The Walking Dead: Season 2 - Episode 4

‘The Walking Dead Season 2 – Episode 1 is precies wat je ervan had verwacht. Misschien zelfs beter, want we hebben allemaal een doemdenker in ons hart zitten. Wellicht heeft het ermee te maken dat men, ik dus, geen genoeg kan krijgen van The Walking Dead/dergelijke games, maar hoe je het ook went of keert, als de rest van de episodes ook maar een beetje lijken op Episode 1, dan zitten we gebakken.’ Met deze taalkundige knaller eindigde ik de review van Episode 1. Ondertussen zijn we, tromgeroffel, alweer bij Episode 4, ‘Amid the Ruins’. Bevindt Episode 4 zich echt tussen de ruïnes of is het een dijk van een aflevering geworden?

De vele recensenten van het wereldwijde web menen dat deze aflevering een stuk minder is dan de afleveringen hiervoor. Hoe dat dan komt? Ze wijten de teleurstelling aan een gebrek aan spannende momenten en een overvloed aan te saaie activiteiten. Misschien ben ik een te grote fan, misschien ben ik te oppervlakkig, maar ik vond deze episode wederom episch. Al mag Telltale op technisch niveau niet meer zo slordig zijn, want dan wordt het vervelend.

Episode 3 eindigde intens. Kim Kardashian intens. Om te kunnen omschrijven waarom het zo intens was, moet ik even spoilen. Carver nam Clementine en de groep gevangen. Carver was bezig met het opbouwen van een community, welke vooral veilig was. Clem en the Crew waren echter niet van plan om onder het bewind van Carver daar hun dagen te slijten. Via een grote groep zombies zagen ze hun kans schoon om een ontsnappingspoging te wagen, wat een goede gok bleek. In de chaos die ontstond kwam Clementine voor een ingrijpende keus te staan. Sarita werd gebeten in haar arm. Hak je haar arm eraf of hak je het verrotte hoofd van de walker doormidden? Coolah cliffhangah.

Episode 4 begint direct waar Episode 3 eindigde. Wat gebeurt er met Sarita en met de rest van de groep? Dit stuk werd door anderen omschreven als saai. Tsja, het is maar wat je wilt. Er worden een paar vervelende keuzes voorgelegd en er zijn voldoende spannende momenten. Als ik mijn nagelstukjes had opgevangen had ik er een fruitschaal van kunnen maken, want mijn nagels hadden het flink te verduren. Het zijn keuzes die direct invloed hebben op anderen. Je speelt dus voor God en beslist over digitaal leven en dood. Sommige gamers zullen bij enkele keuzes wellicht in hun eeltige handen wrijven, anderen zullen de game pauzeren, zoals ik deed.

Bij één keuze had ik het gewoon niet meer. De angst en adrenaline gierde door mijn lijf. Wat ga ik in godsnaam kiezen!? Mijn huisgenoot heeft de gehele sessie meegekeken en had zijn woordje klaar. Een discussie volgde. Ik zou te soft zijn, te lief. ‘Je moet voor jezelf kiezen!’ ‘Ja, maar…!?’ ‘Niks ja, maar Stefan! Het is een harde wereld. Als je voor die ander kiest, weet je wat je dan te wachten staat!? Dat weet je dondersgoed! En als je voor jezelf kiest? Weet je wat er dan gebeurt? Dat weet je ook! Dus kiezen kreng!’ Het leek alsof ik een stukje menselijkheid inleverde, maar ik besloot zijn raad op te volgen.

De oplettende lezer, zo oplettend ook weer niet, zal doorhebben dat het wederom vrij oppervlakkig beschreven is. Sorry. Geloof me dat de situaties bevredigend zijn. Niet saai. Soms verlangt de game inderdaad iets simpels van je, maar die momenten zijn op twee vingers te tellen en dragen bij aan zowel de ontwikkeling van het verhaal als de sfeer. Het ene moment ben je dode walkers aan het checken voor kogels of iets anders bruikbaars en het volgende moment bevind je je in een levensgevaarlijke situatie waarbij menig gamershart sneller klopt dan dat wanneer je zwarte Piet over de daken ziet huppelen.

Het enige wat ik Telltale kwalijk neem, is het feit dat de framerate soms ondermaats is. De game hapert, waardoor je uit de game raakt. Bovendien gebeurde het dat een personage iets zei, maar dat het geluid ontbrak of dat plotsklaps de zin werd afgebroken. Jammer, maar het vormt geen doodsteek. Zie het als een heerlijk broodje kaas, waar net te weinig kaas op zit. Of voor de dames: een luchtje met een heer-lij-ke zomergeur, maar met een stom flesje.

Episode 3 bevatte teveel ‘Clementine-los-jij-dit-even-op-momenten’. Dit is ditmaal veel minder aanwezig, wat prettig is. Clementine zet bovendien haar ontwikkeling als overlever steevast door. Ze reageert negen van de tien keer als de meest volwassene en gedraagt zich er ook naar. Ze is daarentegen ook nog steeds een kind, wat uitstekend wordt geportretteerd door Telltale. Eerst betuigt ze haar spijt rondom een incident, vervolgens slikt ze een paar keer bij het zien van enkele dassen en hun kinderen. De verschillende personages en bijbehorende persoonlijkheden zorgen voor een doolhof waarin Clementine zich veilig tracht te navigeren, iets wat haar goed afgaat.

Bepaalde personages krijgen het zwaar te verduren, wat een andere kant in hen naar boven brengt. Dit heeft weer zijn invloed op de rest van de groep en op jou. Hoe ga je daarmee om? Hoe gaan de anderen daarmee om? Wat kan dit voor gevolgen hebben? De spanning neemt op deze wijze flink toe. Word je bijvoorbeeld belaagd door Walkers, dan weet je niet hoe de anderen zich zullen houden. Vechten ze zichzelf de dood in of laten ze jou stikken? Laten ze een ander stikken? Telltale weet wat het moet doen en doet het met verve.

‘Amid the Ruins’ eindigt vreselijk (in positieve zin), wat het wachten op Episode 5 tot een helse opgave maakt. Hopelijk laten de Telltale medewerkers de wekelijkse glowgolf potjes met het gezin voor wat het is en storten ze zich vol overgave op Episode 5.

Conclusie

Ik weet het. Het is misschien niet echt een review, maar eerder een kort verhaal over Episode 4. Iedereen die aan de reeks is begonnen maakt de reeks ook af, ongeacht de kwaliteit van de Episodes. Het is nog steeds spannend, het ziet er nog steeds goed uit, de framerate hapert op momenten en personages hadden plots last van een poliep op de stembanden. Al bij al is het een prima aflevering, welke het wachten niet gemakkelijker maakt.