Tiny Tina’s Wonderlands

Schieten, schieten en nog een paar kogels door die loop afvuren. In alle jaren dat de Borderlands franchise onder ons is, is dit principe ongewijzigd. Toen men er Wonderlands van maakte, was er wellicht de hoop dat we meer richting middeleeuws en fantasievol wapentuig zouden gaan. Maar deze hoop ten spijt: we gaan door op de ingeslagen weg en kunnen nog steeds onze kogels inwisselen tegen nieuwe buit en de nodige ervaring om ons karakter verder uit te buiten.

Wonderlands is het eindresultaat van een idee dat al ontstond tijdens Borderlands 2. Met de uitbreiding: Tiny Tina’s Assault on Dragon Keep kreeg de serie een bijzondere twist. We speelden, met Tiny Tina als Dungeon Master, een variant van Dungeons and Dragons, genaamd: Bunkers and Badasses. Exact dit uitgangspunt is nu terug als volwaardige game. Tina neemt ons mee naar een set werelden waarin zij de regels bepaalt en on-the-fly zaken soms helemaal weet om te gooien.

Borderwonders

Na een vrij lange openingsscène wordt al snel duidelijk dat Wonderlands nergens echt los gaat komen van de pilaren die Borderlands overeind heeft gezet. Dat is niet heel erg, aangezien de werelden van Wonderlands wel degelijk een ander spelterrein weten op te werpen waarbinnen er met zes nieuwe classes geëxperimenteerd kan worden. Maar de suggestie van een nieuw IP door het Wonderlands te noemen, is wat dat betreft lichtelijk vervreemdend.  Black Ops en Modern Warfare konden prima naast elkaar bestaan onder de vlag ‘Call of Duty’ en zo waren zaken ook duidelijker geweest als deze titel gewoon onder Borderlands vermarkt kon worden.

Het spelprincipe is als vanouds. We schieten ons een weg door golven van vijanden om missiedoelen te behalen. Vijanden laten buit vallen, waarmee we onze uitrusting weer kunnen verbeteren. Met opgebouwde ervaringspunten breiden we ons karakter verder uit en met de betere wapens en een meer gespecialiseerd karakter begint deze cirkel weer opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Alleen dit keer reizen we over bevroren bergtoppen, drassige moerassen en een heuse bonestaak. In plaats van de psycho’s en skags uit voorgaande delen, kampen we hier met skeletten, wyverns, trollen, goblins en cyclopen. Hetzelfde pakket plezier, verpakt in een andere hoes. Alhoewel, met een kleine twist. Tussen de werelden door, lopen we op een typisch D&D-achtig spelbord waar we ook de nodige quests ontvangen. De hubwereld heeft geen hele wezenlijke functie behalve dan dat het kan zorgen voor een ander type grap en dat deze het spelthema nog eens benadrukt.

Rijker uitgerust

Zijn er dan echt geen verschillen? Jazeker wel. Personages bevatten naast de skills en features ook de typische D&D-, of moet ik zeggen B&B-, statistieken waarmee je je personages levelt. Het vraagt elke keer dat je een level groeit tot tweemaal het inzetten van punten. Één voor je vaardigheden en één voor een meer klassieke groei. Het geeft jou als speler net weer wat meer te kiezen en het zorgt ervoor dat je personage je speelstijl wat steviger kan reflecteren. Dit wordt halverwege het spel nogmaals uitgebreid als je een extra klasse aan je karakter kan toevoegen en ook hier vaardigheden van kan gebruiken.

Naast het upgraden en uitbreiden van je karakter, is ook in de uitrusting wat meer vrijheid te zien om je speelstijl aan te passen. Voor het eerst in Borderlands-geschiedenis kan je naast je afstandswapens ook een melee-wapen dragen. Daarnaast biedt je inventaris ruimte voor een spell, waar, net als de granaten in voorgaande delen, ook weer tal van opties voorhanden zijn. Het is niet wereldschokkend, maar biedt ruimte om een net iets andere manier van spelen te ontwikkelen ten opzichte van de reguliere Borderlands-delen. Toch zul je al snel weer het ene magazijn naar het ander leegschieten. Iets wat in dit deel ook weer gewoon aanvoelt zoals we gewend zijn.

Pief paf.. ow, je bent al dood

Hier komt wel een punt van kritiek om de hoek kijken, Wonderlands voelt nergens heel lastig en moeilijk aan. Dit ligt aan de intensiteit van de vijanden. De game is wat terughoudend in de aantallen vijanden die je tegelijk richting het hellevuur dient te sturen. Daarnaast worden de vijanden geschaald op je level wat ervoor zorgt dat je nooit overvraagd wordt. Ongeacht of je nu wel of niet alle zijcontent wilt behalen. Het is niet per sé een verkeerd ding, helemaal niet als je solo speelt. Het maakt de game beter behapbaar voor het grote publiek maar mist wel de uitdaging voor Borderlands-adepten die zich graag in de waanzin willen storten.

Want waanzin is er, ondanks de gematigde moeilijkheidsgraad, nog steeds. Tijdens de jacht op loot en kills, zorgen de stemacteurs voor een onophoudelijke stroom grappen en commentaar. De belangrijkste actrice is Ashley Birch die na haar rol als kalme gedecideerde Aloy in Horizon: Forbidden West direct als de mentaal gestoorde Tiny Tina over je luidspreker de huiskamer inkomt. De game zit vol met gestoorde referenties, grappen en on-the-fly-verrassingen die vaak geïntroduceerd worden door de meest uiteenlopende oneliners. Je moet er van houden, maar het schrijfwerk weet wel weer aan de humor van Borderlands 2 te raken.

Vergeten we nu niet één belangrijk punt? De multiplayer. Het begint haast saai te worden maar ook op dit aspect doet de game het niet beter of slechter dan zijn voorgangers. De coöperatieve speelstand is weer net zo uitnodigend als eerst en biedt voor het eerst de optie om coöperatief te spelen met ieder zijn eigen buit of competitief waarbij elk wapen maar één keer dropt. Wederom zorgt de toegankelijkheid hier voor verlaagde frustratie. Dit is wel nodig want het lukt niet altijd goed om een verbinding te maken en deze in stand te houden. Ook in de singleplayer-stand kreeg ik regelmatig een melding dat de verbinding verbroken was, al had dit daar geen verdere consequenties.

Conclusie

Wonderlands is in bijna niets wezenlijk anders dan Borderlands. Ja, er valt meer te tweaken aan je personages, de omgevingen en vijanden zien er anders uit en de humor kan zonder enige beperking alle kanten opgaan. Ook is Wonderlands wat eenvoudiger dan zijn voorgangers. Maar los hiervan, hebben we gewoon te maken met een nieuw (tussen)deel in de Borderlands-franchise.