In een ver verleden bestond mijn vriendenkring uit hetzelfde soort nerds als mij. Zij die houden van JRPG’s en het uitgebreid verkennen van diens geheimen. De absolute favoriet was Tales of Symphonia, daar het een titel is die zoveel meer onder het oppervlak verbergt dan je op het eerste gezicht zou denken. Weekend na weekend had iemand weer iets gevonden wat de rest van ons nog niet kende. Dat waren mooie tijden.
De roze bril heb ik niet gevonden
Ik weet niet of het nostalgische gevoelens zijn die de beslissing aanstuurden, maar toen Tales of Symphonia: Remastered aangekondigd werd, kon er bij mij geen twijfel over bestaan dat deze gespeeld zou worden. Het recenseren is nog beter. Hoe lastig kan dat nou helemaal zijn? Ik heb de game immers al een keer of negen voltooid. Lastiger dan gedacht klaarblijkelijk.
Met name het begin was een bittere pil om te slikken. De originele ToS speelde in mijn herinneringen een stuk vloeiender dan de remake die mijn PlayStation 4 mocht presenteren. De game voelde een tikkeltje houterig, waardoor ik in de eerste uren maar niet lekker erin kwam. Elk gevecht voelde ondanks real-time combat mechanics als een klus die maar voort bleef slepen, zelfs overworld encounters die bedoeld waren als weinig meer dan een overmaatse XP-boerderij hielden me bijzonder lang bezig, hetgeen het spelgenot niet ten goede kwam.
Ten einde raad zwengelde ik daarom de GameCube eens aan en haalde ik mijn exemplaar van Tales of Symphonia ervoor boven. En verhip, die draait inderdaad een verdomd stuk lekkerder dan de Remaster! Een paar minuten Googlen naar de reden, leerde me een paar dingen. Het belangrijkste was mijn tweedehands GameCube blijkbaar omgebouwd is, want de versie van ToS die ik zo vaak gespeeld heb, is de Amerikaanse versie die draaide op 60FPS. De enige versie van de game die dat doet overigens, daar alle releases daarna zijn gedowngraded, met in de meeste gevallen een cap van 30FPS. Zo ook Remaster, wat dan ook direct de reden is dat de game niet lekker leek te spelen voor mijn gevoel.
Round, round, baby round, round
Er zullen maar een handjevol mensen zijn die in Europa deze versie van het spel gespeeld hebben in groot genoege mate dat dit verschil direct merkbaar voor hun is. Dit maakt die ervaring uiterst subjectief en niet geschikt om mee te wegen in deze recensie. Wat het echter wel doet, is perfect illustreren hoe weinig er verbeterd is aan deze zogenaamde Remaster. De PlayStation 4 had makkelijk deze game in 60FPS kunnen draaien, maar de moeite om dat te implementeren is niet genomen.
Een kijkje op de website van uitgever BANDAI NAMCO, leert ons dat de verschillen als volgt zijn: verbeterde besturing van een voertuig, een skip-knop voor specifieke cutscenes, meer informatie bij save files, de content van Chronicles en de optie om te wisselen tussen de Japanse en Engelse voice cast. Allemaal leuk, maar niets waar je de prijs van een volledig nieuwe game voor neer wil leggen of wat het Remastered in de titel verantwoordt. Een grafische update zou voor dat laatste in theorie al volstaan en is ook iets waar het bedrijf mee pronkt, maar vergeleken met de PS3-versie in de Chronicles-bundel is het verschil echt niet enorm. Het oogt allemaal wat scherper, maar dat geldt vooral voor de helden en dorpen. De lage kwaliteit van de textures van de overworld en dungeons vallen daardoor des te meer op. Tegelijkertijd is de game ook technisch niet in orde, met bugs en crashes die het gebrek aan een auto-save meermaals benadrukten en meerdere seconden laadtijd na élk gevecht of na het betreden van elke deur.
Met dit alles in acht genomen kan ik niets anders zeggen dan dat deze remaster zijn naam slechts op papier eer aan doet. Strikt genomen is Tales of Symphonia: Remastered precies wat het claimt te zijn, maar men heeft zoveel kantjes ervan afgelopen bij het remasteren van het spel, dat het ongeveer net zo rond is als de disc waar je het op kunt kopen. Dat zou al kwalijk zijn als het de route van Persona 3: Portable zou bewandelen, met een re-release van € 20,-, maar voor een game van vijf tientjes mag je toch wel echt meer verwachten.
Maar de game zelf?
Dat de game in zijn Remaster-aspect op alle fronten teleurstelt, doet echter niets af aan waarom de game überhaupt is overwogen voor een tweede re-release. Het is een uiterst sterke JRPG over uitverkorene Colette die de wereld moet redden, maar gaandeweg leert dat alles wat ze dacht te weten toch net wat anders in elkaar zit. Voor de verandering ben jij niet die uitverkorene, maar Llyod, een van haar vrienden en haar bodyguard op dit avontuur. Een avontuur waar men ruim voldoende tijd voor heeft uitgetrokken, want de game simpelweg voltooien op de reguliere moeilijkheidsgraad kan je al snel vijftig uur van jouw leven kosten. Dan heb je nog maar weinig tot niets van de geheimen blootgelegd en de game ook nog niet echt beleefd. Sterker nog: in dat geval wordt de game op den duur erg langdradig daar de curveballs maar blijven komen en zelfs de vaak uiterst duistere tonen van de game me er niet van weerhielden om na een uur of veertig te snakken naar de credits.
Tales of Symphonia is een uiterst sterke JRPG, maar ook een die zijn leeftijd laat zien. Dus wie na ARISE denkt een andere titel in de serie op te pakken en een soortgelijke ervaring te krijgen, gaat de deksel op zijn neus krijgen. Dit is meer het type JRPG dat mensen die de oude Dragon Quest-titels een warm hart toedragen gaan waarderen. Een game waarin exploratie wordt beloond en je soms moet zoeken naar hoe je verder moet door te praten tegen een NPC zonder dat een quest marker je er naartoe leidt. Het moet het tegelijkertijd op momenten meer van kwantiteit hebben dan kwaliteit, maar kan daardoor wel een hele hoop doen. Bovendien maakt dit het juist aanlokkelijk om op verkenning uit te gaan, wat is waar de game pas echt schijnt. Al denk ik niet dat in het tijdperk van social media nog veel geheimen worden ontdekt dankzij weekenden met de vriendengroep.
Conclusie:
Als een op zichzelf staande JRPG is Tales of Symphonia een duidelijk verouderde, maar nog steeds solide deel in een langlopende en hoog aangeschreven serie. Het Remastered in de titel en het prijskaartje scheppen echter verwachtingen die bij lange na niet kunnen worden nagemaakt. De verbeteringen zijn minimaal, er zijn meer technische problemen dan voorheen en dat de game nog steeds op 30FPS draait is schandalig. Dus als je nou echt het verhaal van Colette, Llyod en hun vrienden wil beleven, doe je dat beter als de prijs flink gedaald is. Want nu krijg je echt geen waar voor je geld.