Op z’n zwakst gezegd opmerkelijk is het wel dat het brein achter The Last Story, Hironobu Sakaguchi is. Een beetje JRPG-fan zal je namelijk kunnen vertellen dat deze Japanner de man achter de befaamde Final Fantasy-serie was. Final Fanatasy, het schoolvoorbeeld van de JRPG, met haar pure, ongecompliceerde turn-based gevechten, haar kleurrijke omgevingen en haar uitgesproken personages. In The Last Story zul je echter opmerkelijk weinig van deze klassieke RPG-elementen tegenkomen. Of Sakaguchi hiermee de goede weg is ingeslagen is een lastige kwestie.
In de eerste paar momenten van het spel zul je meteen al merken dat The Last Story er verdomde goed uitziet. Niet alleen voor Wii-standaarden, maar ook in het algemeen is het een spel met een eigenwijs en geslaagd tintje. Gebrek aan echt grafisch detail wordt zonder enig probleem overschaduwd door mooie lichteffecten en indrukwekkende vormgegeven omgevingen, waarin tevens veel variatie zit. Zo zul je je in het begin van het spel in een beklemmende grot bevinden, om je een paar uur later op een gigantische vlakte te bevinden. De grafische kwaliteiten van het spel is iets waar gepronkt mee mag worden; helaas gaat dit af en toe toch gepaard met een inzakkende framerate.
Op mij kwamen de hoofdpersonages die het spel rijk is in het begin wat irritant over met hun nutteloze en overdreven luchtige dialogen, maar des te beter je ze leert kennen, des te meer je ze zult gaan appreciëren. De stemacteurs doen hun werk goed. Niets spectaculairs, maar ook niets dramatisch slechts. Het plot zal er via de dialogen lekker ingewreven worden, maar ook de tussenfilmpjes helpen hier succesvol aan mee. Deze zitten erg goed in elkaar en zien er gelikt uit, zoals we dat in Final Fantasy ook altijd gezien hebben. Het tempo van het plot verschilt van tijd tot tijd maar zit over het algemeen erg goed in elkaar.
Het algemene speltempo is echter wel wat onstabiel. Zo zul je meer dan eens van het aan één stuk door met vijanden knokken opeens in de grote stad terecht komen, en weg is de spanning. De delen van het spel die zich in de hoofdstad, Lazulis City, afspelen, zijn namelijk simpelweg saai. De stad mag dan nog zo mooi en levendig zijn, als je van een avontuur met zo’n hoog tempo terugkomt is het switchen naar een dergelijk langzaam tempo onverwachts en vaak frustrerend. Ben je deze wisseling echter de baas geworden en ben je aan het nieuwe tempo gewend geraakt, zul je merken dat beide vorderingsnelheden hun charmes hebben en dat ze allebei ook gewoon goed in elkaar zitten.
De stad is mooi en komt overtuigend over, maar voelt op gegeven momenten wel als een gevangenis. Als het spel wilt dat je in de stad blijft, dan blijf je in de stad: je mag niet even lekker op avontuur buiten de stad en dusdanig zal je jezelf al snel wat opgesloten voelen. Ietwat geforceerd is het allemaal wel en dat is jammer. De balans tussen de buitenlevels en de stadsdelen wordt gewoon niet subtiel gebracht, wat voor een soort verstoring in de stroomlijning van het spel zorgt, die je soms ruw uit de beleving kan halen.
Qua gameplay maakt The Last Story een paar gedurfde en zeer geslaagde stappen voorwaarts in het genre. Deze zijn op geen enkele manier turn-based en zijn te vergelijken met shoot-outs in shooters. Jij kiest strategische posities om je vijanden aan te vallen, en doormiddel van flankeren, dekking zoeken en je verschillende magische en non-magische krachten slim te gebruiken zul je je vijanden de baas zijn. Je bestuurt één personage maar krijgt ook de mogelijkheid om je teamgenoten te sturen. Het geheel gebeurt zonder alle menuutjes die zo kenmerkend voor de JRPG zijn, wat het hele gebeuren vloeiend laat verlopen.
Een typisch JRPG-aspect dat de game dan weer wel kent is het upgraden van armor en wapens en het kopen van allerlei drankjes en dergelijke. Heel erg diep gaat het spel hierin niet, maar voor de gemiddelde speler is het voldoende om het spel een beetje interessant te houden. Als je je personages upgradet zullen deze upgrades ook in de online multiplayer te gebruiken zijn. Echter is deze online functie niet bijster interessant; de connectie valt vaak uit en de drie modi die er zijn zijn standaard en vervelen over een langere termijn vanwege het gebrek aan diepgang.
Conclusie
The Last Story is een verfrissende JRPG die zichzelf heel zichtbaar onderscheidt van de rest, maar tegelijkertijd wat steekjes laten vallen die moeilijk zijn om niet over het hoofd te zien. Het verhaal is boeiend en wordt doormiddel van goede stemacteurs en betoverend mooie tussenfilmpjes goed overgebracht, maar de frustrerend slechte wisselingen in tempo en het kleine gebrek aan diepgang in het upgrade- en vechtsysteem zijn een paar ontegenzeggelijke minpunten die de spelbeleving zeker benadelen.