De natuurkundige Hugh Everett kwam in 1957 met de theorie dat elk moment dat je een keuze maakt, er ergens een universum is waar deze keuze anders wordt gemaakt. Dus bijvoorbeeld: als je ervoor kiest om een blikje op straat op te rapen, dan is er ergens een universum waarin je ervoor kiest om dit niet te doen en het te laten liggen. Beide keuzes leiden tot een ander gevolg, waardoor die wereld er totaal anders uit gaat zien.
Praten met jouw andere keuzes
Stel je voor: je zou kunnen praten met versies van jezelf die andere keuzes in jouw leven hebben gemaakt dan jij hebt gedaan. Hoe zien zij eruit? Waar gaan die gesprekken over? Hoe confronterend en ongemakkelijk gaat het worden? Ik denk dat de ontwikkelaars van The Alters zichzelf deze vraag hebben gesteld toen ze besloten om The Alters te maken.
In The Alters speel je als Jan Dolski. Deze man wordt op een dag wakker nadat zijn ruimteschip is gecrashed. Na enig zoeken blijkt hij de enige te zijn geweest die de ramp heeft overleefd.
Dit is een probleem. Hij bevindt zich op een planeet waar hij niet in direct contact moet komen met de zon, en om dit voor elkaar te krijgen moet hij zijn basis zo snel mogelijk verplaatsen.
Zijn basis is een enorm wiel waar een groep kamers in zit. Het is de bedoeling dat je het wiel 'rolt' naar een ander deel van de planeet voordat de zon opkomt. Het probleem is dat het wiel niet wil rollen en Jan is er niet toe in staat om er iets aan te doen. Hij heeft een technicus nodig; iemand die weet hoe een groot voertuig gerepareerd moet worden.
Hij krijgt van zijn werkgever de mogelijkheid om gebruik te maken van de quantumcomputer die in het ruimteschip zit. Als hij inlogt in de computer, ziet hij zijn hele leven terug met een aantal belangrijke keuzes die hij gemaakt heeft in zijn leven. Je ziet dat hij op een gegeven moment ervoor kiest om dicht bij zijn ouderlijk huis te blijven in plaats van te verhuizen naar de campus van de universiteit. In plaats daarvan wordt hij een technicus die zijn leven compleet anders invult.
Jan krijgt de instructie een soort printer te bouwen waarmee hij een versie van zichzelf kan 'printen' die bij zijn ouders is gebleven. Deze persoon is technisch genoeg om het ruimteschip te repareren en zo kun jij weg.
Jan the Technician, zoals hij in de game heet, is helemaal in de war. Opeens bevindt hij zich in een realiteit die niet de zijne is en hij verwijt vooral Jan Dolski dat hij nooit echt voor zijn zieke moeder heeft gezorgd. Uiteindelijk, als je het handig speelt, krijg je deze technische man rustig en kun je een band met hem opbouwen.
Daarmee is het probleem nog niet opgelost. Je komt in een nieuw gebied terecht waar je een gigantische rivier met lava over moet steken, maar dit kan niet, want het grote wiel kan niet zo goed tegen lava.
Een survivalgame met twintig 'Jannen'
Allereerst vind ik het gegeven van deze game leuk bedacht. Wanneer je iets nodig hebt wat geen van jouw 'Jannen' kan regelen, print je een Jan uit die een andere keuze heeft gemaakt in zijn leven en ga je verder met de oplossing.
De belangrijkste Jan in dit geval is de Jan die zijn opleiding afmaakt. Dit is Jan the Scientist en hij doet alle onderzoek naar nieuwe apparatuur. Hij is ook meteen de grootste en arrogantste lul van het hele zooitje. Hij vindt zichzelf beter dan de rest omdat hij van alle Jannen de succesvolste carrière heeft gehad. De keiharde waarheid is echter wel dat hij ook de meest waardevolle is van iedereen.
The Alters is in zijn basis een survivalgame. Je begint met niets en moet vanuit daar verder. Dit doe je door je basis uit te breiden, Jannen te printen en grondstoffen te verzamelen om verder te gaan.
De planeet waar je terechtkomt, is daarbij niet echt een heel veilige planeet. Overal liggen plassen lava en er zijn verschillende soorten anomalieën die je tegenkomt. De eerste is een soort eclips die doorzichtig is en duidelijk te zien is. Loop je er doorheen, dan klap je echter uit elkaar. Je moet dus wel opletten.
Wanneer je een obstakel hebt overwonnen, verplaats je het wiel en kom je bij een volgend obstakel uit. De uitdagingen worden steeds groter en de oplossingen ingewikkelder. Op den duur wordt de jongleeractiviteit die je uit moet voeren om alle Jannen tevreden te houden ook vrij lastig. Het is ook echt een soort 'sausage-fest' van Jannen en dat eindigt regelmatig in flinke ruzies.
Hoe lang blijft dit leuk
De game is erg mooi gemaakt. De contrasten in kleur zijn zeer mooi gemaakt. Het gloeiende licht van de lava in contrast met het vooral grijze landschap van de planeet geeft je het gevoel dat je echt ergens bent beland waar helemaal niets is.
Hoewel iedereen in de bemanning dezelfde persoon is, zijn de ontwikkelaars zeer creatief bezig geweest met hoe alle personages in de game er anders uitzien. Je ziet van allemaal dat het Jan is, maar puur door het kapsel en de baard wat aan te passen zijn ze allemaal verschillend. Vooral de snor van de originele Jan is een mooi exemplaar.
Ik moet zeggen dat het nog best lang duurt voordat de formule in kracht afneemt. Ik heb mij best vermaakt met het verhaal. Je ex-vrouw komt op een gegeven moment aan de telefoon en jij moet haar geruststellen, maar je weet niet hoe. Dus print je een Jan uit die het gepresteerd heeft om bij deze veeleisende wederhelft te blijven. Wat ik dan wel weer jammer vind, is dat zijn tip is om 'moeite te doen voor iets' en niemand daar boos over wordt, terwijl hij daarmee alle andere Jannen bestempelt als lui.
Na een bepaald moment kreeg de game echter hetzelfde probleem als wat survivalgames wel vaker hebben: ze gaan vervelen. Je doet te vaak hetzelfde klusje en bedenkt te vaak dezelfde oplossing voor steeds weer nieuwe problemen. Op den duur begon ik mij af te vragen hoe lang dit nog door zou gaan. Ik was toen nog niet eens op de helft.
Toch moet ik zeggen dat het concept zeer goed is en beter is dan ik aanvankelijk had verwacht. Dankzij het idee om andere versies van Jan te klonen, gebaseerd op de keuzes die Jan in zijn leven heeft gemaakt, heeft de game een mooie filosofische inslag die ik zeker kan waarderen. Het is echter ook het enige onderdeel dat de game van begin tot het einde interessant maakt. Of dat genoeg is, is aan de speler zelf om te beoordelen.
Conclusie:
Het idee achter The Alters is best interessant. Hoe zou je eruit hebben gezien wanneer je een bepaalde belangrijke keuze in jouw leven anders zou hebben gemaakt? Deze game laat zien dat het misschien niet de beste gedachte is die je kunt hebben, omdat je waarschijnlijk die persoon niet meer zult herkennen. Dit onderdeel van de game is erg goed gemaakt en ook het bouwen van de basis en het overleven ziet er goed uit. De vraag is echter niet óf deze game gaat vervelen, maar wanneer. Dit zal echter bij iedere persoon anders zijn en wanneer jij je daar overheen kunt zetten, is The Alters zeker de moeite waard.