Suda Goichi, in de volksmond beter bekend als Suda51, staat al jaren garant voor unieke game-ervaringen van vaak hoge kwaliteit. Killer7, No More Heroes, Let It Die, Shadows of the DAMNED en Lollipop Chainsaw zijn slechts enkele van de titels waar de Japanner aan meegewerkt heeft en illustreren zijn wereldwijde succes als een ontwikkelaar. Wat veel mensen echter vergeten is dat hij bij veel meer games betrokken was.
Het is niet vreemd dat veel van die games niet bekend zijn bij het grote publiek. Lang niet alle games waar Suda51 aan gewerkt heeft zijn uiteindelijk naar het Westen gekomen, waardoor het aantal mensen dat de games kan spelen drastisch verminderd wordt. Met de HD-versie van The Silver Case, een game die oorspronkelijk voor de PlayStation verscheen en tevens het begin van ontwikkelaar Grasshopper Manufacture inluidde, is echter weer een Suda51-creatie in onze regio verschenen.
Wereldkundig
The Silver Case werd anno 1999, toen het origineel in Japan verscheen, aangeprezen als zijnde een adventure game, maar zou vandaag de dag door het leven gaan als een visual novel: een soort interactief boek dat voornamelijk uit lappen tekst bestaat. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de game begint met een uitgebreide geschreven introductie.
Deze intro leert ons dat The Silver Case zich afspeelt in een alternatieve versie van Japan, waar de politie in zijn huidige vorm niet meer bestaat. De mannen in het blauw hebben ergens voor het begin van de game het veld moeten ruimen voor de Heinous Crime Unit, die de onderzoekende rol van de politie heeft overgenomen, en de Special Forces, een vuurteam dat slechts zelden vragen stelt. Jouw karakter is onderdeel van de tweede groep.
De limieten van het verleden
Nu is ondergetekende natuurlijk geen detective in het echte leven, maar desondanks duurde het niet lang voor een onderbuikgevoel me zei dat er iets niet klopte aan The Silver Case. De unieke visuele presentatie, waarbij slechts twintig tot veertig procent van het scherm daadwerkelijk wordt gebruikt, past in het straatje van Suda51, maar mist de finesse die andere releases met zich meedroegen. De game oogt er zelfs goedkoop door, om het zo te zeggen, iets wat na wat onderzoek blijkt te kloppen. Grasshopper koos namelijk deze stijl om kosten te besparen, daar het slechts een erg klein budget beschikbaar had. Games waren achttien jaar geleden nog lang niet zo’n grote markt als dat ze nu zijn en dus was het maken ervan nogal risicovol. Een kostenbesparende aanpak is achteraf gezien dus een begrijpelijke keuze, al is dat geen excuus voor de rest van de gebreken. En helaas zijn dat er nogal wat.
De eerste van die gebreken wordt zelfs door de game benoemd op het moment dat je voor de eerste keer zelf met je karakter aan de slag mag. De besturing is namelijk erbarmelijk, al zegt The Silver Case liever dat het gewenning vereist. Jij als speler gebruikt de D-pad van de PlayStation 4 om een command wheel met de letters M, I, C en S – welke staan voor movement, implement, contact en settings – te roteren, waarna je de actieknop gebruikt om het menu van de betreffende letter te openen en daarin te selecteren wat je daadwerkelijk wilt doen.
Door dit ontzettend omslachtige systeem heb je een minimum van drie handelingen nodig om iets simpels te doen als je karakter bewegen, iets wat de game al snel nodeloos frustrerend en traag maakt. En de game heeft al zo’n problemen met zijn pacing.
ZZZZzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
Dat een visual novel je op grote hoeveelheden tekst trakteert is natuurlijk eigenlijk een inkoppertje, immers is dat juist wat het een visual novel maakt. Dat verklaart echter niet waarom, op het moment dat je zelf iets mag doen, je vaak geen twee stappen kunt zetten voor je een volgende dialoog triggert. De meerwaarde van het toevoegen van gameplay wordt nagenoeg volledig teniet gedaan door het feit dat je zelden iets nuttigs doet en meestal slechts van punt A naar punt B loopt, onderbroken door gesprek na gesprek. Zelfs dát is echter niet het slechte aan The Silver Case: Remastered.
Erger dan erbarmelijke besturing, vervelender dan nutteloze gameplay en vreemder dan de gemaakte stijlkeuzes is namelijk het hart van de game: het verhaal. Zelfs na het doorspelen van de hoofdverhaallijn had ik slechts een globaal idee van wat zich nu daadwerkelijk tijdens mijn speelsessie had afgespeeld. Karakters springen tijdens dialogen van de hak op de tak, schelden meer dan een matroos en komen over het algemeen simpelweg niet goed uit de verf omdat ze het grootste gedeelte van de tijd niets nuttigs te zeggen hebben. Grasshopper Manufacture mag vandaag de dag dan wel bekendstaan om zijn sterke, unieke verhaalvertelling, maar het schrijfwerk van The Silver Case zou Stephenie Meyer en E.L. James nog plaatsvervangende schaamte geven. De game schiet zichzelf bovendien in de voet door zijn schaarse sterke momenten te begraven onder een hoop nutteloze tekst.
Een tweede verhaallijn, die overigens op elk moment gestart kon worden, gaf een ander perspectief op de gebeurtenissen van de game, maar liet aan het einde net zoveel eindjes liggen als dat het halfbakken aan elkaar knoopte. The Silver Case had wat mij betreft dan ook onopgelost mogen blijven, dan had ik geen twaalf uur van mijn leven verspild.
Conclusie
Iedereen moest ooit ergens beginnen en Suda51 is daarop geen uitzondering. The Silver Case toont ergens de unieke stijl van de Japanner, maar het is moeilijk dat te waarderen tussen de lappen slecht geschreven dialogen door. Al met al zijn de paar sterke momenten van het spel de marteling van het spelen van de rest dan ook niet waard. The Silver Case had beter in Japan kunnen blijven.