Sommige games lijken wel gemaakt voor virtual reality. SUPERHOT, de first-person shooter waarin de tijd enkel beweegt wanneer jij dat doet, wist mij bijvoorbeeld in eerste instantie niet te bekoren. Nu ik de game in virtual reality heb mogen ervaren, begrijp ik echter opeens waar de aantrekkingskracht van het spel ligt.
Waar SUPERHOT VR om draait, heb ik eigenlijk al uitgelegd in de inleiding. De game heeft geen verhaal, maar pakt enkel dit ene mechaniek en bouwt daar een volledige game om heen. Je wordt in elk level in een witte kamer gedropt, waar een X-aantal ''Red Dudes'' zijn die je naar het leven staan. Aan jou de taak om hun aanvallen te ontwijken en de objecten in je omgeving te gebruiken om het tij te keren. En jij bent dus de spil van dit alles, want de game beweegt op hetzelfde tempo als jij.
Neo!? Max!? Rubi!?
Op zichzelf staand is dit mechaniek niet sterk genoeg om een volledige game te dragen, zo bewees de originele SUPERHOT al. Het ervaren van bullet time in first-person is een bijzondere ervaring, maar is er tevens een waar het nieuwe al snel vanaf is. In VR krijgt de game echter een hele nieuwe lading.
Wanneer je je hoofd langzaam naar links beweegt en een kogel rakelings langs je ogen vliegt, dan waan je je Neo. Wanneer je een mes gebruikt om de kogel die op je afkomt doormidden te snijden, dan ben jij opeens Max Payne. Wanneer je een fles pakt en die vervolgens gooit en uit de lucht schiet, ben je een met Rubi Malone. SUPERHOT VR neemt al de vetste shots uit de actiefilms en -games van de afgelopen jaren en plaatst jou in de schoenen van de hoofdpersoon. En dat voelt zo onwijs cool, dat woorden tekortschieten om het te beschrijven.
Meer dan cool
Natuurlijk is het feit dat de game je ‘’cool’’ laat voelen niet voldoende om hem aan te prijzen, noch doet het af aan het eerder genoemde punt dat de game op een principe bouwt. De combinatie van die twee maakt echter een hoop goed. De originele SUPERHOT ging vervelen omdat je de game ervaarde als… een game. Je kijkt naar het scherm en gebruikt je controller om je taak te volbrengen, en dat blijf je herhalen tot de game voorbij is. Dat is natuurlijk normaal als je videogames speelt, maar in die opzet was het idee achter SUPERHOT niet echt super te noemen.
In SUPERHOT VR beweeg je echter je hele lichaam, en dat zorgt ervoor dat je het spel op een heel andere manier ervaart. Natuurlijk blijft de game draaien om één idee, maar dat is niet anders dan het beoefenen van een sport waar je steeds beter in wordt. Door daadwerkelijk de bewegingen te maken, in plaats van een knop in te drukken, voel je je op een ander niveau betrokken bij wat je doet. De immersie die ik op de beste momenten van SUPERHOT VR ervaarde, waren vergelijkbaar met de beste games die ik ooit gespeeld heb. En dat is juist waar VR om draait.
Geen rozengeur en maneschijn
Waar beste momenten zijn, zijn natuurlijk ook slechtste momenten. SUPERHOT VR is verre van perfect en het duurt dan ook niet lang voor de immersie doorbroken wordt. Allereerst zijn daar de graphics. Natuurlijk is de PSVR lang niet zo krachtig als dat de Oculus Rift en de HTC Vive zijn, maar SUPERHOT VR oogt soms wel erg lelijk. Games als PlayStation VR Worlds demonstreerden al dat de VR-bril van Sony tot meer in staat is dan wat Team SUPERHOT op je scherm tovert en dat bewijst de game zelfs zelf. De hub waar je modi en levels kiest, oogt namelijk beduidend veel beter dan de daadwerkelijke game.
Nu is het natuurlijk niet realistisch om te verwachten dat een indie-studio dezelfde kwaliteit kan leveren als een softwaregigant als Sony. De kartelranden die lijken op zagen en de pixelige objecten kunnen echter, vooral gezien de minimalistische stijl, gewoon echt niet.
Het andere, en nog veel grotere, probleem waar ik te vaak tegenaan liep, is dat de game te vaak de Move controllers niet of niet goed herkent, met de nodige frustratie tot gevolg. Net als bij de bril hou ik er rekening mee dat de tech in de Move controllers simpelweg goedkoper is dan in die van de concurrenten. Dit probleem ervaarde ik echter in veel mindere mate bij het spelen van andere VR-games in precies dezelfde opzet, waardoor ik enkel kan concluderen dat dit tenminste deels te wijten is aan de programmatuur.
Kort van stof
Als SUPERHOT VR naar behoren werkt, is het een game waar je in vrij rap tempo doorheen blaast. Je bewegingen goed in acht nemen ten opzichte van de obstakels en vijanden, om zo snel de kamer te ontdoen van Red Dudes zorgt ervoor dat je in veel gevallen in vijf minuten door een level heen bent. Het bereiken van het einde van de game zal dan ook slechts enkele uurtjes in beslag nemen.
Na het voltooien van het spel krijg je enkele nieuwe modi die de speelduur wat oprekken, maar verwacht zelfs dan niet boven de tien uur uit te komen.
Conclusie
SUPERHOT VR liet mij als speler met een heel dubbel gevoel zitten. Enerzijds is de game een van de beste VR-ervaringen die ik tot op heden heb mogen hebben, dankzij een mechaniek dat mij niet imponeerde op het scherm, maar je overrompelt in VR. Anderzijds is de game echter ook frustrerend door een combinatie van technische gebreken en beperkingen. Of je dat kunt tolereren bepaalt eigenlijk of je SUPERHOT VR een kans moet geven, want wie doorzet krijgt een extreem goede game voor zijn kiezen.