, absurd veel content en een zo goed als feilloze besturing. Geen game is perfect, ook Super Mario: Odyssey niet, maar tot de volgende 3D-Mario zal dit waarschijnlijk de koning van het genre zijn.