Yo ho, yo ho, a pirate life for me Ok, dit zie je Link niet zingen in het vrolijke introfilmpje van Phantom Hourglass, maar het is wel aan hem te zien dat hij zin heeft in een nieuw zeeavontuur. En waarom ook niet, want net als in de Wind Waker zul je in deze game eilandjes verkennen, schatten van de zeebodem vissen en in aanraking komen met piraten. Al die ontdekkingen zul je doen met behulp van je stylus. Hierdoor brengt Phantom Hourglass enige verfrissing in de bekende Zelda gameplay, maar vooral laat deze game zien hoe goed het de touchscreen van de DS gebruikt. Je zult je wanen als een echte schatgraver.
Het is overduidelijk dat Phantom Hourglass het vervolg is van de Wind Waker, want naast de charmante cell-shaded stijl gaat het verhaal in deze game verder waar het in de voorganger mee eindigde. Link, Tetra en haar piraten varen dus over de uitgestrekte oceaan, op zoek naar land. Hierdoor komen ze in onbekende wateren terecht waar de bewoners van de omringende eilanden angstig fluisteren over een spookschip. De bazige Tetra is absoluut niet bang en als haar schip dan ook oog in oog staat met het spookschip, besluit ze aan boord te gaan. Natuurlijk met grote gevolgen van dien. Link probeert haar nog te redden, maar valt in het water en voor hij het weet, wordt hij op een onbekend eiland door een feetje gewekt. Klinkt allemaal erg bekend, nietwaar? Gelukkig wordt het verhaal op een leuke manier verteld, wat vooral komt door de geweldige personages die je tegenkomt. Met name de arrogante en laffe kapitein Linebeck zorgt voor veel humor en door de cell-shaded stijl hebben alle personages een warme uitstraling. De grafische stijl lijkt bovendien wel voor de DS gemaakt, zo goed en mooi zijn omgevingen en personages vormgegeven. Daarnaast zorgt de muziek voor de nodige sfeer, vooral het heldhaftige deuntje op zee zorgt ervoor dat je met veel plezier de verschillende eilandjes bezoekt.
Audiovisueel zit het dus goed in elkaar en ook de nieuwe besturing in Phantom Hourglass werkt voor een groot deel prima. Vooral het gebruik van voorwerpen via de stylus maakt de gameplay soepel en sneller. Je tekent zelf het pad van een boemerang, zonder het geklooi met richten en je gooit doelbewust met bommen, zonder je eerst om te draaien om de goede richting op te gooien. Dat werkt zo lekker en zorgt ook voor de verfrissing in het traditionele Zelda-avontuur. Lopen met de stylus is even wennen, maar ook dat werkt na een tijd redelijk. Alleen vechten is een gehannes, want door het tekenen van streepjes, boogjes of een cirkel om Link zal hij aanvallen, maar je hebt eerder het idee wat in de rondte te tekenen dan doelgericht te vechten. Vooral tegen geharnaste vijanden werkt het vechtsysteem niet lekker, doordat je je niet kunt verdedigen met je schild. De sprongaanval werkt nog het beste, omdat je bij deze aanval alleen op een vijand hoeft te tikken. Toch jammer dat het vechtsysteem niet altijd goed werkt.
Het kaartsysteem werkt wel veel beter en geeft de game een erg leuk element, namelijk dat je je voelt als een echte schatgraver. Door de aanwijzingen van mysterieuze stenen te kladderen op je kaart, kun je op die manier vele waardevolle schatten opgraven. Dit voelt gewoon heel goed en het is ook erg leuk om door middel van punten op je kaart te verbinden de schatplaats te vinden. Daarnaast gebruik je in kerkers ook de geschreven aanwijzingen van je kaart om bijvoorbeeld hendels in een bepaalde volgorde om te zetten. Samen met de besturing van de voorwerpen geeft het de oude puzzels iets verfrissends, want echt veel nieuwe puzzels zijn er niet. Je zult dus nog steeds schakelaars moeten omzetten met je boemerang, alleen door de leuke besturing voelen ze toch een beetje nieuw aan. De kerkers zelf zijn daarnaast erg kort: na ruim een halfuur ben je al bij de eindbaas. Ergens is dat jammer, maar de kerkers zijn vermakelijk om te doorkruisen en de eindbaas gevechten zijn erg amusant, doordat beide schermen op een originele manier worden gebruikt. Zo zul je voor het eerst vechten tegen een onzichtbare vijand, waarbij het bovenste scherm fungeert als zijn blikveld. Maar de makkelijke kerkers en de simpele gameplay, maakt dat de game een korte speelduur kent.
