Een game waarin je als een gigantische inktvis mag ronddwalen in een eilandnatie is een opzet die mij op een diep niveau prikkelt. Het maakt een soort instinct in mij los dat ik leerde kennen bij spellen als Carrion en Tales from Space: Mutant Blobs Attack, waarin ik niet een mens, maar een monster speelde. En de kans om dat in virtual reality te doen, kan ik natuurlijk niet laten schieten.
Natuurlijk is Tentacular in tegenstelling tot de eerdergenoemde voorbeelden geen titel waarin je dood en verderf moet zaaien als een angstaanjagend wezen. Sterker nog: het doel in deze titel is juist om mensen te helpen. Specifiek de mensen van La Kalma, een paradijselijke eilandnatie dat er nogal wat rare gebruiken op nahoudt dankzij de invloeden van een megacorporatie. Een van die gebruiken is dat eenieder die zestien jaar oud wordt, via een machine een baan krijgt toegewezen. En jij, het enorme tentakelmonster, wordt Junior Manager of Toxic Waste Disposal.
Tentakeltje van alles
Als een veredelde vuilnisman stuit je op jouw eerste dag op een ruimteschip dat La Kalma compleet op zijn kop zet…en jou werkloos maakt. Door de ontdekking van het voertuig en mysterieuze kristallen die erin zitten, wordt de stortplaats een gevarenzone. Je spendeert daarom de rest van het spel met het voltooien van odd jobs, welke weinig meer zijn dan een excuus om je verschillende soorten physics based puzzels te laten voltooien.
VR- aficionados slaken nu mogelijk al collectief een diepe zucht. In de VR space is de physics puzzelaar zo oververtegenwoordigd, dat je van goeden huize moet komen om nog indruk te kunnen maken. De meest logische manier is een game maken die een originele insteek heeft of zo fijn bestuurt, een zeldzaamheid in VR, dat je je ermee vermaakt puur door de ervaring. Firepunched Games is overduidelijk voor de eerste optie gegaan, door vertrouwde virtuele handen in te wisselen voor gigantische tentakels met zuigkracht.
Squidpops
Wie zich daarbij een soort Octodad in de eerste persoon voorstelt, zit niet eens zover van de werkelijkheid af. Het doen van precisiewerk met twee uit de kluiten gewassen vleesslierten vol plakkers is een hels karwei en doet sterk denken aan dat soort titels. Daardoor is het des te bevredigender wanneer je met deze beperkingen er toch in slaagt om een opdracht tot een goed einde te brengen. In sommige gevallen tenminste.
In de zes tot acht uur die je nodig hebt om het verhaal van Tentacular te zien, kom je oog in oog te staan met verschillende soorten puzzels. Sommige zijn oprecht vermakelijk, vooral wanneer je dingen moet gooien of lanceren, maar andere zijn enkel frustrerend. Met name puzzels waarin je dingen moet stapelen zijn om gek van te worden, daar de physics totaal niet consequent zijn. Een goed voorbeeld hiervan ervaarde ik al in mijn eerste uur, toen ik een bouwsel moest maken dat deels boven het water balanceerde. Op de bodem had ik een balk liggen, welke half over de rand van het plateau stak. Op de zijde die op dit plateau rustte, had ik een stapel van vijf containers gemaakt. Deze moesten als een gewicht dienen om de boel op hun plek te houden. Maar zodra ik één zo’n zelfde container op de zijde plaatste die overstak, werden de vijf containers afgeschoten alsof ze kerosinemotoren hadden. Met een hele hoop trial and error kon ik dit uiteindelijk omzeilen, maar dergelijke momenten maakten de reguliere beperkingen hinderlijk in plaats van bevredigend, waardoor ik weer enorm verlangde naar een game waarin ik mijn destructieve impulsen kon botvieren op angstige mensen. Maar dat kan helaas niet in Tentacular, ik heb het meer dan eens geprobeerd…
Conclusie
Als Tentacular gewoon werkt, is het een best bevredigende physics puzzelaar wiens verkooppunt is dat je een meters hoog tentakelmonster bent. Maar als het niet werkt, is het een frustrerende ervaring, waarbij de tentakels enkel bijdragen aan de ergernis. Deze momenten zijn gelukkig in de minderheid, maar gecombineerd met de lengte ten opzichte van het prijskaartje kan ik enkel adviseren te wachten op een sale.