In februari van dit jaar recenseerde ik The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel, een game die ervan langs kreeg door de ontzettend trage opbouw en repetitieve opzet van het verhaal. De game eindigde echter op een gigantische cliffhanger, juist op het moment dat het eindelijk écht interessant begon te worden. Vandaag moet blijken of ze dit momentum vast kunnen houden in het vervolg, of dat we weer afzakken naar de dagelijkse sleur van het leven in Erebonia.
The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel II is een vervolg in de puurste zin van het woord en begint slechts luttele seconden na het eind van het origineel. Rean Schwarzer, het karakter dat jij speelt, wordt tegen zijn zin in weggesleept van het slagveld nabij zijn school, opdat hij in de toekomst de strijdbijl weer op kan pakken.
Dat dit de juiste keuze is, blijkt al snel. Het gebruik van Valimar, een legendarische Divine Knight en tevens de eerder genoemde cliffhanger, is namelijk fysiek en mentaal slopend op de gebruiker en put Rean zo erg uit dat hij in een maand lange coma wegzakt. En in een land dat in oorlog is, is een maand een eeuwigheid.
De beuk erin
In deze door een burgeroorlog verscheurde natie wil Rean slechts een ding: zijn oude leven terug. De eerste uren van de game spendeer je dan ook aan het opzoeken van je familie en het terugvinden van de klasgenoten die je noodgedwongen achter liet. Dit dient tevens als een welkome herintroductie van de belangrijkste karakters, aangezien Trails of Cold Steel een behoorlijk forse en diverse cast opvoerde, welke enkel verder uitgebreid wordt in dit vervolg.
Dit eerste hoofdstuk nam al een hoop van mijn initiële zorgen over het verhaal weg. Karakteropbouw maakt op de juiste momenten plaats voor wat actie en wanneer de groep compleet is, gaan alle remmen los. Vanaf het tweede hoofdstuk word je in rap tempo getrakteerd op de ene na het andere spectaculaire setpiece, ingrijpende gebeurtenis of schokkende onthulling die de PlayStation Vita tot het uiterste pusht, met lange laadtijden en een soms ernstig haperende framerate als gevolg. Desondanks dendert de game vrolijk verder en mindert het enkel vaart wanneer jij ervoor kiest om zijpaden te bewandelen.
De game weet zo de spanning erin te houden tot het einde van de hoofdgame, waarna het overgaat op een tergend lang uitgerekt laatste hoofdstuk. Deze epiloog knoopt echter wel de meeste eindjes aan elkaar en beantwoordt veel van de vragen die het eerste deel opriep, al blijven er een paar vraagtekens over die hoogstwaarschijnlijk bewaard worden voor de afsluiter van de trilogie.
De kracht van vriendschap
Dat Trails of Cold Steel II zich meer toelegt op actie, betekent niet dat het diens oorsprong verloochent. Het onderhouden en versterken van de banden met je kompanen is nog altijd een fundamenteel onderdeel van de gameplay en het onderliggende thema van vriendschap en vertrouwen ligt er dikker op dan de laag bruiningscreme van Trump. Met name dankzij de grotendeels sterke Engelse voice cast wordt dit echter nooit té storend.
Fans van het eerste uur zullen bovendien blij zijn om te horen dat vele zijactiviteiten als vissen en koken terugkeren en dat romantische progressie vanuit de eerste game, samen met speciale voorwerpen en unieke dialogen, kunnen worden overgeheveld door de savefiles van de twee games te koppelen. De game verandert hierdoor niet enorm ten opzichte van de blanco ervaring, maar het is al fijn om je acties in de eerste game gevalideerd te zien worden doordat de verstandhoudingen tussen de karakters enigszins wijzigen door de keuzes die je toen gemaakt hebt.
Get ready to rumble
Natuurlijk doe je meer in deze game dan een beetje socializen met je klasgenoten en de rest van de groep. Erebonia was al een gevaarlijke plek om te wonen dankzij de monsters die de wegen onveilig maakten, en de chaos in de natie lijkt nu sterkere varianten te hebben aangetrokken. Bovendien zijn jij en je klas gewilde doelwitten, doordat Rean’s Divine Knight in potentie het tij van de oorlog kan keren. Daarom zit ook het leger van de agressor achter jullie aan en moeten de wapens met grote regelmaat tevoorschijn worden gehaald.
Aan het gevechtssysteem is niet bijster veel veranderd. De strijd wordt beslist middels turn-based combat, waarbij je de volgorde kan beïnvloeden om bonussen te krijgen. Zo kun je vijanden vertragen om vaker aan te kunnen vallen of kun je speciale S-breaks gebruiken om de tegenstanders te onderbreken. Nieuw is Overdrive, die twee karakters drie beurten lang laat aanvallen, ongeacht hun snelheid en de volgorde, en het vernieuwde unbalance-systeem dat meer variatie in je team aanmoedigt. Beide hebben echter slechts een zeer beperkte impact op het geheel en zorgen er vooral voor dat je meer teamaanvallen kunt doen, waardoor ik het gevechtssysteem niet anders kan beoordelen als bij de eerste game; werkend, maar niet vernieuwend. Op een dingetje na dan.
Mech ik ook spelen?
De eerder genoemde Divine Knight was dé klapper waar The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel mee afsloot. Je kon er dan ook geld op inzetten dat de gigantische mech een prominente rol zou spelen in het vervolg. En inderdaad, op het moment dat alles tegen lijkt te zitten komt Valimar meer dan eens de dag redden.
Vechten met Valimar is net even wat anders dan conflicten met reguliere vijanden. Zo bepaalt de plek waar je een vijand raakt hoe effectief je aanval is, en verandert de zwakke plek aan de hand van de positie die je vijand aanneemt. De sleutel tot succes is dan ook het nauwlettend in de gaten houden van de Soldats die het vijandelijke leger gebruikt, om jezelf zo in een situatie te manoeuvreren waarin je jouw meest destructieve aanvallen los kan laten.
Later in de game kan een van je klasgenoten je zelfs assisteren door zijn of haar ARCUS Unit, een gadget die de gebruiker tijdens gevechten helpt, aan Valimar te koppelen. Dit geeft je toegang tot krachtige magie die je vanuit de mech kunt gebruiken. Elke klasgenoot neemt hierbij andere voordelen mee, waardoor experimenteren absoluut aan te raden is gedurende de zestig uur die je kwijt bent aan de game.
Conclusie
The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel II doet niet veel bijster anders dan zijn voorganger. In plaats daarvan bouwt het voort op diens funderingen en polijst het die. Het resultaat is een gevechtssyteem met net iets meer opties, een verhaal dat de vaart erin weet te houden en mooi gecombineerd wordt met het verder uitdiepen van de karakters en hun banden. Dit alles vergt echter wel het uiterste van de Vita, met lange laadtijden en af en toe stotterende beelden als gevolg.