Tears To Tiara II: Heir Of The Overlord

‘’Wat is er belangrijker? Graphics of gameplay?’’ Dit is een discussie die ik met regelmaat terug zie komen op fora en gamecommunities. Voor beide kampen valt wat te zeggen, maar ik sluit me bij de tweede aan. Met name wanneer goede gameplay gecombineerd wordt met een degelijk verhaal, zijn de graphics in mijn ogen ondergeschikt. Tears To Tiara II is hiervan het perfecte voorbeeld.

Om de open deur maar gelijk in te trappen: Tears To Tiara II gaat geen schoonheidsprijzen winnen. De getekende cutscenes en de karakters die tijdens gesprekken op de voorgrond verschijnen, doen qua detail en kwaliteit niet onder voor de betere animes. Wanneer je het slagveld betreedt is het echter opeens een heel ander verhaal.

Karakters worden dan verkleind tot een pseudo-chibi formaat en de kwaliteit van de graphics keldert tot het punt van een PlayStation 2-game. Hetzelfde geldt voor stukken tussen gesprekken door waar karakters te zien zijn, of in het geval van actieve filmpjes. Was het een Vita-game geweest, dan was dit niet zo’n probleem geweest. Maar met de rekenkracht van de PlayStation 3 mag je toch wel verwachten dat ontwikkelaars Aquaplus en Sting er iets meer uit zouden weten te halen dan dit.

Pak de chips er maar bij

Wat mij betreft is alles over de graphics wel gezegd. Jullie kunnen immers jullie eigen conclusie trekken als jullie de screenshots zien. Beter (of slechter) dan dat gaat het namelijk nooit worden. In plaats daarvan ga ik liever in op het verhaal. Want Tears Of Tiara II heeft heel veel verhaal erin zitten. Wellicht te veel voor sommigen.

Dat je voor een RPG, vooral van Japanse afkomst, door flink wat tekst heen zal moeten is niets nieuws. Sterker nog, dat is juist wat veel gamers er leuk aan vinden. In Tears To Tiara zijn ze echter soms net iets te ver doorgedraafd. Met name aan het begin van de game, nog voor de strijd van start gaat, sleept de game op een gegeven moment maar voort en voort. Als je de tekst automatisch kon afspelen, had je er prima wat te eten bij kunnen nemen terwijl je derrière in je luie zetel rust, hetgeen gezien de geweldige Japanse voice acting en het enorm diepgaande verhaal geen straf is.

Het gevaar waar Tears Of Tiara tegenaan liep, is dat het vanwege de grote cast van de game enkele figuren naar de achtergrond zou moeten verdringen. Bewonderenswaardig genoeg is dit echter nooit het geval. Elk van de karakters heeft een geloofwaardige persoonlijkheid die door het verhaal heen evolueert. Dus ondanks dat het verhaal af en toe een beetje langdradig wordt, is het zeer de moeite waard om te volgen.

La resistance lives on

Tears To Tiara II speelt zich af in het fictieve koninkrijk Hispania. Dit land wordt al decennia lang onderdrukt door The Empire, een grootmacht die wereldwijd landje pik aan het spelen is. En hoewel Hispania lang tegengestribbeld heeft onder leiding van helden koning Eshmun, is het onder leiding van The Empire tot bloei gekomen.

Zeven jaar voor de start van de game komt er echter een ommekeer. Abraxis, leider van The Divine Order, weet op slinkse wijze The Empire over te nemen en doopt het om tot The Divine Empire. De belasting stijgt, mensen worden gedwongen te werken als slaven en onrust en onvrede steken wederom de kop op onder de bevolking.

De Barca Faction, een verzetsgroep onder de naam van de vroegere heersers van Hispania, probeert weerstand te bieden, maar kan dit vanwege hun nummers enkel doen vanuit de schaduw. Hun hoop is gericht op de jonge Hamilcar Barca, hoofd van het ooit zo glorieuze huis Barca en een getalenteerd strateeg. Maar sinds hij zijn vader voor zijn ogen vermoord zag worden door koninklijke soldaten, lijkt hij zijn verstand verloren te zijn.

Tot hier en niet verder

Vandaag de dag leeft Hamilcar in het dorpje Tamar, waar hij als slaaf werkt in de steengroeve om de tempel van de voormalig Hispaniaanse godin Astarte af te breken. Als hoofd van de Barca-familie is het zijn taak te dienen als hoofdpriester van de tempel. Maar zelfs wanneer de tempel vernielt wordt en godin Astarte zelf voor hem verschijnt, houdt hij zich van de domme. Het feit dat spoedig hierna The Divine Empire het Ba’al-festival, een Hispaniaanse feestdag, overneemt om te verkondigen dat de inwoners van Hispania hun laatste rechten zullen verliezen , verandert hier niets aan.

