Tales of Kenzara begint niet met de titulaire held. In plaats daarvan maken we kennis met Zubari, een jongeman in een Wakanda ogende stad, die net zijn vader is verloren en is overmand door rouw. In een soort waas slentert hij door het huis, waar hij wordt aangesproken door zijn moeder. In haar hand ligt een boek, het laatste schrijfwerk van zijn vader. Het verhaal van Zau.
Deal met de dood
Papalief moest hebben geweten dat zijn dood nabij was en hoe Zubari dit op zou vatten. Het verhaal van Zau is er immers ook een van rouw. Een van een jonge sjamaan die zijn vader verloor en zijn magische maskers heeft geërfd. Een jonge knul die nog niet klaar is zijn vader los te laten en daarom al zijn hoop vestigt op een volksverhaal over Kalunga, de god des doods.
Volgens het verhaal waren er drie Great Spirits die Kalunga niet kon begeleiden na het hiernamaals. Als gevolg hiervan bleven ze rondzweven op aarde, waarbij ze de balans van moeder aarde verstoren. Wie alle drie de Great Spirits kan vellen, zal door Kalunga worden beloond. Dit is waar Zau op rekent; een ruil. Kalunga krijgt de Great Spirits en Zau krijgt zijn baba terug.
Met de benenwagen
De game waarin dit verhaal verandert, is een 2D platformer met lichte Metroidvania-elementen. Als Zau trek je naar drie rijken om de Great Spirits van de lucht, natuur en de mensheid te zoeken en verslaan, al zal je daarbij de nodige omwegen moeten nemen. Zo ontdek je collectibles en nieuwe krachten, welke je kan gebruiken om puzzels op te lossen en het pad te openen dat eerder nog je weg blokkeerde. Exploratie kan je de nodige voordelen opleveren in Tales of Kenzara, maar als je geen interesse hebt in optionele content, kun je de game met nauwelijks backtracking voltooien. Een volbloed Metroidvania wil ik het daarom niet noemen.
Puzzels en deuren zijn niet het enige wat je weg blokkeert in deze game. Met Kalunga aan jouw zijde worden ook normale spirits onrustig, waardoor ze oprijzen als jij in de buurt komt. Gelukkig is een sjamaan bedreven in het omgaan met dergelijke wezens. Zau draagt bij zich de twee maskers van zijn vader, die van de zon en maan. Beide geven hem krachten, waarbij je ruwweg kunt zeggen dat het zonmasker voor melee is, terwijl het maanmasker bedoeld is voor ranged confrontaties.
Not again
Combat is wat mij betreft veruit het slechtste deel van Tales of Kenzara: ZAU. De vijanden vond ik allemaal vrij saai ogen, alsof ze gekloonde aliens waren in plaats van boze geesten, en het vechten zelf voelde niet bevredigend. Zau voelt log en zijn aanvallen lijken vaak nauwelijks heft te hebben, waar ik op den duur begon te zuchten als ik weer aankwam bij een overduidelijke combat arena.
Wat hierbij niet hielp, is dat Zau duidelijk wat meer polijst had kunnen gebruiken op het technische vlak. Vijanden kunnen je met grote regelmaat in een stun lock krijgen, waar je in een hoekje wordt vastgezet en neergeslagen op het moment dat je opstaat. Dit kun je voorkomen, maar hetzelfde kan niet worden gezegd van momenten waarop de game je gewoon opeens niet meer van links naar rechts laat lopen of inputs met een dikke seconde vertraging verwerkt. Doorgaans was even het menu openen en sluiten voldoende om dit te verhelpen, maar in een hectische combat situatie of een van de handjevol spectaculaire verhalende setpieces die de game rijk is, is het een doodvonnis. Hetzelfde kan worden gezegd van de camera, die vaak tijdens hectische platformsecties Zau buiten beeld laat gaan omdat het de bewegingen niet bij kan houden.
Pieken en dalen
De setpieces vind je veelal richting het eind van elk gebied en zijn zonder twijfel de hoogtepunten van deze game. Ze ogen ontzettend cool, gooien de gameplay op zijn kop en zorgen voor een beetje character development van Zau. Helaas zijn er ook maar een paar, welke vooral demonstreren hoe redelijk middelmatig de rest van het spel is qua level design van platforming. Niet slecht om duidelijk te zijn, maar gewoon niet opvallend genoeg om zich echt positief te onderscheiden van de vele andere opties die het genre reeds heeft.
Conclusie:
Tales of Kenzera: Zau is een ode aan Afrikaanse cultuur en duikt in het universeel herkenbare rouwproces, maar weet beide geen eer aan te doen. De Metroidvania-opzet komt niet optimaal uit de verf en leent zich slecht voor een emotievol verhaal als deze, waardoor niets van de game verschrikkelijk is, maar ook niets echt goed uit de verf komt.
