Normaliter wanneer ons een key voor een TRPG wordt aangeboden, ben ik er als de kippen bij om die me toe te eigenen. Daarbij maakt de setting me niet zoveel uit. Ik speel immers net zo makkelijk een van de Warhammer 40K TRPG’s als een Fire Emblem of XCOM. Toch heb ik lang getwijfeld over The Dungeon Of Naheulbeuk: The Amulet Of Chaos, alvorens alsnog in te stemmen. Eerlijk gezegd heb ik daar best wel spijt van.
Waar die twijfel vandaan kwam, kan ik niet goed verklaren. Ik had nog nooit van het spel gehoord, noch van de Franse satire waar het op gebaseerd blijkt te zijn. Ook de screenshots die ik even snel had bekeken, deden niet direct alarmbellen rinkelen. Desondanks had ik een vreemd gevoel bij het spel, waar ik mijn vinger niet goed op kon en kan plaatsen.
Ha…ha
Met dit onderbuikgevoel begon mijn avontuur in Naheulbeuk met een party van zeven: Ranger, Wizardess, Ogre, Thief, Dwarf, Elf en Barbarian. Dit diverse gezelschap bestaat niet uit doorgewinterde avonturiers of zelfs adequate varianten. En dat moeten ze ook niet zijn. Zoals gezegd is de game gebaseerd op Franse satire, dat specifiek fantasy-verhalen als The Lord of the Ring en Harry Potter op de hak neemt. De Elf is bijvoorbeeld oliedom, terwijl de Thief niet enkel letterlijk, maar ook figuurlijk onzichtbaar is. Elk lid heeft zo zijn kwalen, die ingezet worden voor comic relief door er clichés mee in de zeik te nemen.
Het probleem hiermee is dat een cliché een cliché noemen en er spottend naar wijzen niet volstaat voor satire. Aan het eind van de dag val je nog steeds in die valkuil. Dat je daar via een duikplank al draaiend in bent gevlogen, veranderd daar niets aan. Bovendien werkt een grap enkel als het een punchline heeft. In The Amulet of Chaos is dat niet het geval. De karakters zijn vanaf het eerste moment incompetent en met elkaar aan het ruziën en stoppen daar nooit mee, waardoor de grap hun persoonlijkheid wordt en al snel enige appeal die het had verliest.
Het overkoepelende verhaal buiten de party om is al niet veel beter. Ook hier kun je niemand serieus nemen, waardoor de groep die een parodie zou moeten zijn eigenlijk niet uit de toon valt. Want wie kijkt raar op van een Elf die klinkt als een My Little Pony en een Barbarian met woedeproblemen als een letterlijke kaastovernaar een VIP is? Het doel van het spel is om een of ander beeld te halen. Maar als ik heel eerlijk ben was mijn interesse daarvoor binnen een uur verdwenen.
RNGesus, doe normaal!
Wat daarbij niet hielp, is dat de kern van het spel, de gameplay, ook een hele hoop te wensen overlaat. In essentie is het een prima TRPG, dat leuke elementen gebruikt om zich te onderscheiden van de massa. Zo kun je dingen in de omgeving gebruiken voor dekking, is er friendly fire om het realistischer te maken, kun je karakters in Overwatch zetten voor field control en meer. Mijn eerste impressie na de tutorial was dan ook overwegend positief, met mijn meeste minpunten gerelateerd aan de minder dan optimale overzetting van de PC-game naar console.
Door menu’s en de HUD navigeren voelt omslachtig en frustrerend en de lay-out maakt duidelijk dat de game gemaakt is om met muis en toetsenbord te spelen. Daar valt echter mee te leven. Waar niet mee te leven valt, is dat gevechten al snel meer frustrerend worden dan wat anders. The Dungeon of Naheulbeuk probeert een uitdagende TRPG neer te zetten, wat ik als iemand die meer dan honderd games in het genre heeft uitgespeeld zeer kan waarderen. De uitdaging in deze game komt echter niet van een slimme AI of gecompliceerd level design, maar van een overweldigend verschil in nummers en een hele hoop willekeur. Je bent vrijwel altijd enorm in de minderheid, waardoor je een soort Zerg rush-scenario moet proberen af te vechten. Dat is an sich geen probleem en past bij een game die probeert om spelers te laten werken voor de overwinning. Maar zoals ik wel vaker heb gezegd, werkt een dergelijke opzet alleen als de speler voldoende controle heeft om diens vaardigheden tot uiting te brengen. Dat is waar het stokt.
Bij een TRPG is altijd een stukje willekeur inbegrepen. Je aanvallen hebben een kans om te raken of missen en soms extra schade te doen. In Naheulbeuk heb je ook de kans dat je per ongeluk jezelf of een van je kameraden raakt, je jouw actie gewoon verkloot of dat je AoE-aanval simpelweg iedereen mist. Een kans die ten alle tijden aanzienlijk is. Sterker nog: de game weet dat je vaak naast de pot gaat pissen en heeft er een mechanic rond omheen gebouwd. Bij elke keer dat je ‘’pech’’ hebt, loopt een balk vol die je kunt gebruiken om jezelf een zetje te geven. Denk aan healing of een extra aanval per beurt. Ook hier geldt echter dat het erkennen van het probleem het niet beter maakt en er grappen over maken op geen enkele manier positief bijdraagt aan een oplossing.
Nog effe wachten
Wanneer je door een paar slechte rollen van de dobbelsteen een gevecht verliest of zelfs wanneer je het wint, maar je terug moet keren naar de inn omdat je schade na elk gevecht wordt meegenomen, laat de game zich pas écht van zijn slechtste kant zien: de technische kant. Tussen elke retry en elke reis tussen vloeren van de kerker zit een laadscherm die, zonder overdrijven, ruim een minuut lang is. Ik startte bij elk laadscherm een match in Pokémon GO’s league op en heb meerdere gevechten voltooid nog voor ik in Naheulbeuk verder kon. Dat is absurd voor wat voor game dan ook, maar al helemaal voor een game die zelfs in een gulle bui niet visueel indrukwekkend kan worden genoemd.
In gevechten is het overigens zelfs niet veel beter, met vijanden die soms tien seconden per stuk niets staan te doen voor ze besluiten welke actie ze ondernemen. Dat loopt aardig op wanneer de vijandige groep ruim vijftien personen telt. Zelfs wanneer je de vijanden op een hogere snelheid zet, verlies je per ronde makkelijk tussen de dertig en zestig seconden van je leven die je nooit meer terugkrijgt. Secondes die je kunt besteden aan betere dingen, zoals het verwijderen van deze game van je hard drive.
Conclusie
In essentie is The Dungeon of Naheulbeuk een uitstekende TRPG, waar veteranen in het genre zich kosteloos mee kunnen gaan vermaken. Aangebakte lagen ‘’humor’’, lange laadtijden en een grotere focus op RNG dan op vaardigheid belemmeren het spel echter om dit tentoon te stellen, waardoor het een frustrerend cringe fest wordt dat je beter kunt mijden.