Masahiro Sakurai, de bedenker van Kirby en het brein achter de Super Smash Bros.-games, heeft keer op keer laten weten dat het maken van een nieuwe SSB een hel voor hem is. Niet enkel zijn het games waar ontzettend veel werk in gaat zitten, maar de constante roep vanuit gamers om bepaalde karakters toe te voegen zorgt ervoor dat de toch al immense werkdruk alleen maar verder wordt opgevoerd. Voor Super Smash Bros. Ultimate werden daarom alle registers opengetrokken. Is het resultaat werkelijk dé ultieme Smash-ervaring?
Op het eerste gezicht is het natuurlijk makkelijk om te zien op welke vlakken Ultimate beter is dan zijn voorgangers. Álle karakters uit de eerste vijf games keren terug en worden vergezeld door nieuwkomers Ken, Incineroar, Simon en Richter Belmont, Dark Samus, Chrom, Isabelle, Daisy, de Inklings én twee karakters waar echt al jaren om geroepen werd: Ridley en King K. Rool. Verder zijn vrijwel alle stages aanwezig, keren dingen als Palutena’s Guidance, de Star Fox-gesprekken én de Snake codecs terug en zijn wijzigingen doorgevoerd om de game te actualiseren, zoals dat Mario nu Cappy draagt en Link zijn Breath of the Wild-kloffie heeft. Maar natuurlijk mag je niet direct met al dit lekkers aan de slag.
Waar te beginnen?
Wanneer je het spel opstart, heb je keuze uit de acht karakters waar het allemaal ooit mee begon: Mario, Donkey Kong, Link, Samus, Fox, Pikachu, Kirby en Yoshi. En het is aan jou om de andere 66 karakters te ontgrendelen. Dit kan op vele manieren, maar vermoedelijk zal het gros van de spelers aan deze immense taak beginnen in de World of Light. In dit singleplayer-avontuur zijn alle vechters, behalve Kirby, gevangengenomen door een wezen genaamd Galeem, die klonen van ze produceert en die vult met zielen uit allerlei videogames om een privéleger op te zetten. Het is jou om dit leger met de grond gelijk te maken en je vrienden te redden.
Een eindeloze stroom aan gevechten klinkt waarschijnlijk als een vrij saaie bedoening. Wees echter gerust: dat is het niet. Elk gevecht heeft een eigen twist, die terug te koppelen is naar de ziel die de kloon in zijn macht heeft. Zo neem je het in een van de eerste gevechten op tegen de Guardian van The Legend of Zelda: Breath of the Wild, wat tot uiting komt als een gigantische R.O.B. met Super Armor in een stamina battle. Het is natuurlijk niet hetzelfde, maar je snapt meestal wel wat de gedachtegang erachter was en dat zorgt niet zelden voor een aha-momentje wanneer het kwartje valt.
Voor singleplayer-fanatiekelingen die hadden gehoopt een Subspace Emissary-achtige ervaring is World of Light allicht een koude douche. Deze groep kan zich echter troosten met de weet dat de mode daarvoor wel een heel stuk langer is dan alle singleplayer modi uit de vorige games bij elkaar. Op normal mag je rustig op een uur of dertig tellen voordat je alles ontgrendeld hebt, als je tenminste slim speelt en de spirits die je bevrijdt op de juiste plekken inzet om jezelf te beschermen tegen nadelige effecten of om jezelf een boost te geven. Anders durf ik niet eens een gok te doen over hoelang je wel niet nodig hebt om deze mode te overwinnen.
De kern van de game
De World of Light is natuurlijk leuk en aardig, maar we weten allen waar het hart van een Super Smash Bros.-game ligt: in diens multiplayer. Zoals we van Sakurai gewend zijn, zijn er allerlei kleine dingetjes gewijzigd die de balans ten goede zouden moeten komen. Zo bestaan alle Final Smashes nu uit één aanval; dus geen Landmaster of lange transformaties meer die de flow van de game onderbreken!
Andere verbeteringen zijn te vinden in compleet vernieuwde Final Smashes, een hoger speeltempo, aangepaste movesets, de terugkeer van geavanceerde moves als de wavedash en vanzelfsprekend ook duizenden nerfs en buffs die we onmogelijk allemaal kunnen opsommen. Natuurlijk zullen er altijd karakters beter blijken dan anderen, maar zo gebroken als dat Bayonetta, Meta Knight en Diddy Kong in het verleden waren, heb ik ze vooralsnog niet kunnen vinden in Ultimate, waardoor ik het aan de competitieve scène toevertrouw om de laatste kinken in de kabel kenbaar te maken bij Nintendo.
