Nippon Ichi Software, alleen al de naam veroorzaakt vaak een nerdgasm bij menig fan van Japanse games. Niet enkel bracht de uitgever ons pareltjes als Persona 4: Golden, Hyperdimension Neptunia en Mugen Souls, maar het interne ontwikkelteam is ook verantwoordelijk voor onder andere Disgaea en The Guided Fate Paradox. The Witch And The Hundred Knight heeft dus torenhoge verwachtingen van fans om tegenop te boksen.
Dat The Hundred Knight de top van deze toren raakt, is realistisch gezien onmogelijk wanneer we het kleine ventje ontmoeten. Het mannetje, wat bij een volwassen man net boven de buiknavel uit zal komen, wordt gewekt door een stel gigantische gloeiende ogen. Deze ogen spreken hem toe, al is commanderen wellicht een betere term. Meteen voel je de invloed van NIS’ interne team, met hun kenmerkende grafische stijl en dual audio.
Al snel blijkt dat de ogen toebehoren aan de moerasheks Metallia, een heks van (slechts) ongeveer honderd jaar oud en een behoorlijk grote mond. Ze heeft jou, The Hundred Knight, opgeroepen om haar te dienen en geeft je hiervoor vorm en een stel kleine hersenen. Veel keuze om te dienen heb je niet, want als ze jouw ziel aan de hare koppelt, zijn jullie levens met elkaar verbonden.
Tegen wil en dank word je zo op pad gestuurd om voor Metallia de Pillars Of Temperance te vinden en een lang openstaande vete met bosheks Malia te beslechten. De Pillars Of Temperance zijn gigantische bloemachtige constructies, welke in hun kroon een gigantische hoeveelheid moeraswater vol magische energie bevatten. Ditzelfde moeraswater is waar Metallia haar kracht aan ontleent en haar droom is om de wereld ermee te bedekken voordat ze sterft binnen, volgens haar eigen voorspelling, honderd dagen.
Er zou weinig van de game overblijven als je gewoon van Pillar naar Pillar kon wandelen en dus wordt elke Pillar Of Temperance bewaakt door een beschermer. Typisch gezien is dit een sterkere variant van vijanden die je al in de game bent tegengekomen of nog gaat tegenkomen.
Nu zou ik kunnen zeggen dat dit een flauwe woordspeling is die gericht is op de lengte van The Hundred Knight, maar dat blijkt verrassend snel geen euvel te zijn. Ondanks zijn postuur is hij namelijk in staat met wapens in de rondte te slaan die tien keer zo groot zijn als hijzelf. In totaal vijf van deze wapens draag je tegelijk mee en wissel je tijdens het aanvallen automatisch af. Je dient hierbij in de gaten te houden wat de individuele aspecten van deze wapens zijn om een zo effectief mogelijke chain te maken. Wapens worden namelijk op drie manieren opgedeeld.
De eerste is hun schadesoort, welke bot, snee of magie kan zijn. Elk soort vijand heeft zijn eigen zwakte en sterkte volgens het steen, papier, schaar-principe en je doet er dan ook goed aan deze te combineren, zodat er geen vijanden zijn welke je (bijna) geen schade kunt doen.
Het tweede aspect (waarin) wapens zich onderscheiden is hun teken. Er zijn vijf tekens, met elk één tot vijf kristallen erin. Door deze numeriek achter elkaar te plaatsen, krijgen de wapens een boost die op de lange duur je leven meermaals zal redden.
Het derde aspect is gekoppeld aan het levelen van je wapens. Wapens komen in vier niveaus: normaal, zeldzaam, epi c en legendarisch, welke elk hun eigen levelcap hebben. Respectievelijk zijn deze 10, 30, 50 en 99. Een zwakker wapen van het legendarische soort kan dus potentieel sterker worden dan een wapen met hogere stats van de normale klasse.
Al met al komt er dus het nodige denkwerk aan te pas om je wapens zo efficiënt mogelijk in te zetten. Treuzelen in de levels behoort namelijk niet tot de opties. Het stukje ziel van Metallia dat aan je gekoppeld zit, wordt weergegeven middels een vlam op je hoofd. Deze vlam dooft langzaam wanneer je te ver van Metallia verwijderd bent en krijgt een klap wanneer je sprint, heelt of aanvalt. Als de vlam dooft, kun je niet meer respawnen en verlies je in rap tempo HP. Hierdoor ben je in elk level dat je speelt gebonden aan een tijdslimiet. Of je het spelen onder tijdsdruk kan waarderen, is een kwestie van smaak. Nippon Ichi Software verdient echter wel een pluim over hoe het is vormgegeven en vooral wat ermee bereikt wordt.