Pas op het moment dat ze op het punt staan Astarte publiekelijk te executeren, knapt er iets in Hamil. In een uitbarsting van mana kleurt zijn zwarte haar spierwit en verandert hij in Melqart, god van de oorlog in de Ba’al-mythologie. Het blijkt dat hij zeven jaar lang heeft gedaan alsof zijn neus bloedde, om zo het aantal slachtoffers te minimaliseren en een bloedige oorlog af te wenden. Maar nu de spreekwoordelijke emmer is overgelopen, belooft hij een feest van bloed aan de goden in ruil voor kracht en neemt hij de leiding over de Barca Faction.

Wie niet sterk is, moet slim zijn

Hamilcar mag nu wel kracht, een godin en een bescheiden leger aan zijn zijde hebben, maar dat is verre van genoeg om het grootste koninkrijk in de wereld omver te werpen. Om te kunnen vechten dient hij slim te zijn en dat komt goed uit, aangezien hij als kind al geprezen werd als een tactisch genie.

Dit uit zich ook in de gameplay, die op en top TRPG is. Je plaatst aan het begin van het gevecht een vastgelegd aantal karakters op het veld. Sommige van deze karakters zijn verplicht, zoals de olifant Noa en haar Quadriga, maar meestal is het aan jou om te bepalen welke karakters het meest geschikt zijn om de taak voor handen te volbrengen. Het leuke hieraan is dat er geen goed antwoord is, immers dien je zelf een strategie uit te dokteren. Maar een strategie is geen garantie voor succes en ook tijdens het vechten dien je constant alles in de gaten te houden om de game tot een goed einde te brengen.

Ken je karakters

Zoals bij de meeste TRPG’s, wordt het speelveld verdeeld in grids. Elk karakter heeft een bepaald aantal vakjes dat hij per beurt kan verplaatsen en elke aanval of skill heeft een bepaald bereik. Karakters die ver kunnen lopen, maken vaak gebruik van wapens waarvoor je naast de vijand dient te staan. Ze staan hierdoor open en bloot voor de tegenaanval. Om dat ongemak te compenseren kunnen ze andere units die van dichtbij aanvallen counteren én hebben ze meer leven dan hun ranged tegenhangers.

Die ranged karakters zijn bijvoorbeeld boogschutters en magiërs. Ze kunnen niet counteren en hebben relatief weinig HP, maar kunnen veilig schuilen achter de tanks van jouw leger. Een uitzondering op deze tweedeling is Noa. Deze olifant sleept een Quadriga achter haar aan, waarin de karakters die je niet gebruikt opgeborgen zitten. Deze versterking kan met name later in de game jouw troefkaart worden en het beschermen van Noa is dan ook minimaal net zo belangrijk als het verslaan van de vijanden op jouw pad.

Op het scherpst van de snede

Naarmate de game vordert wordt het voltooien van de levels steeds moeilijker. De uitrusting van de vijanden en de leden en grootte van het leger kunnen gerust overweldigend genoemd worden. Je hebt natuurlijk altijd de optie om te grinden, maar als je koppig doorspeelt is het veel leuker. Ja, je zult heel vaak dingen over moeten doen en moeten ploeteren om te overwinnen, maar voor een rebellenleger die tegen een koninkrijk vecht is dat ook de bedoeling. Je ervaart de game daardoor zoals het bedoeld is.

Natuurlijk zou je kunnen zeggen dat het aan mijn kant pure speculatie is hoe de game bedoeld is. Ik ben echter niet zomaar bij deze conclusie gekomen. Niet alleen reageren karakters altijd alsof het ze maar ternauwernood aan een nederlaag ontsnapt zijn, maar de game moedigt je ook aan om te blijven proberen. Als je een fout maakt, of een strategie blijkt niet te werken, hoef je namelijk geen save file opnieuw te laden. Je kunt gewoon de tijd terugspoelen en het over doen. Je kunt hiermee echter niet vals spelen, want als een aanval van personage A personage B de eerste keer miste, zal die dat blijven doen. Op die manier voelt het ook echt alsof een lange strijd gestreden is wanneer je na een kleine tachtig uur de credits voorbij ziet rollen.

Conclusie

Tears To Tiara II mag dan wel niet moeders mooiste zijn, op elk ander vlak compenseert het de grafische tekortkoming ruimschoots. De Japanse voice acting is van bijzonder hoog niveau, de gameplay is degelijk en uitdagend en de uitgebreide cast en het diepgaande verhaal dragen de game makkelijk gedurende de tachtig uur aan speeltijd. Desondanks had de verdeling tussen verhaal en gameplay wel beter gedaan mogen worden.