Treinsimulators genieten in Japan van ongekende populariteit, maar in het Westen belanden ze op een dood spoor. Vrij logisch, want wie wil nou virtueel een trein besturen door alleen de snelheid en een paar metertjes in de gaten te houden? Het is daarom des te opvallender dat The legend of Zelda: Spirit Tracks je regelmatig kolen laat scheppen in een ouderwetse stoomtrein. Alhoewel ouderwets, een moderner vervoersmiddel bestond er vooralsnog niet in Hyrule.
Hoe dan ook, de momenten waarop je controle hebt over deze trein zijn slechts bijzaak. Wie Zelda zegt, zegt puzzels, en dat is in Spirit Tracks niet anders. Zoals we precies van de reeks gewend zijn, zal Link voor een groot gedeelte zijn tijd doorbrengen in dungeons (meer daarover later) die na verloop van tijd steeds gecompliceerder en daarmee ook uitdagender worden. Wanneer je Phantom Hourglass (ook een Nintendo DS titel) hebt gespeeld zul je tevens al snel vertrouwd zijn met de besturing, want ook Spirit Tracks leunt volledig op het gebruik van het touchscreen. Link besturen met de D-pad en de face buttons zit er dus opnieuw niet in. Aangezien genoeg mensen een hekel hebben aan het constant vasthouden van zo’n stylus, is dat toch wel jammer.
Naast exact dezelfde controls zul je in Spirit Tracks ook exact dezelfde grafische stijl terugvinden. Niet dat dit erg is, want de sfeer druipt van het scherm af. Hetzelfde kan gezegd worden over de muziek. Hoewel sommige deuntjes regelrecht uit Phantom Hourglass zijn gekopieerd, is de muziek toch wel een aparte vermelding waard. De vele dat-heb-ik-al-gezien-momenten die je vanwege het gebrek aan vernieuwing zult krijgen kunnen wij dan weer minder waarderen. Gelukkig heeft Nintendo hier en daar geprobeerd nieuwe gameplay-elementen toe te voegen. Niet alle nieuwigheden zijn even geslaagd, maar desondanks blijft deze game de gehele rit boeien.
Figuurlijk gezien dan. Waar de boot in Pantom Hourglass het vervoersmiddel per uitstek was, zal Link zoals eerder gezegd met de stoomtrein tussen gebieden moeten reizen. Een stap terug vinden wij: de bewegingsvrijheid wordt beperkt door een vastgesteld spoorwegnetwerk en je taken gaan nooit verder dan het vermijden van spooktreinen en het afweren van vijanden met een kanon. Alles gaat bijna automatisch, dus zit er meestal niets anders op dan de omgevingen bewonderen. En wanneer blijkt dat je opnieuw de hele rit (maar dan in tegengestelde richting) moet afleggen, zou je willen dat je per Thalys zou kunnen reizen. Gelukkig maakt het aanstekelijke deuntje tijdens de rit veel goed.
Ondanks de wat saaie treinlevels kunnen we de toevoeging van de trein onmogelijk bestempelen als overbodig. Het verhaal van de game draait namelijk geheel om de Spirit Tracks, de spoorwegen die de verschillende gebieden met elkaar verbinden. Het land verkeert al snel in chaos wanneer de Spirit Tracks verdwijnen en een hulpje van Prinses Zelda snode plannen blijkt te hebben met een eeuwenoude legende: met behulp van het lichaam van Prinses Zelda Demon King Malladus oproepen. Wat volgt is een avontuur waarin Link dit moet zien te voorkomen door de Spirit Tracks in het hele land te herstellen. En dat kan alleen met een panfluit die over speciale krachten beschikt. Slecht nieuws voor diegene die liever geen spetters op zijn beeldscherm wil: bij zulke aangelegenheden zul je bepaalde deuntjes moeten spelen door in de microfoon te blazen.
De wijze waarop je van de ene plek naar de andere wordt gestuurd verloopt tijdens de gehele game op ongeveer dezelfde manier. In het midden van het land staat de Tower of Spirits die na de verdwijning van de Spirit Tracks als het ware in stukken in de lucht zweeft. Elk gebied bevat een tempel die na het voltooien ervan een deel van de toren herstelt. Weet je ook de dungeon in dit deel van de toren te voltooien, dan ontvang je een landkaart die een weg naar een nieuw gebied opent. Vervolgens is het de bedoeling om The Guardian in dat gebied op te zoeken en zo de weg (lees: Spirit Tracks) naar de volgende tempel te openen.
Link staat er echter niet helemaal alleen voor. In tegenstelling tot Phantom Hourglass zul je je sidekick (in dit geval de geest van Prinses Zelda) moeten gebruiken om de dungeons in de Tower of Spirits te doorlopen. Prinses Zelda kan de controle overnemen van de trage maar uiterst handige Phantoms, waarna je op ieder gewenst moment Prinses Zelda kan besturen door met de stylus een pad te tekenen. Het spreekt voor zich dat je wordt geconfronteerd met puzzels en vijanden die alleen overbrugbaar zijn wanneer je het tweede bestuurbare personage goed weet te gebruiken. Dit in combinatie met de wapens en gadgets leveren af en toe geniale puzzels en gevechten op, zeker die met de eindbazen. Echt moeilijk worden ze meestal nooit, maar op één of andere manier hielden ze ons vaak onnodig lang bezig terwijl de oplossing achteraf gezien enorm logisch was. Spirit Track is om die reden ook perfect geschikt voor zowel volwassenen als de wat kleinere gamertjes.
Spirit Tracks is verre van de langste Zelda, maar naast het hoofdverhaal is er nog genoeg te doen in de wereld van Hyrule. Een bikkelharde uitdaging waarin je het moet opnemen tegen allerlei soorten vijanden of zijmissies waarbij je goederen of personen moet vervoeren zijn maar enkele voorbeelden. Daarnaast kent Spirit Tracks nog een offline multiplayer voor maximaal vier personen via DS Download Play. Leuk voor even, maar de kans is groot dat je al snel weer de avonturen van Link voortzet, om daarna nooit meer terug te keren naar de multiplayer.
Conclusie
Wie Phantom Hourglass heeft gespeeld zal na een uurtje Spirit Tracks opvallend veel gelijkenissen zien tussen beide titels. Iets meer vernieuwing was zeker welkom geweest en de treinlevels zijn niet altijd even boeiend, maar desalniettemin weet Spirit Tracks dankzij zijn enorm hoge funfactor de kwaliteit van de franchise hoog te houden. In ieder geval hoog genoeg om de moeite waard te zijn voor zowel nieuwkomers als fans. En voor jong en oud natuurlijk.