Een fundamenteel onderdeel van het RPG-genre is namelijk het grinden. Het eindeloos verslaan van monsters of andere vijanden om XP te farmen en je karakter te versterken, zit al sinds de begindagen van het genre ingeworteld in diens succesformule. Dat betekent echter niet dat iedereen het leuk vind.
Maar doordat je levels door het tijdslimiet meermaals zult moeten bezoeken, waarbij je steeds sneller kunt vorderen door je verhoogde stats, ben je zonder er bewust mee bezig te zijn ook aan het grinden. Natuurlijk hoef je niet het hele level opnieuw te doorlopen, want er zijn checkpoints te vinden in de vorm van Pillars Of Fools, een kleinere variant van de Pillars Of Temperance. Hier kun je tevens tijdelijke upgrades op je Hundred Knight gooien met punten die je door gevechten verkrijgt. Zo kun je bijvoorbeeld meer HP of aanvalskracht krijgen, je Tohka Points verhogen zodat je meer magische hulpmiddelen als bommen en scouts kunt oproepen. Of je vult je energie aan, zodat je een eindbaas te lijf kunt gaan in Chaos Mode, een energieslurpende transformatie die je Hundred Knight verandert in een wandelende tank. Als je dit combineert met mystic dodge, welke je activeert door op precies het goede moment te ontwijken en alles om je heen vertraagt, kun je werkelijk absurd veel schade doen.
Tijdsdruk, een goed arsenaal en zorgvuldige tactieken gecombineerd zouden op papier ervoor moeten zorgen dat je langzaam maar zeker naar het einde The Witch And The Hundred Knight toe werkt, ware het niet dat er nog één ding is dat je progressie een halt toe kan roepen: bugs. Hierbij heb ik het niet enkel over de agressieve kevers die mij meermaals het leven hebben gekost, maar ook over problemen met de game zelf.
Meer dan eens viel The Hundred Knight door de vloer, bleef hij steken in een huis, wilde hij niet voorbij het laadscherm of bevroor het scherm. Tot drie keer toe werd het zelfs zo erg, dat de save file onbruikbaar werd doordat hij niet meer wilde doorladen. Gelukkig maak ik met regelmaat back-up saves, maar ik kan me voorstellen dat de gemiddelde Henk of Petra flink baalt wanneer hij of zij opnieuw mag beginnen aan het verhaal.
De irritatie daargelaten, is het verhaal namelijk niet echt bijzonder interessant. Ja, het is duidelijk en diepgaand genoeg om de game gaande te houden, maar op een enkel hoofdstuk richting het einde van de game na, weet het je aandacht als speler nauwelijks te grijpen. Dat hier veel meer in gezeten had, wordt pijnlijk duidelijk wanneer je enkel al naar de kleurrijke cast kijkt. De grofgebekte en bijzonder sadistische Metallia mag dan soms vervelend uit de hoek komen, maar haar sarcastische butler en andere karakters compenseren dit prima.
Een andere plek waar Nippon Ichi Software steken heeft laten vallen, is het toelichten van sommige dingen in de game. Het is niet ondenkbaar dat je geen moeilijkheidsgraad hebt in een bepaalde game, vooral als deze van NIS komt. Maar als het er wel in zit, maak het dan gewoon beschikbaar via de opties of vraag het bij de start van een nieuwe game! Nu kwam ik er pas achter nadat ik heel wat slapeloze nachten vol grinden en het gehele verhaal achter de rug had. En dat is slechts één van de voorbeelden van onbegrijpelijke keuzes die gemaakt zijn tijdens de ontwikkeling. Het lezen van de vijftig tips in de laadschermen, is dan ook zeker geen overbodige luxe.
Wat dit wel is, is het Witch Domination systeem. In Witch Domination kun je huizen overnemen van onschuldige dorpen, waardoor je loot krijgt en je karma daalt. Wanneer deze een bepaald dieptepunt bereikt zullen dorpelingen je aanvallen en stijgen de prijzen in hun winkels. De spullen die ze hierin aanbieden zijn echter nooit de moeite waard en de dorpelingen zijn hooguit irritant te noemen, waardoor er eigenlijk geen reden is niet hele dorpen te onderwerpen. Maar het kan net reden genoeg zijn om een aanschaf van de game nog eens goed te overwegen.
Conclusie
Dat de finesse van de SRPG’s van NIS niet gelijk zou worden overgeheveld naar een action RPG, is niet kwalijk te noemen. Maar dat het verhaal ook dit niveau is bereikt, is niet te verklaren. Neem verder mee dat de game een aantal vreemde designkeuzes heeft en last heeft van game breaking bugs, en dan realiseer je je dat je opeens niet meer blind op de naam van NIS kunt af gaan.