We leven in het tijdperk der shooters. Een tijdperk waar de Call of Duty-serie met stipt de absolute top der verkoopcijfers omvat, een tijdperk waarin iedereen lijkt te weten wat een M14A1 is, maar slechts weinigen zich voor de geest kunnen halen hoe turn-based combat in z’n werk gaat. Aan de ene kant is dit een wat verontrustende ontwikkeling: innovatie is schaars en fans van andere genres worden continu teleurgesteld. Aan de andere kant bewijst dit wel dat het shooter-genre op ijzersterke en simpelweg vermakelijke fundamenten gebouwd is. The Darkness II doet haar best deze fundamenten netjes te hanteren en weet alsnog innovatie en wat echt verfrissende elementen toe te voegen, wat deze shooter van Digital Extremes tot een zeer interessant titeltje maakt.
The Darkness II volgt het verhaal van Jackie Estacado, een berucht maffiabaas en drager van een wel heel bijzondere kracht. Jackie zit namelijk opgescheept met The Darkness, een ‘dark essence’ die Jackie speciale gaven geeft maar hem tevens langzaam maar zeker kapot maakt. Spelers van de originele The Darkness, waarop dit spel een direct vervolg is, zullen zich herinneren hoe Jackie de Darkness aan het einde van het spel overmeesterde. Jack heeft zijn krachten met uiterste inspanning binnengehouden over de afgelopen paar jaren, maar als zijn leven tijdens een onverwachte gang-aanval in gevaar komt weet The Darkness zich los te breken, en neemt weer bezit van Jackie’s lichaam. Terwijl Jackie probeert uit te vinden wie er achter de aanval op zijn restaurant zat, ontdekt hij langzaam dat The Darkness dit keer meer van hem verwacht dan ooit. Zijn vriendin, die Jackie in de originele Darkness verloren heeft, zit namelijk gevangen tussen leven en dood en Jackie zal alles doen voor The Darkness om haar te kunnen bevrijden.
Het plot wordt over het algemeen relatief sterk neergezet. Het spel bestaat uit verscheidene levels, die afgewisseld worden door speelbare scenes in Jackie’s mansion, waarin voornamelijk een hoop gepraat wordt. Verder zal Jackie zelf af en toe op het scherm verschijnen en je wat interessante maar verder nutteloze informatie over zijn leven bijleren. Dat deze informatie nutteloos is, betekent echter zeker niet dat het een straf is om naar de donkerharige bad-ass te luisteren; een ijzersterke voice-acting maken hem tot een overtuigende verschijning. Het begin van het spel zal een beetje als een cliché-plot aanvoelen, en is dan ook vrij zwak en weet niet te boeien. Zul je echter vorderen in de verhaallijn, dan zal het plot een stuk dieper worden dan je van een spel als deze zou verwachten. Van alternatieve realiteiten tot de herinneringen van Jackie’s verloren liefde: het spel mag qua plot dan wat matig op gang komen, zodra je je door deze beginfase heen hebt geworsteld zul je een spannend verhaal kunnen beleven dat niet gauw zal vervelen. Maak je overigens geen zorgen als je de originele The Darkness niet gespeeld hebt; aan het begin zul je doormiddel van een stijlvol filmpje gewoon ingelicht worden over wat er eerder allemaal gebeurd is.
Dat Jackie zo goed en legitiem klinkt, betekent helaas niet dat dat in de rest van het spel ook het geval is. Tijdens het bevechten van vijanden zul je verscheidene uitroepen zoals ‘Look, it’s him!’ en ‘Kill the Carrier’ wel honderd keer aan moeten horen, wat op den duur voor lichte frustratie kan zorgen. Ook hebben niet alle bij-personen een even sterke voice-acting: zo is Jackie’s dokter, een gestoorde professor die alles van The Darkness af lijkt te weten, een extreem irritant personage wiens stem in het begin vermakelijk zal zijn maar op den duur repetitief en gewoon slecht wordt. Bovendien zijn de schietgeluiden van het spel van erg lage kwaliteit, overdreven luid en verwrongen en simpelweg een kutherrie. De slimme speler probeert dan ook zo min mogelijk te schieten en zo veel mogelijk zijn alternatieve krachten te gebruiken, want ten eerste is de soundtrack dan weer wel van hoge kwaliteit en is het zonde om daar doorheen te gaan zitten knallen, en ten tweede is het gebruiken van desbetreffende alternatieve krachten simpelweg hartstikke leuk.
