Het spreekwoord klopt; je kunt een boek niet beoordelen op zijn kaft. Neem bijvoorbeeld The Magic Circle, een game met allicht de meest generieke naam van de afgelopen jaren. Was ik puur van die titel uitgegaan, dan had ik geen aandacht aan The Magic Circle besteed. En dan had ik een werkelijk unieke ervaring gemist.
The Magic Circle is namelijk meer dan een game; het is een statement, een satirische benadering van de hedendaagse game-industrie en al zijn tekortkomingen. Want hoeveel we ook allemaal van onze spellen houden, niemand kan ontkennen dat games en diens ontwikkelaars verre van perfect zijn. The Magic Circle is daarop geen uitzondering.
Looks like early access
Wanneer je voor de eerste keer in de game duikt, doe je dit als playtester. Je verkent een wereld die nog volop in ontwikkeling is en zelfs voor je neus wordt gewijzigd, wanneer director Ishmael voor de zoveelste keer besluit het roer volledig om te gooien. Al snel proef je meer van de development hell waar The Magic Circle zich al twintig jaar in bevindt, als je discussies tussen de ontwikkelaars hoort en meerdere negatief beladen boodschappen vindt.
Discussies tussen teamleden zijn niet vreemd of slecht. Immers kun je zo sparren met argumenten om mogelijk tot een beter resultaat te komen. Het development team van The Magic Circle zit echter in de houdgreep van Ish, die desnoods tot chantage overgaat om zijn zin door te drijven. En desondanks is The Magic Circle in-game weinig meer dan een techdemo die je in tien minuten uitspeelt.
Meer dan de demo
Wat Ish en zijn team niet weten, is dat ze door de jaren heen meer gemaakt hebben dan een game. Een van de AI in hun builds heeft namelijk een eigen wil ontwikkeld en heeft het helemaal gehad met zijn bekrompen testruimte. Daarom vraagt hij jou om hulp om het bedrijf om zeep te helpen, in de hoop dat dit zijn lijden tot een einde brengt.
Simpelweg de demo verwijderen zou te makkelijk zijn en bovendien zijn er waarschijnlijk back-ups. Daarom duik je nogmaals in The Magic Circle om de game van binnenuit aan te vallen. Gewapend met hackkrachten zet je de wereld van The Magic Circle naar je hand, om zo dieper erin te kunnen duiken met als ultieme doel het saboteren van de demo, zodat Ish ten val wordt gebracht als hij het aan het publiek toont op de E4, wat natuurlijk refereert naar de E3.
Passen en meten
Door de vele wijzigingen van Ish kun jij als speler niet direct de spelwereld beïnvloeden. Je karakter kan geen wapens hanteren, noch vijanden op een andere manier aanvallen. En dat is waar je hackkrachten goed van pas komen.
Door vijanden te vangen met je kracht, kun je hun parameters wijzigen, waardoor ze bijvoorbeeld aan je zijde vechten, vuurbestendig worden, leren vliegen of op te pakken zijn. Sommige van deze vaardigheden moet je echter wel van andere objecten stelen, waardoor het te adviseren is om elk hoekje en gaatje van The Magic Circle te verkennen. Hierdoor stuit je ook op (audio)logs die je nog meer inzage geven in wat er aan jouw speelsessie vooraf is gegaan en wat er zich op dit moment in de buitenwereld afspeelt. En dat is geen prettig gezicht. De stemmencast mag zich dan ook op de borst kloppen, want zelfs met enkel audio komen de karakters tot leven en was ik als speler van begin tot einde geboeid.
Écht in de hoofdrol
The Magic Circle is geen bijzonder lange game. Als je weet wat je doet kun je de game in pakweg twee uur uitspelen. Je hebt dan echter lang niet alles gezien wat het te bieden heeft. Elk probleem dat je in de spelwereld tegenkomt, kan op vele manieren opgelost worden en de ontwikkelaars moedigen dan ook aan om te experimenteren met de mogelijkheden.
Hiernaast liggen ook niet alle geheimen van de game zomaar voor het oprapen, terwijl je ze wel allemaal nodig hebt om de game ten volle te kunnen waarderen. The Magic Circle vraagt dan ook enige volharding van de speler, wat tevens diens grootste valkuil is. Want wie de storyline simpelweg volgt en een beetje inventief is aangelegd, gaat zo rap door de game heen, dat je onvoldaan achter zult blijven. Dat gebeurde mij de eerste keer bijna, tot ik de neiging kreeg om te spelen met de mogelijkheden die ik had. Bedenk je dus voor aanschaf goed of jij bereid bent om je vast te bijten in deze unieke ervaring.
Conclusie
The Magic Circle is vrij kort, maar nodigt uit tot herspelen. Het experimenteren met de verschillende combinaties aan parameters, om puzzels op andere manieren op te lossen, blijft lang leuk. De kracht van de game ligt echter in het statement dat het wilt maken en dat doet het op glorieuze wijze door middel van de vele geheime gesprekken die je kunt vinden. The Magic Circle: Gold Edition zal echter lang niet bij iedereen aansluiting kunnen vinden, daarvoor is het wellicht een beetje té uniek.