Als ik het met vrienden heb over goede voorbeelden van gelicenseerde games, dan haal ik zonder uitzondering de Sword Art Online-games van Bandai Namco aan. Natuurlijk, de games zijn verre van perfect, maar ze proberen in ieder geval iets nieuws te doen met het bronmateriaal. Met Fatal Bullet zijn we alweer bij het vierde deel van deze serie aanbeland en ditmaal spelen we eens niet met Kirito, maar met een nieuw karakter dat we zelf mogen samenstellen.
Dit karakter is niet enkel nieuw in de zin dat hij of zij nog niet in dit universum bestond, maar ook in de meer letterlijke zin. Wanneer je het spel opstart word je namelijk verwelkomd door Kureha, je jeugdvriendin die je heeft uitgenodigd om je eerste VRMMORPG-ervaring op te komen doen in Gun Gale Online, de game die in de eerste helft van het tweede seizoen van de anime aan bod komt. Tijd om rustig het spel te leren is er echter niet, want Kureha heeft je uitgenodigd om haar te helpen bij een opkomend evenement.
Het viel te verwachten
Natuurlijk is een Sword Art Online-game geen Sword Art Online-game zonder the Black Swordsman en zijn vrienden die hem op de voet volgen. Het duurt dan ook niet lang alvorens jouw karakters pad kruist met dat van Kirito, terwijl jullie beiden proberen het evenement als eerste tot een goed einde te brengen. Eens je jouw handen op de prijs legt, blijkt dat iets heel anders te zijn dan gedacht.
Uit een soort stasiskamer herrijst ArFA-sys, een zeer zeldzame support-AI die in een recente update van Gun Gale Online werd toegevoegd aan het spel en de sleutel is tot het ontgrendelen van opkomende end-game content. Daar heb jij echter weinig aan. Als een kersverse GGO-speler ben je immers nog niet lang niet op het punt dat end-game content relevant begint te worden. De game begint dan ook gemoedelijk zat.
De eerste vijftien á twintig uur werk je jezelf op in de wereld van Gun Gale Online, ontgrendel je nieuwe gebieden, voltooi je quests en heb je zo nu en dan aanvaringen met andere spelers. Dit doe je niet alleen, want Kirito en de groep hebben besloten je te assisteren in ruil voor jouw hulp eens het SBC Flugel event live gaat. Zo ga je in vlot tempo door het spel heen. Gaandeweg beginnen zich echter complicaties voor te doen.
Spoilervrij
Wat die complicaties zijn, kan ik met het oog op spoilers helaas niet benoemen. Toch moeten we ze bespreken om een cruciaal probleem met de game onder woorden te brengen. Gelukkig volstaat een globale uitleg over dit probleem in dit geval, daar het een issue is dat doortrekt op alle facetten van het spel. Namelijk dat het oppervlakkig vermaak is.
Hollow Fragment en Lost Song, de twee SAO-games die ik hier eerder recenseerde, namen het bronmateriaal van de anime, manga en light novel en bouwde hierop voort met variaties in het verhaal en nieuwe gebeurtenissen. Het introduceerde zelfs nieuwe karakters om deze gebeurtenissen naadloos met het verhaal te verweven, zodat het echt voelde als een nieuw avontuur van onze helden. Fatal Bullet doet bijna het tegenovergestelde.
Het is jouw karakter die keer op keer het spotlight opeist en het zijn jouw vrienden, ook originele personages, die de bulk van de gebeurtenissen en dialogen moeten dragen. Daar zijn ze echter niet boeiend genoeg voor. De vorige SAO-games deden al niet veel om de karakters meer diepgang te geven, maar dat was te overzien omdat de andere media dat reeds hadden gedaan en de games dan ook enkel in herhaling zouden kunnen vallen. In Fatal Bullet gaat die vlieger echter niet op, waardoor het spel meer lijkt op een fanservice-verhaal, waarin de schrijver zichzelf in de wereld van SAO heeft geschreven, in plaats van een origineel verhaal in het extended universe. Zelfs de momenten waarop men wel probeert een beetje drama en originaliteit in hun vertelsel te verwerken falen miserabel, daar hun problemen bijna onbenullig zijn als je kijkt naar wat er verder speelt in de B-kant van dit verhaal.
