Iedere gamer kent From Software, of op zijn minst de games die ze gemaakt hebben. Demon’s Souls, Bloodborne en Dark Souls worden geroemd en gehaat om hun onvergefelijke gameplay die terug doet denken aan de oudste RPG’s. Maar waarom zou een dergelijke opzet beperkt blijven tot actie RPG’s? Als uitdaging de nieuwe trend is, moet een traditionele RPG ermee weg kunnen komen als de moeilijkheidsgraad wordt opgeschroefd. The Legend of Legacy bewijst echter dat het niet zo simpel is.
In de wereld van The Legend of Legacy wordt de bevolking opgeschrikt wanneer plotsklaps een mysterieus eiland in de oceaan verschijnt. Het eiland staat op geen enkele kaart en er bestaan geen verhalen over, wat al snel voeding geeft aan de wildste geruchten. Het eiland, genaamd Avalon, zou het thuis zijn van de Goden, als je de roddels mag geloven tenminste. De zeven karakters waar je in het begin van de game uit kunt kiezen vinden het echter genoeg reden om het eiland te bezoeken.
Lood om oud ijzer
Deze zeven karakters worden middels een keuzemenu aan je voorgelegd. Je ziet hun stats, hun uiterlijk en een achtergrondverhaaltje. Laat die laatste echter niet meewegen in je keuze, daar het verhaal in The Legend of Legacy al net zo aanwezig en relevant is als in de gemiddelde pornovideo. Enkele zinnen aan het begin van de game waren het enige wat van elkaar afweek tijdens mijn speelsessies, wat me deed afvragen waarom ze überhaupt de moeite hebben genomen om meerdere verhalen te schrijven. Één (minimaal) verhaal had immers net zo goed volstaan.
Wanneer jouw karakter, samen met twee compagnons, arriveert op Avalon reizen jullie af naar een door monsters overspoelt bos dat dient als de tutorial voor de basis van The Legend Of Legacy’s gevechtssysteem. Koester het, want het is de enige hulp die deze eigenzinnige game je zal geven voor het je voor de leeuwen gooit.
In de tutorial leer je over formaties: tactieken die de kracht, verdediging en plaatsing van je karakters beïnvloed. In het begin heb je er slechts twee: attack en guard, welke voor zich spreken. Wat de game je echter niet uitlegt is dat de guard formation niet automatisch betekent dat je karakters ook allemaal verdedigend spelen, dat moet je namelijk handmatig instellen in het menu van de overworld. De icoontjes bij de karakters gaven dit echter wel weg.
Daarom lees ik handleidingen
Het gevechtssysteem is niet het enige dat afwijkt van het bekende pad. Ook de manier waarop karakters levelen is in The Legend of Legacy heel anders dan gamers gewend zullen zijn. Karakters levelen namelijk niet zelf, maar levelen unieke attributen als HP en attack los van elkaar. Het probleem hierbij is dat er geen touw aan vast te knopen valt. Bepaalde attributen levelen in bepaalde formaties, maar hoe snel het gebeurt lijkt willekeurig. Hetzelfde geldt voor skills, die je nu per type wapen leert en levelt in plaats van door een vaststaande set skills per karakter. De volgorde waarop je ze leert lijkt bovendien ook niet vast te staan.
Hierdoor is het goed mogelijk dat je de betere skills als eerste leert en de latere skills dus nog maar enkel tegen kunnen vallen. En tot overmaat van ramp kun je dus opnieuw beginnen wanneer je besluit over te gaan naar een ander type wapen. De enige tip die de game je geeft, ‘’vermijd waar mogelijk gevechten’’, kun je dan ook beter negeren wil je ook maar ergens in de game komen.
Een tip die ik je trouwens zelf mee wil geven is dat je nieuwe skills het beste kunt proberen tegen zwakke vijanden. Sommige skills werken namelijk enkel in bepaalde formaties en / of stances, hetgeen je enkel kunt uitvinden door trial and error. En die error wil je niet krijgen wanneer de game de zoveelste mob tegen je aan gooit.
De fout in de berekening
Een mob refereert naar een grote groep vijanden die je tegelijkertijd aanvallen en tevens naar het grootste probleem dat ik met deze game heb. Om dit toe te lichten moet je even terug denken aan de inleiding van dit artikel. Want natuurlijk is een hoge moeilijkheidsgraad niet het enige dat games van From Software zo populair maakt. De games geven je minimale hints en moedigen je aan voorzichtig te werk te gaan, want overal ligt gevaar op de loer en elke fout kan je laatste zijn. Hetzelfde geldt voor The Legend of Legacy, echter voel je de ‘maar’ al aankomen.