De nieuwigheden
Natuurlijk is het simpelweg vermelden van de nieuwe karakters niet voldoende bij een fighting game. Vooral niet als die game Super Smash is! Gamers willen immers weten wat ze kunnen verwachten wanneer ze aan de slag gaan met karakters als Ridley en de Belmonts. Voor het gemak zullen we Dark Samus, Daisy, Richter, Ken en Chrom, de echo fighters, echter niet aanhalen, daar dit slechts variaties zijn op respectievelijk Samus, Peach, Simon, Ryu en Roy.
Van de nieuwe karakters is de interessantste ongetwijfeld de Inkling. Spelers die met de karakters uit Splatoon aan de slag willen gaan, zullen net als in die game rekening moeten houden met de hoeveelheid inkt die beschikbaar is en die van tijd tot tijd moeten bijvullen. Daarmee valt dit karakter in dezelfde categorie als Cloud, Robin en Little Mac, die hun eigen gimmick hebben om het bronmateriaal eer aan te doen.
Ridley is zonder twijfel het karakter waar het meeste om te doen was en valt onder de zwaardere karakters, ondanks dat hij een vrij rappe moveset heeft. Daarmee is hij vergelijkbaar met Incineroar, die alleen wat meer de nadruk legt op combo’s. Beide hebben echter grote openingen waar met name snelle karakters dankbaar gebruik van kunnen maken.
Isabelle is een variatie op de Villager en heeft een vergelijkbare vechtstijl, al hebben haar aanvallen ietsjes meer bereik dan die van de burgemeester. Maar ze vertrouwen beide vooral op spullen om het werk te doen, waarmee ze niet veel verschillen van Simon Belmont. Deze held van Castlevania heeft zijn kruizen, zweep, bijlen en heilig water meegenomen en is daarmee een heel veelzijdige vechter. Op het gebied van snelheid en gewicht is hij echter slechts een middenmoter.
King K. Rool tenslotte, is een traditioneel zwaargewicht. Hij is traag, laat grote openingen tussen aanvallen en raakt als een mokerslag. Hij heeft echter een counter die gebruikt kan worden om vijanden die rushen te verrassen. Dat vereist enige oefening, maar is uiterst effectief tegen de lichtgewichten als Fox en Sheik.
De kleine dingen
Hoewel de World of Light en de multiplayer het hart van Ultimate zijn, zijn het verre van de enige dingen die je in de game kunt vinden. De classic mode keert natuurlijk terug, compleet met een dynamische moeilijkheidsgraad, terwijl je je ook kunt vermaken in terugkerende modi als Century Smash (1 vs 100), All-Star Smash, Special Smash en toernooimodus. Aan content is dus geen gebrek, waardoor dit daadwerkelijk een ultieme ervaring lijkt te gaan worden. Maar helaas is zelfs die ultieme ervaring niet zonder enkele kleine tekortkomingen, die ik als reviewer toch echt zal moeten benoemen.
Zo keert een handjevol stages niet terug naar Ultimate, met Miiverse als het grootste gemis in mijn ogen, zijn enkele gevechten in de World of Light frustrerend veel lastiger dan de rest en duurt deze mode een tikkeltje te lang naar mijn mening. Zoals gezegd: kleine tekortkomingen. Er is echter ook een wat groter probleem, die bij de online mode te vinden is.
Sakurai sprak in Nintendo Direct trots over hoe de matchmaking zou werken, over hoe rekening zou worden gehouden met voorkeursregels en signaalsterkte en over hoe je, als je echt met jouw regels wilt spelen, in principe in een wachtrij kon worden gezet waarbij je het gevecht van anderen kunt bekijken. En die beloftes zijn allen nagekomen. Toch werd ik opvallend vaak gematched met spelers wiens verbinding verre van goed genoeg was om een deftige match te kunnen spelen, wat ongetwijfeld te wijten is aan hoe lastig het is om een LAN-kabel in je Switch te krijgen, vooral nu de adapters simpelweg niet aan te slepen zijn. Laten we dus hopen dat dit probleem zichzelf oplost als die weer op voorraad zijn, zodat we zoet kunnen blijven terwijl we wachten op meer DLC.
Conclusie
Super Smash Bros. Ultimate is op alle fronten de ultieme Super Smash-ervaring, die slechts enkele kleine imperfecties heeft waarop het verbeterd kan worden. Als er écht een zere plek moet worden aangewezen, dan is het de online mode, waarin de matchmaking niet altijd bevredigende resultaten geeft, maar dat is absoluut geen deal breaker.