Zoals je al merkt, is de spelstructuur in deze Zelda weinig veranderd. Dit kan voor Zeldafans als een herhalingsoefening over komen, maar Nintendo heeft de structuur enigszins aangepast door er een centrale kerker in te stoppen. Deze Temple of the Ocean King is een kerker waar je regelmatig terugkomt om belangrijke zeekaarten te vinden. Dit is geen gewone kerker, want door de kwade atmosfeer zal je leven worden opgezogen. Tenminste, als je niet in de safe zones verblijft of in het bezit bent van de Phantom Hourglass. Deze zandloper zal ervoor zorgen dat je voor langere tijd in de kerker kunt verblijven, zonder dat het je leven opzuigt. Door het verslaan van eindbazen in de gewone kerkers, zul je steeds meer zand verzamelen, waardoor je dus steeds meer tijd hebt om dieper in de Ocean King kerker af te dalen. Door de tijdsdruk die er heerst is de kerker uitdagend, want puzzels moet je snel oplossen en je moet de onverslaanbare Phantom ridders ontwijken om verder te komen. Ook hier kun je aanwijzingen op je kaart noteren, zodat je sneller de eerdere kamers doorkruist en genoeg tijd overhoudt om de volgende kamers te ontdekken. Het enige nadeel is dat het tegen gaat staan om telkens die eerdere kamers door te moeten.
Daarom is het dan zeer prettig om even de zee op te gaan om schatten op te takelen, nieuwe eilandjes te ontdekken of andere schepen tegen te komen. De zee in Phantom Hourglass is wel compacter dan die in Wind Waker, maar er gebeurt veel meer. Zo moet je over hindernissen springen, vijanden beschieten en kun je schepen van reizigers binnen gaan. Hoewel je niet de vrijheid hebt om de boot zelf te besturen, kun je wel de route tekenen en daarvan afwijken als je wilt. Het varen in Phantom Hourglass is dus minder saai dan in de Wind Waker. Daarnaast zijn er zo veel schatten te verzamelen in de game, dat het de korte mainquest enigszins compenseert. Ook al is deze Zelda korter en makkelijker dan voorgaande delen, net als haar voorgangers is Phantom Hourglass een geweldig avontuur met een sterke sfeer dat je zal opzuigen.
Conclusie
Phantom Hourglass is weer een leuk Zelda-avontuur geworden met geweldige personages en een sterke sfeer. De besturing en het kaartsysteem zorgen voor enige verfrissing, want qua gameplay is er niet radicaal veel veranderd. Wel is deze sneller en soepel doordat je voorwerpen met de stylus bestuurt, wat erg goed werkt. Ook aanwijzingen op je kaart kliederen geeft deze Zelda een vermakelijk element mee, want schatgraven was nog nooit zo leuk. De centrale kerker van de Ocean King is een gewaagde poging van Nintendo om de spelstructuur een beetje aan te passen. De kerker is door zijn tijdsdruk uitdagend, maar om weer al die kamers door te moeten om verder te komen, kan tegen gaan staan. Qua vernieuwing en moeilijkheidsgraad vallen de kerkers een beetje tegen, al zorgt de besturing ervoor dat de oude puzzels nieuw aanvoelen. Phantom Hourglass is dan ook de meest korte en makkelijke Zelda, maar je zult je toch erg vermaken om met die maffe kapitein Linebeck op zoek te gaan naar een waardevolle schat in de mysterieuze zee. De audiovisuele presentatie zorgt er namelijk voor dat het je opzuigt in dit zeeavontuur.
Conclusie
Reacties (0)
Deel je mening over dit artikel met andere GameQuarter-lezers
Plaats een reactie