Met het zwaard in de aanslag
Die B-kant is Kirito Mode, een extra mode die je vlak voor het einde van het verhaal vrijspeelt en je in de schoenen van de échte held van dit verhaal schuift om een licht aangepaste versie van het Death Gun-incident door te spelen, wat feitelijk neerkomt op de drie gevechten van de Ballet of Bullets, maar dan in een veel kleinere arena. Het voegt op dit punt in de game echter werkelijk niets meer aan het spel toe en doet vermoeden dat het er enkel in is gezet zodat kon worden gezegd dat je ook nog gewoon met Kirito kunt spelen. Het is bovendien enkel in deze mode dat de dialogen tussen de karakters het niveau van de eerdere delen in de serie weet te behalen.
Piew piew piew
Maar Fatal Bullet is natuurlijk meer dan verhaal, immers is het geen visual novel. Wat het wél is, is een third-person shooter gemarineerd in een anime-saus die visueel niet onderdoet voor welke andere anime-game dan ook. Zelfs het karakter dat je zelf in elkaar flanst lijkt rechtstreeks uit een anime te zijn weggelopen, al wil diens haar nog wel eens door het lichaam heen clippen. Ik betwijfel echter of de graphic engine, hoe indrukwekkend dan ook, de reden is dat de game kampt met framerate drops en audio die wegvalt. Dat riekt simpelweg naar slechte programmatuur.
Als een third-person shooter zijnde, is Fatal Bullet bovendien zo basaal als dat ze komen. Je kunt richten en schieten, granaten gooien en wisselen tussen wapens. Dingen die de afgelopen jaren gemeengoed zijn geworden, zoals met één druk op de knop cover zoeken en over muurtjes of om hoekjes schieten, schitteren in afwezigheid of zijn vervangen door inferieure alternatieven zoals gebukt achter een muurtje zitten en snel bukken en opstaan terwijl je vuurt.
Inferieur is een term die ook prima opgaat voor de wapens die je hanteert in GGO. Het gros van mijn playthrough heb ik gedaan met een sniper rifle en een rocket launcher, twee massale wapens die behoorlijke terugslag horen te hebben. In Fatal Bullet voelde het echter alsof ik met een nerf gun aan het spelen was. Wapens hadden totaal geen impact en klonken bovendien alsof ze uit een royalty free sound effect-pakket zijn gehaald. Overigens is dat niet eens het enige waar men totaal geen moeite in lijkt te hebben gestoken.
Derp….
Wanneer je in Fatal Bullet op pad gaat, kun je je laten vergezellen door maximaal drie metgezellen uit ruim twintig opties. Wie je kiest maak echter niet bijster veel uit. De AI van je kompanen is namelijk zo debiel, dat ze slecht twee functies vervullen: de vijand afleiden en als back-up dienen. Van hun combat skills hoef je namelijk niets te verwachten.
Met grote regelmaat zag ik hoe andere karakters midden door een kogelregen renden, een eindeloze serie ontwijkrollen deden in een hoekje of vuurden op een vijand die er al niet meer was. Ik besloot dan ook al snel om de moeilijkheidsgraad naar onderen te schroeven, daar ik niet op ze kon vertrouwen.
Een alternatief hiervoor is op pad gaan met werkelijke vrienden, daar Fatal Bullet zowel coöperatief als competitief samenspel toestaat. Hiermee kun je echter niet het verhaal uitspelen, hooguit gear verzamelen die dat makkelijker maakt, zodat je een paar uur van mijn dertig uur af kan schrapen. Maar dan moet je wel vrienden hebben die het spel willen spelen…
Conclusie
De vorige games in de Sword Art Online-serie waren al geen hoogvliegers, maar hadden tenminste de potentie om dat te worden als men de koers gaandeweg bij zou sturen. Met Fatal Bullet heeft men echter rechtsomkeert gemaakt en is het hard op weg om te vervallen tot een dertien-in-een-dozijn licentie-game. Het valt te hopen dat men bij een volgende release de AI en technische mankementen weet op te vijzelen en Kirito terugzet in de spotlight, zodat het ook weer een echte SAO-titel wordt.