Wat The Darkness II namelijk echt onderscheidt van de dertien-in-een-dozijn standaard shooters, is het feit dat Jackie vier armen heeft om te gebruiken. The Darkness zorgt ervoor dat er een paar niet al te charmante maar zeer nuttige secundaire armen uit Jackie’s lijf verschijnen. In je menselijke handen kan je een wapen hanteren, of zelfs twee tegelijk, terwijl je met je linker mutanten-arm dingen in de rondte kan smijten en bijvoorbeeld een autodeur voor je kan houden als kogelschild. Met je rechterarm kan je gewoon lekker overal heen rammen voor het geval je vijanden te dichtbij komen. Het gebruiken van vier armen tegelijk lijkt lastig maar werkt verrassend vloeiend en is hartstikke leuk. Dit gameplay-element zou je zeker als de redding van het spel kunnen beschouwen: het zorgt voor de benodigde verfrissing die vandaag de dag meer dan welkom is in het genre.
Levels zijn vrij lineair, maar dit vormt zelden een echt probleem. Gevechten zijn, al helemaal door het gebruik van The Darkness, lekker chaotisch en druk. Op de standaard moeilijkheidsgraad zal het spel op momenten nog best een lekkere uitdaging bieden zonder ooit frustrerend te worden, en zo zal je je schietend, slaand en gooiend een weg door het spel banen. En dan is het afgelopen. Het spel zal je pakweg zo’n zes, zeven uur duren. Er is nog een extra campaign genaamd Vendettas, waarin je als één van de vier bediendes van Jackie zal spelen. Vendettas is vermakelijk, al helemaal als je samen met een vriend over Xbox Live of PlayStation Network aan de slag gaat, maar stelt qua lengte maar weinig voor. Ook het missen van splitscreen co-op is naar mijn mening een gemiste kans. Al bij al zul je misschien op negen uur speeltijd terechtkomen, collectables en achievements daargelaten. Zo’n gameplaytijd valt toch wat tegen en is, ook wanneer vergeleken met de originele Darkness, ontegenzeggelijk kort.
Wel ziet The Darkness II er heel netjes uit; de makers zijn met het tweede deeltje voor een zeer gedurfde maar gelukkig ook geslaagde cell-shaded stijl gegaan. Deze stijl zorgt voor een grote variatie tussen levels, met mooie lichtvallen en ongegeneerd fel kleurgebruik. Over het algemeen heeft het allemaal wat weg van BioShock; ook qua personagedesign is dit het geval. Het zit allemaal net op de grens tussen realisme en cartoony, wat een extra vibe geeft aan het spel. Bloed vloeit rijkelijk en je moet niet bang zijn om een paar ingewanden rond te zien vliegen terwijl je het level door paradeert. The Darkness II verheerlijkt haar geweld, maar draaft hier niet te ver in door.
Conclusie
The Darkness II is een lekker tussendoortje dat verandering en verfrissing brengt naar een genre dat vaak voor uitgeput wordt verklaard. Het gebruik van twee additionele mutant-armen is hartstikke leuk: combat is lekker chaotisch en deinst niet achteruit voor wat bloed. Alhoewel het plot wat traag op gang komt, weet The Darkness II met name in de tweede helft van haar single-player een spannend verhaaltje neer te zetten dat dieper gaat dan je zou verwachten. Voice acting is in het geval van de hoofdrolspeler tiptop in orde, maar laat met andere personages hier en daar een steekje vallen; ook schietgeluiden zijn af en toe lachwekkend slecht. De soundtrack maakt hier gelukkig wel wat van goed en ook ziet The Darkness II er met haar gedurfde en gloednieuwe cell-shaded stijltje er goed uit en is er een ruime hoeveelheid aan sfeer.