Wie vaker content geschreven door mij leest, heeft waarschijnlijk wel door dat ik een fan ben van de The Last of Us-serie; zeker op de redactie is dit bekend. Ik probeer dat ook vooral niet onder stoelen of banken te steken. Toen ik hoorde van The Last of Us: Part I was mijn interesse dan ook snel gewerkt, ondanks dat dit de derde(!!) keer is dat het spel verschijnt, stond ik te popelen om met de game aan de slag te gaan.
Een klein stukje geschiedenis, want zoals gezegd is dit de derde keer dat het spel verschijnt. Het origineel, genaamd The Last of Us, verscheen in 2013 op de PlayStation 3. Het bleek een groot succes, waardoor ontwikkelaar Naughty Dog en uitgever Sony Computer Entertainment besloten een remaster te maken voor de PlayStation 4, welke de naam The Last of Us Remastered draagt. Deze editie verscheen al vrij snel na het origineel, namelijk in 2014. Het succes was groot genoeg om een compleet nieuwe game binnen de reeks te ontwikkelen, welke het levenslicht zag in 2020. Om de franchise nog wat verder uit te melken zijn we inmiddels anno 2022 aanbeland bij een remake van de eerste editie, welke we nu gaan recenseren.
Het verhaal:
Even een stukje voor degene die het spel nog nooit gespeeld hebben of zij die een opfrissing nodig hebben. The Last of Us: Part I is een third-person action-adventure game, dat zich afspeelt in het post-apocalyptic landschap van de Verenigde Staten. Als speler krijg je hierbij de controle over één van de hoofdpersonages in de game, Joel. Jouw missie is om het tienermeisje Ellie onder je hoede te nemen en te zorgen dat zij veilig is, terwijl je de Verenigde Staten doorkruist. Een interessant landschap vol met uitdagingen, vijanden en gemuteerde. In elk gebouw en in elke straat ligt het gevaar op de loer. Je kunt dit gevaar proberen te ontwijken door je een weg te banen in stealth, echter kun je er ook voor kiezen om de confrontatie aan te gaan. Dat doe je door ouderwets op de vuist te gaan, vuurgevechten of door iemand om te leggen met geïmproviseerde wapens. Een boeiende mix aan opties. Qua gameplay zit het daarom wel goed.
De reden dat ik verliefd werd op de franchise is echter niet de gameplay, maar vooral te danken aan het verhaal, want man wat was het verhaal goed! Dat verhaal is ongemoeid gebleven in de remake. En dat is een goed ding, want zelden wist een verhaal binnen een game mij zo te boeien en zo te raken. Inmiddels zijn we negen jaar verder sinds ik het verhaal voor het eerst doorliep en anno nu is het nog steeds ijzersterk en weet daarmee de juiste snaar nog steeds te raken. De personages (met name Joel en Ellie) zijn erg geloofwaardig en hebben beide een boel meegemaakt. Daardoor zijn het interessante karakters om te volgen en zijn de cutscenes vermakelijk om naar te kijken. Geen wonder dat er een The Last of Us-serie komt als je het mij vraagt!
De hele story is daarom wat mij betreft de voornaamste reden om deze titel aan te prijzen bij vrienden en andere gamers. Als je echter één van de vorige edities hebt gespeeld, dan zal het verhaal je hoogstwaarschijnlijk grotendeels wel zijn bijgebleven. Maar, zelfs dan kan een opfrissing van het geheugen een aangename manier van entertainment zijn. Al moet ik eerlijk zijn, dit zal niet dezelfde ervaring zijn… je kent immers de geheimen al.
Verbeteringen:
Nu hoor ik je vooral afvragen: wat is er dan verbeterd ten opzichte van het origineel. De grootste verbetering is als je het mij vraagt het grafische geheel. Naughty Dog heeft het spel compleet opnieuw opgebouwd en de graphics naar hedendaagse standaarden geüpgradet. Grafisch is het daarom een hele vooruitgang als je dit vergelijkt met de remaster en zeker wanneer je het vergelijk trekt met het origineel. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat The Last of Us: Part I het grafisch prima doet, maar het is geen titel die er uitspringt betreft looks in het huidige game-landschap.
Naast de graphics zijn ook de controls onder handen genomen. Dit is niet iets dat je direct gaat merken als je niet eerst even de PS4-variant hebt opgestart, maar de besturing is verder prima op orde. Alleen het richten tijdens het schieten is wat lastig, maar dat was in het origineel ook al en lijkt daarom bij deze game te horen. Dit is overigens typisch iets wat ik vaker terug zie bij games ontwikkelt door deze studio, want ook binnen de Uncharted-reeks vond ik het aimen nu niet om over naar huis te schrijven.
De laatste grote wijziging of eigenlijk toevoeging is de beschikking over een speedrun-modus. In deze modus wordt de tijd die je onderweg bent bijgehouden. Deze tijd stopt tijdens cinematics of het pauzeren van de game. Wanneer je deze doorloopt, kun je jouw tijd vergelijken met die van je PlayStation-vrienden. Voor mij persoonlijk is dit niet echt een meerwaarde, maar wellicht voor jou wel.
Conclusie
Het verhaal van The Last of Us: Part I weet vandaag de dag nog steeds de juiste snaar te raken en is nog steeds erg interessant. Dit is vooral wanneer je de game niet eerder hebt gespeeld. Verder beschikt het spel over grafische verbeteringen en is tevens de besturing verbeterd. Daarnaast is er een speedrun-modus toegevoegd, welke voor het gros van de gamers waarschijnlijk geen meerwaarde heeft. Wanneer je The Last of Us nog nooit eerder hebt gespeeld kan ik deze titel met klem aanraden, maar wanneer je het verhaal al eens hebt doorlopen is de meerwaarde minimaal… tenzij je net als ik een groot fan bent en de verhalen van Joel en Ellie nog eens wil doorlopen en de graphics daarbij belangrijk vindt.