Graphics, normaal een van de dingen waar ik amper aandacht aan besteed als ik besluit om een game wel of niet te kopen. Bij Time And Eternity ging dit echter niet op. Want de engine erachter, waar de ontwikkelaar zo lovend over sprak, zou je moeten doen geloven dat je werkelijk in een anime bent beland. Mijn interesse is gewekt!
Initieel lijkt Imagepooch de belofte waar te maken. Als de game opstart tovert mijn PlayStation 3 werkelijk indrukwekkende afbeeldingen op mijn scherm, tot mijn grote genoegen. Maar dan beginnen de personages te bewegen en praten en val ik van de zevende hemel bijna in een diepe depressie. Hoewel de engine prachtige beelden genereert, is er duidelijk nog wat sleutelwerk nodig. De bewegingen van de karakters ogen vaak houterig en onnatuurlijk en zijn bovendien erg beperkt, waardoor je het gevoel heb een GIF te bekijken.
Dit euvel trekt zich ook door naar de gameplay, die bovendien ook nog met de nodige andere problemen kampt. Time And Eternity is de tweede game die ik heb mogen recenseren van Imagepooch, iets wat vanaf het eerste gevecht voelbaar is. De eerste game, Black Rock Shooter: The Game, kreeg lof vanwege zijn originele gevechtssysteem. Hoewel redelijk beperkend, bleef deze interessant door de hoge snelheid en de snel wisselende vijanden. Juist dé twee dingen die bij Time And Eternity eruit gesloopt zijn.
In essentie is het gevechtssysteem vrijwel hetzelfde. Je karakter kan niet vrij over het strijdveld bewegen, maar enkel met één knop aanvallen. Door het juist te timen en aan de kant te duiken kunnen vijandelijke aanvallen ontweken worden.Eens je SP-balk voldoende gevuld is, kun je met de overige drie actieknoppen speciale aanvallen gebruiken. Nieuw is de mogelijkheid ook de diepte in te gaan. Jouw karakter is zowel met een pistool als mes erg handig, waardoor je zowel van dichtbij als veraf kunt vechten. Met een simpele druk op de linker analoge stick kun je dan ook naar voren of achteren springen. Maar dan nu de mindere delen van het gevechtssysteem. 
Zoals eerder vermeld zijn de hoge snelheid en de snel wisselende vijanden die in Black Rock Shooter: The Game zaten, nergens te bekennen in Time And Eternity. De reden waarom dit slecht is, is simpel. Hoewel het gevechtssysteem leuk en origineel is, is het ook erg repetitief. Door de gevechten zelden langer dan dertig seconden te maken en de vijanden constant af te wisselen, wist Imagepooch het echter boeiend te houden.
Het tempo in Time And Eternity ligt echter tergend traag, waarbij ik het nog niet eens heb over de momenten dat de game spontaan last krijgt van lag. De vijanden hebben bovendien bakken HP, waardoor een normaal gevecht soms vijf minuten kan duren. Als je dan ook nog eens in een gebied vijftig keer dezelfde vijand tegenkomt, verlies je snel de motivatie om door te spelen.
Het verhaal is de laatste fundering van Time And Eternity, en ook dit kan met moeite de game behoeden van een onvoldoende. Aan de start van de game ontmoeten we Toki en haar prins op het witte paard. De twee tortelduifjes staan op het punt te trouwen en kunnen niet wachten op de grote dag, zij het om verschillende redenen. Wanneer het zover is slaat het noodlot echter toe.
De bruiloft wordt bruut verstoord door een groep huurmoordenaars, welke de bruidegom doorklieven. Toki, overheerst door haar emoties, verandert opeens van haarkleur en persoonlijkheid en slaat de slechteriken in elkaar. Eens weer bij zinnen gekomen, gebruikt Toki koninklijke magie om terug in de tijd te reizen en de aanslag te voorkomen. 
Onverwacht kom jij, als de dood gewaande bruidegom, mee naar het verleden. Je ziel komt echter vast te zitten in het lichaam van Toki’s huisdraakje Drake. In staat alles te observeren, maar niet te spreken leer je zo kanten van Toki kennen die je als haar verloofde nooit zag. Het belangrijkste wat je leert is het bestaan van Towa, een tweede ziel die in het lichaam van Toki woont.
Het verhaal hakkelt zo een beetje voort, tot Drake door een speciaal soort fruit weer kan spreken. Het verhaal raakt dan lichtelijk in een stroom versnelling, waarbij je op en neer blijft reizen in de tijd om telkens weer een nieuwe aanslag op je huwelijk te voorkomen. Verhaaltechnisch kan het allemaal nog net door enkele kleurrijke karakters, wiens grappen helaas tot in den treure worden herhaald. Bovendien loopt zowel bij de Japanse als Engelse stemmen de lipsync scheef, behalve bij de prachtige cutscenes. 
Time And Eternity heeft zo zijn momenten, al komt dit vooral dankzij de elementen die de game uit galge’s (wellicht bij ons beter bekend als dating sim) leent. Wanneer de affection points van Toki of Towa hoog genoeg zijn kun je enkele speciale events triggeren, welke treurig genoeg het hoogtepunt van de game blijken, aangezien het verhaal na de stroomversnelling nooit verder op gang komt. Hadden die er niet ingezeten, dan had Time And Eternity naar een voldoende kunnen fluiten.
Conclusie
Teleurstellend, dat is het enige woord dat Time And Eternity kan beschrijven. De engine heeft zo ontzettend veel potentie, maar weet deze nergens werkelijk te tonen. Hetzelfde geldt voor het gevechtssysteem en verhaal. Beide hadden met genoeg liefde en de ervaren hand van een veteraan-developer uit kunnen groeien tot een mijlpaal in het genre. Nu is het scoren van 61% al een prestatie.