The Pillagers of Raillore

De manier waarop het dit doet, is door de klassieke lay-out van twee of meer karakters op het scherm die tegen elkaar praten en daarbij beperkt bewegen, in te wisselen voor snel wisselende shots die actie zouden moeten simuleren. In dat opzicht doet het een beetje denken aan Geminism, al is het wel heel wat minder chaotisch dan die titel was. De klachten die ik destijds had over de presentatie, zijn hierdoor niet echt aanwezig in Raillore. Dit gezegd hebbende, heeft die zijn eigen valkuilen. Voor hoe lang de game is, is er relatief weinig artwork en helemaal geen beweging. Dus hoewel de afbeeldingen op het scherm elkaar snel afwisselen, zie je vooral vaak hetzelfde. En hoe mooi die ook zijn, gaat dat snel vervelen.

Lore dump

Wat de game mist in visuele presentatie, compenseert het in ieder geval op het gebied van world building. The Pillagers of Raillore heeft een menu waarin spelers meer kunnen leren over het spel en hoewel ik dat maar zelden gebruik in visual novels, was het hier een meerwaarde. Laten we er even beknopt doorheen gaan:

In de verre toekomst is de beschaving zoals wij hem kennen er niet meer. In plaats daarvan is een beschaving gekomen die heel erg doet denken aan de middeleeuwen, al hebben ze nog restanten van oude technologie in zeer beperkte mate. Dat is echter te beperkt om een hele grote invloed te hebben. Belangrijker zijn Dunamis: een unieke kracht waar ieder mens mee geboren wordt en vormen als pyrokinese, het oproepen van schilden, het beheersen van planten en onzichtbaarheid aan kan nemen. Hoewel lang niet elke kracht nuttig is of sterk genoeg om gebruikt te worden, speelt het een cruciale rol in de wereld van Raillore.

In een ideale wereld zouden mensen deze krachten als uniek zien en deze verschillen vieren of in ieder geval respecteren, maar mensen zijn helaas ook in de verre toekomst geen haar beter dan in 2025. Een zekere subset van mensen die men Snatchers noemt, wordt daarom systematisch gediscrimineerd. Dit omdat hun Dunamis andere mensen beïnvloedt in plaats van zichzelf of de wereld rond om hun heen.

Een van de weinige plaatsen die Snatchers accepteert, mits hun kracht nuttig is in gevechten, is het Regulation Corps. En daar vinden we onze hoofdpersoon Reno. Hij is de helft van een duo die in de volksmond Fafnir wordt genoemd en welke voornamelijk jaagt op Errors. Dit zijn mensen die op onverklaarbare wijze hun Dunamis verliezen, maar in ruil daarvoor dierenoren krijgen en de kracht om technologie van de oude beschaving om te vormen tot technologie die we nog geen honderd jaar geleden hadden aangezien voor hekserij. Errors zijn verantwoordelijk voor twee gigantische rampen in Raillore en daarom worden ze gevangen en worden ze gedwongen behandeld. Hierdoor verliezen ze hun oren en kracht als Error, maar ook hun herinneringen. Lang niet iedereen staat daar dus om te springen.

Terug naar het heden

Het verhaal van Reno volgt hem en zijn partner Tilt terwijl zij hun werkzaamheden doen. Dit is interessant om te vertellen door de persoonlijkheid en Dunamis van Reno. Wie ooit sitcom Malcolm in the Middle heeft gezien, kan zich allicht een scène herinneren waarin Reese het leger in gaat en daar floreert door te stoppen met voor zichzelf te denken. Reno is hier het nóg extremere gevolg van en kan niet functioneren zonder instructies. Maar dat stopt als hij zijn Dunamis gebruikt. Als hij de Dunamis van een ander persoon ontvreemd (tijdelijk), verandert hij zowel fysiek als mentaal en wordt hij een extreme extravert met kracht, snelheid en regeneratie waar niemand echt tegenop kan staan. Maar zelfs dan volgt hij orders. In die zin is hij het perfecte werktuig…tot hij de organisatie verraadt.

Reno is niet de enige hoofdpersoon. We spelen ook als Graydric, een sloeber die geen baan vast kan houden en constant probeert rijk te worden door zijn magere inkomsten te vergokken in een casino. Hij komt in aanraking met Reno wanneer de enige persoon die hij koestert in een Error verandert en ze vervolgens samen op de vlucht moeten staan. Dit maakt hem op papier een interessanter karakter dan Reno, maar met name is het begin is het verdomd moeilijk om door zijn eindeloze gezanik heen te zitten.

Om en om

Deze twee verhalen wisselen zich elk hoofdstuk af, tot ze halverwege de game samen komen. Elk hoofdstuk is zo’n drie uur lang, hetgeen een lange zit kan zijn als je net als mij minder hebt met een van de karakters. Gelukkig is er een alsmaar groeiende supporting cast, bestaande uit voornamelijk jonge vrouwen, om dit te compenseren. Verwacht echter niet dat je veel meer met ze gaat doen dan praten en vechten.

The Pillagers of Raillore is op papier een erotische visual novel, maar in de 24 uur die je nodig hebt om de game te voltooien, zie je slechts vier scènes van een erotische aard. Deze zijn alle vier bovendien van het type voorspel, daar penetratie op geen enkel moment aan de orde is, en voelen bovendien nogal geforceerd. De game bouwt er niet naar op en hun impact op het verhaal is eveneens verwaarloosbaar eens de grappen erover na een paar minuten stoppen. In plaats daarvan worden de meeste scènes gedelegeerd naar de vier epilogen, waar ze elkaar (vrijwel) direct na elkaar opvolgen. Het geeft het gevoel dat het een afterthought was bij 3rd Eye, die op deze manier op hun eyecandy wilde kapitaliseren.

Dit is overigens niet de enige vreemde keuze die men daar gemaakt heeft. Tijdens het spelen van de titel, zul je af en toe een melding krijgen dat je een extra verhaal ontgrendeld hebt. Deze moet je op het hoofdscherm vinden in de chapter select, verstopt tussen de reguliere hoofdstukken. Bovendien beslaan ze vaak gebeurtenissen die de game letterlijk bespreekt maar om wat voor reden niet toont, waardoor je door een chapter van vijf minuten heen moet voor een halve minuut nieuwe content. Waarom dit niet gewoon, ik zeg nu iets geks, in de game verweven zit, kan ik niet begrijpen.

Bot gezegd

Dit gezegd hebbende, mis je er ook niets aan als je ze overslaat. The Pillagers of Raillore mag dan wel een diepgaande en boeiende wereld hebben, maar het verhaal dat het daarin vertelt, wist mij niet te raken. Het springt te veel van de hak op de tak zonder echt de karakters voldoende uit te diepen. De gebeurtenissen zijn grotendeels voorspelbaar en het mist echt memorabele momenten. Het is objectief niet slecht te noemen, maar het woord goed kan ik ook niet in de mond nemen.

Conclusie:

Zelfs als visual novels niet immens populair zijn, zijn er genoeg op de markt dat The Pillagers of Raillore niet je eerste, tweede of zelfs tiende keuze hoeft te zijn. Het artwork is inderdaad mooi, maar je kunt maar zo vaak dezelfde plaatjes zien voordat je ze wel kent. Tel daarbij een matig verhaal op en rare design-keuzes op het gebied van erotiek en het is moeilijk het spel aan wie dan ook aan te bevelen.