Na zoveel jaren komt Kuifje, de stripheld van tekenaar Hergé, naar de bioscopen. Steven Spielberg regisseerde de film en het publiek is er vol lof van. Bij een film hoort natuurlijk een filmgame. Zulke zijn zelden tot nooit goed genoeg, iets wat door de korte ontwikkelingsperiode kan komen. Daarom mogen wij onszelf de vraag stellen: ‘Maakt de Kuifje, ofwel Tintin, daar verandering in?’
Die vraag laten we nog even terzijde en we doen eerst het verhaal uit de doeken. De plot is ongeveer hetzelfde als de gelijknamige film. De Kuifje-strips ‘De krab met de gulden scharen’, ‘Het geheim van de Eenhoorn’ en ‘De schat van Scharlaken Rackham’ worden hierin samengesmolten tot een goed en duidelijk geheel. Op een rommelmarkt koopt Kuifje een model van de Eenhoorn, een 17-eeuwse Franse oorlogsschip. Plots duikt er een man op die het modelschip, ongeacht de prijs, van hem wilt over kopen. Kuifje weigert en het dringt tot hem door dat er iets vreemds aan de hand is. Even later vindt hij een oud perkament dat in het model verborgen zat. Meteen daarna wordt het schip gestolen door dezelfde man als voorheen, maar gelukkig krijgt die het perkament niet in handen. Kuifje wilt weten waarom die man er zo in geïnteresseerd is en vastberaden start hij met het oplossen van het mysterie.
Dat geheim van de Eenhoorn brengt Kuifje de hele wereld rond. Eerst bevindt hij zich nog in België, waarna hij zich bevindt op een schip en daarna voet zet in Azië. In elk van de omgevingen speel je afwisselend in 3D en 2D. De 2D-gedeelten vormen het grootste gedeelte van de game. Het is een simpele platformer waar je van platform naar platform loopt, kruipt en springt. Om de zoveel tijd mag je even in 3D verdergaan om bijvoorbeeld met Kuifjes hond Bobby te spelen om zo sleutels of schatten te vinden. Je mag soms een vliegtuig en een motor besturen met de bedoeling vijanden neer te maaien. Later in het verhaal kruip je in de huid van Sir Francis Haddoque, de voorvader van kapitein Haddock én de kapitein van de Eenhoorn.
Hoewel er op het eerste zicht veel variatie is, valt het best tegen. De platformlevels mogen zich dan wel op andere plaatsen afspelen, toch doe je eigenlijk steeds hetzelfde. Je gaat steeds op dezelfde manier van de ene kant van het level naar de andere. Na een tijdje krijg je best een déjà-vu gevoel. Een tip daarvoor kan zijn om het spel niet uren aan een stuk te spelen, maar gewoon eens tussendoor omdat je er zo veel meer plezier uit kunt putten.
Vooral kleinere kinderen zullen het meeste plezier kunnen beleven aan Tintin. Je merkt dat de makers zich op het kleine publiek richten. Het spel is makkelijk, je zult zelden het loodje leggen. De ‘puzzels’ waar je de masten van de miniatuurschepen moet omdraaien om zo een afbeelding van een eenhoorn te verkrijgen, zijn op meteen opgelost. Ook de vijanden die je tijdens je platformavonturen tegenkomt gaan met enkele drukken op de knop neer. Vervolgens krijg je sterretjes te zien die rond de neergeslagen tegenstander zijn hoofd draaien. Nooit is er een druppel bloed te zien. Eigenlijk is dat niet zo erg, want het is best grappig om te zien.
De grafische stijl brengt ook zo zijn eigen humor met zich mee. Personages hebben lange neuzen en dikke snorren. Het cartoonachtige stijltje – dat ongeveer hetzelfde is als de film- is zeker en vast tof om naar te kijken, maar de graphics zijn zeker niet de beste. Daarnaast heeft de game last van bepaalde technische foutjes zoals wanneer personages aan het hoofd krabben, een deel van hun vingers verdwijnen en meerdere laadtijden per level. Maargoed, de fans worden goed bediend. Daar kunnen we daarentegen niet over zeuren. Voor wie de strips, tekenfilms of de film kent, is het een feest van herkenning. Kapitein Haddock kom je al vroeg in het spel tegen, maar ook de operazangeres Bianca Castafiore en Jansen en Jansen passeren de revue, al dan niet in een beperkte mate. Het plaatje wordt compleet gemaakt met goed ingesproken Vlaamse stemmen. Niets is leuker dan Haddock welgemeend ‘Duizend bommen en granaten’ te horen roepen. De Engelse stemmen verdienen daarnaast ook lof.
Als de aftiteling na ongeveer vijf/zes uur – ondergetekende is een redelijk trage gamer – van je scherm rolt, heb je nog niet alles gedaan. Je kunt alleen of met een vriend in co-op spelen. De extra levens spelen zich in de dromen van Haddock af, maar verder biedt het niet veel nieuws. Lijkt dit je niets, dan kun je aan de slag met enkele uitdagingen. Hierin gebruik je motoren, vliegtuigen en zwaarden om van je tegenstander te winnen door hem bijvoorbeeld zo snel mogelijk te verslaan. Het verlengt de speelbaarheid van Tintin wel, maar enkel en alleen als je nog niet uitgekeken bent op de onze Brusselse reporter. Anders heb je geen reden om de lichtjes magere extra’s nog te spelen.
Conclusie
The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn – The Game zeker geen slechte filmgame. Het verhaal is, net als dat van de film, duidelijk en dus goed te volgen. Er mag dan wel best wat afwisseling zijn qua omgevingen en dergelijke, maar de 2D-levels worden na verloop van tijd redelijk eentonig. Dat komt omdat je daarin vaak hetzelfde doet. Je hebt minder last van de herhaling in de levels als je het spel slechts tussendoor speelt. De moeilijkheidsgraad is makkelijk, maar aangezien het bedoeld is voor een kleiner publiek, is dat niet per se een minpunt. Positief is wel de humor en het toffe grafische stijltje dat je spontaan aan de film doet denken. De bekende personages geven hetzelfde effect. De Vlaamse voice acting maakt dat plaatje compleet. Jammer zijn dan wel weer de technische mankementjes samen met de magere co-op en uitdagingen.