Gevechten in deze game worden getriggerd door tegen één van de schaduwen in de dungeons aan te lopen. Deze schaduwen geven niets weg over wat je qua vijanden kunt verwachten, wat het geheel spannend en onvoorspelbaar maakt. Maar boven alles is het dé achillespees van The Legend of Legacy. Dit komt doordat de verschillende monsters die je tegen kunt komen in een dungeon qua kracht enorm variëren en alleen of in groepen van maximaal zes op je af stormen. Hierdoor kun je twee gevechten achter elkaar hebben die in de verste verte niet op elkaar lijken en waar je je niet op kon voorbereiden.
Het moment van de waarheid
Mocht je je in zo’n situatie bevinden, en dat is vaker dat je lief is, dan heb je drie opties. De eerste is om te vluchten, iets wat altijd werkt. Je ontvlucht dan echter niet enkel het gevecht, maar de gehele dungeon, waardoor je de hele reis opnieuw moet afleggen, met alle vijanden weer aanwezig. Deze optie wil je dus het liefste bewaren tot je echt geen hoop van zegen meer hebt.
Optie twee is het gevecht aangaan en erop hopen dat je het overleeft, al zij het op het nippertje. Je karakters worden namelijk na elk gevecht geheeld, al daalt hun maximale HP tijdelijk als ze bewusteloos zijn geweest. Je kunt dus (doordachte) risico’s nemen om zo een gevecht te winnen.
De derde optie is save skimming, een truc waar iedereen die ooit Pokémon heeft gespeeld bekend mee is. In principe komt het neer op saven na elk gevecht en resetten op het moment dat je dreigt te verliezen. Het is een goedkope manier om te spelen en haalt de uitdaging, en daarmee ook het spelplezier, uit de game. Het is echter de enige manier om de game door te komen als je niet het geduld kunt opbrengen om de game op de normale manier door te spelen. Mocht dat zo zijn, dan zal niemand je dit kwalijk nemen. Ook ik heb de game na ruim vijftig uur neergelegd omdat mezelf dwingen om door te spelen had geresulteerd in het kopen van een nieuwe 3DS en een nieuwe savefile. En dat is om vele redenen zonde.
Een unicum!
Een van die redenen is er een die me verraste: Streetpass. The Legend of Legacy is namelijk een van die zeldzame games die iets nuttigs doet met het systeem. Je kan via het dorp schepen op zee sturen om gear te handelen en als je iemand met Streetpass tegenkomt die de game ook heeft, krijg je ook daadwerkelijk gear, iets wat schaars is in The Legend of Legacy. Mocht je echter niemand tegenkomen, dan is er ook geen man overboord. Je krijgt dan ook gear, maar dan net iets minder.
Een andere functie van de 3DS waar The Legend of Legacy goed gebruik van maakt is hetgeen waar de handheld zijn naam aan ontleent. Slechts weinig games hebben mij reden gegeven om het 3D-effect lang te gebruiken, daar het kijkdoosuiterlijk maar weinig toegevoegde waarde geeft aan het gros van de games. The Legend Of Legacy heeft echter pop-up graphics, iets wat normaal gesproken betekent dat er uit het niets dingen in beeld verschijnen. Hier is het echter opzettelijk en verschijnen nieuwe objecten aan de rand van de omgeving alsof ze in een klapboek zitten. En dat is heerlijk om te zien via de kijkdoos.
Conclusie
The Legend of Legacy is onvoorspelbaar, spannend en aartsmoeilijk. Daarnaast is het ook frustrerend en bij vlagen om gestoord van te worden. Ik ben er helemaal voor om moeilijkere games te maken die de dopamine laat stromen eens je erin vordert, maar een dergelijke opzet staat en valt met een goede balans. Balans is echter nou net hetgeen waar The Legend Of Legacy een steek laat vallen, daar geluk met het type en het aantal vijanden dat je tegenover je krijgt een belangrijke, al dan niet de belangrijkste, factor is. En dat bederft het spelplezier al snel voor de meeste spelers, hoe leuk de rest ook is uitgewerkt.