Ondanks wat me werd gezegd, is The Edge of Allegoria geen creature collector. Er zitten een hoop cryptids en monsters in de game, zoals weerwolven, goblins, slimes en chupacabra, maar je bevecht ze puur als vijanden in wat feitelijk een vrij traditionele ouderwetse JRPG is. Ook helemaal prima, maar ik wilde het even duidelijk hebben voor mijn inleiding verkeerde verwachtingen zou scheppen.
What the fucking fuck?
Nu zeg ik wel dat het traditioneel is, maar er is één opzicht waarmee deze titel niet kan worden vergeleken met ouderwetse JRPG’s. Sterker nog: het kan in dat opzicht niet eens vergeleken worden met moderne JRPG’s. En dat opzicht is diens toon. De game begint letterlijk met een opening die klinkt alsof het geschreven is door een elfjarige die zijn eerste poging doet om edgy self imposed dark fantasy te schrijven, voor klakkeloos te melden dat jij niet de held bent van dit avontuur en niet zulke coole dingen zal gaan doen als dat de game je zojuist liet zien. De toon is dus gezet.
De reden waarom je op dit avontuur gaat, is eveneens niets om over naar huis te schrijven. Je doet het gewoon. Misschien is het omdat jouw dorp maar drie huizen heeft en de vrouw des huizes van één je niet mag, maar zonder duidelijke aanleiding besluit je met niets meer dan een vishengel de wereld in te trekken, wetende dat het vol zit met wezens die je maar wat graag als maaltijd willen nuttigen.
Let’s do this shit
Moge het duidelijk zijn; van het verhaal hoeven we niet veel te verwachten. Er komt iets van een rode draad met krachten van kwaad en goed, maar je kunt het samenvatten in één alinea en niets van waarde gemist hebben. In plaats daarvan focust de game zich veel meer op het vermaken van de spelers door bijvoorbeeld gevechtsmenu’s te voorzien van constant wisselend commentaar, kleurrijke figuren, popreferenties en een spelwereld die keer op keer het slechtste van de mens laat zien.
An sich is deze aanpak prima, maar de enorm puberale toon van de opening trekt door naar het hele spel. De game zelf heeft hier zelfs commentaar op, met een NPC die bij het enige dorp dat normaal is te stellen dat hij had gedacht dat het meer onvolwassen onzin zou zijn. Het is goed om te zien dat men bij Cobratekka Games inzien wat ze maken, maar het enkel erkennen doet niets af aan dat feit.
Nu ben ik geen moraalridder op het gebied van schunnige taal, seks of puberale humor. Ik ben een groot fan van de uitspraak dat de meeste mannen niet volwassen worden, alleen ouder. Het probleem in een opzet als deze is echter dat wanneer alles risky is, niets het meer is. Richting het eind van de game keek ik nog geen seconde meer op toen ik opeens oog in oog kwam met een dominatrix die me letterlijk wilde verslinden. En dat vind ik jammer, want met een goede balans had de game behoorlijk wat impactvolle momenten kunnen hebben.
Piss off!
Wat de game daarbij redt, is de gameplay. Dit klinkt vreemd, daar ik al zei dat het een traditionele JRPG is en daarbij waarschijnlijk denk je waarschijnlijk aan turn-based menu’s kiezen. Dat is juist, echter ben ik een groot fan van dergelijke gameplay, vooral op een draagbaar device als de Steam Deck. Bovendien past het bij de visuele stijl, waarvan de screenshots waarschijnlijk al hebben getoond dat het erg zwaar door de eerste Game Boy geïnspireerd is. Het spelen op een groot scherm, zoals de 55’’ waar ik mijn reviews doorgaans op doe, is daardoor niet aan te raden, wat diens doelgroep enigszins beperkt. Ik hoop dan ook op zijn minst op een release op andere platformen zoals Switch, PlayStation 5 (want Portal) en Xbox (want mobiele telefoon via Game Pass). Hierop zou The Edge of Allegoria prima uit de verf komen.
Terugkomend op gameplay, is er echter wel één ding wat deze titel anders doet dan anderen: hoe het met skills en wapens omgaat. In plaats van dat jouw karakter nieuwe aanvallen leert door te levelen, zijn skills gebonden aan wapens. Gebruik die echter genoeg en je kunt ze permanent inzetten, ook als je daarna van wapen wisselt. Je zoveel mogelijk wapens eigen maken is daardoor absoluut aan te raden, daar dit je in staat stelt om werkelijk duvelse combinaties te maken. Armor werkt op een soortgelijke manier, alleen krijg je daar de stat boosts van de uitrusting permanent bij jouw base stats erbij eens je het lang zat draagt.
Dit vergt enige gewenning, althans voor iemand als ik, die constant RPG’s verslindt die een ander systeem er op nahouden, waardoor ik vaak vergat mijn gear te wisselen. Eens gewend is het echter heel bevredigend, vooral bij de wapens, want als je goed zat experimenteert vind je ongetwijfeld een build die zo gebroken is, dat je net als mij de eindbaas moeiteloos velde na een kleine veertien uur. Dat waren misschien niet de meest memorabele uren waar ik met net zo passie op terugkijk als andere games op de Game Boy, maar ik heb me goed vermaakt godverdomme! Voor een prijs als dit is dat meer dan genoeg.
Conclusie:
Het is ontzettend puberaal, onnodig schunnig en oogt alsof het ouder is dan het overgrote deel van onze lezers, maar The Edge of Allegoria is daarnaast ook gewoon een best vermakelijke JRPG waar je prima mee een paar lange treinreizen kunt maken. Gaat het een culthit worden? Onwaarschijnlijk, maar je zult je tijd zeker niet verspilt hebben als je het besluit te downloaden.