Shin Megami Tensei en Fire Emblem; twee series die ik hoog in het vaandel heb staan en die de eerste en tweede plek bezette in mijn top 5-artikel uit 2013. Lange tijd leek de game niet meer te komen, immers zwegen zowel Nintendo als Atlus als het graf. Tokyo Mirage Sessions #FE is nu echter alsnog geland, maar het is niet wat ik ervan verwachtte.
Vijf jaar voor aanvang van de game wordt de wereld geschokt door een massaverdwijning. Een bomvol theater is tijdens een opera in no-time verlaten, wanneer de aanwezigen een voor een in rook op gaan. De enige die het kan navertellen is Tsubasa Oribe, die wonder boven wonder gespaard bleef.
What goes around…
Geïnspireerd door haar zus, die de vrouwelijke hoofdrol in de beruchte opera vertolkte, besluit Oribe een carrière in de muziekindustrie na te jagen, in de hoop antwoorden te krijgen op de vragen die haar al jaren kwellen. De auditie waar ze aan deelneemt blijkt echter geen legitiem evenement te zijn en wederom wordt het publiek slachtoffer van een bovennatuurlijke gebeurtenis. Tsubasa en de andere meisjes die op auditie kwamen worden vervolgens meegesleurd door een vreemd portaal.
Aanschouwer van dit spektakel is Itsuki Aoi, een vriend van Tsubasa en het karakter dat jij bestuurt. Ondanks het feit dat hij met stomheid geslagen is na de onverklaarbare gebeurtenissen, duikt hij in het portaal om de mensen te redden, niet wetende wat hem te wachten staat in de Idolasphere.
Persona X Fire Emblem
Op dit punt in de game zijn de invloeden van de Shin Megami Tensei-serie, en dan met name de Persona-games, duidelijk. De Idolasphere had qua lay-out zo een van de dungeons uit een Persona-deel kunnen zijn, en het feit dat deze gevormd worden aan de hand van de persoon die erin gevangen zit maakt deze connectie alleen maar sterker. Zelfs de manier waarop je jouw krachten verkrijgt toont duidelijke overeenkomsten met de JRPG-serie. Op dit punt begint Fire Emblem echter ook de kop op te steken en daar wil ik het eerst over hebben.
In Tokyo Mirage Sessions heeft elk woord van de titel namelijk een duidelijke betekenis. De eerste spreekt voor zich, terwijl de tweede verwijst naar de schaduwwezens die de Idolasphere bevolken. Dit zijn echter niet de shadows zoals we die kennen uit de Shin Megami Tensei-games, maar duistere versies van verschillende helden uit het Fire Emblem-universum. Deze wezens noemt men mirages en wanneer je er in slaagt er een uit zijn trance te halen, zal hij of zij aan je zijde vechten en wordt je een mirage master.
Unity!!!
Als een mirage master heb je de kracht om de mirage waar je mee samenwerkt te veranderen in een wapen waarmee je andere mirages kunt schaden. Zoals gebruikelijk in de Fire Emblem games heb je zwaarden, bijlen, bogen en speren, aangevuld door magie die á la Shin Megami Tensei in zes categorieën is verdeeld, om zo een hybride gevechtssysteem te krijgen die een beetje van beide neemt. Je kiest zelf niet wat voor soort wapen je hanteert, daar de transformatie is gelinkt aan de mirage die je gebruikt. Zo zal Chrom in een zwaard veranderen, terwijl Cain een speer wordt.
In tegenstelling tot de meeste RPG’s, is het in Tokyo Mirage Sessions de bedoeling om zoveel mogelijk verschillende krachten te krijgen, in plaats van je te specialiseren in enkele. Je kunt daarom je wapen in verschillende versies ombouwen, welke elk toegang geven tot andere skills eens je ze beheerst. Op deze manier kun je een zo uitgebreid mogelijk arsenaal opbouwen om de zwakke plekken van vijanden uit te buiten en hierdoor sessions triggeren.
En daar is het derde woord
Een session is een reeks aanvallen die je karakters achter elkaar doen om de schade flink op te doen lopen. En hoewel een session alleen gestart kan worden door een aanval van het type waar de vijand zwak tegen is, bepalen je skills hoe lang een sessie doorloopt. Als je eerste aanval bijvoorbeeld een zwaard is, en je een karakter hebt die een hieraan gerelateerde session skill kent, kan dit worden opgevolgd door bijvoorbeeld een vuuraanval. Als een ander karakter hier ook mee kan linken, kan die ook weer een aanval doen, en zo ga je door tot je karakters op zijn óf dat je niet meer kunt linken.
Later in de game krijg je zelfs nog meer opties om de links nog langer te maken, waardoor een reeks van twintig aanvallen regelmatig voorkwam tijdens mijn speelsessie. Deze opties komen in de vorm van ad-lib skills en duo skills, welke je kunt vrijspelen door je karakters als entertainer te laten groeien.
Performa
Het oogt waarschijnlijk vreemd dat ik het nu plotseling over entertainment heb, terwijl enkele zinnen eerder nog wapens werden besproken. In Tokyo Mirage Sessions komen die twee echter samen door middel van performa, een manifestatie van het slapende artistieke talent in iemands ziel. Door deze performa te ontgrendelen kun je een lied, dans of toneelstuk in een krachtig wapen veranderen om de mirages mee te bestrijden en tevens beter werk te leveren voor Fortuna Entertainment, het castingbureau dat de mirage masters als dekmantel gebruiken.
Het overkomen van barrières als artiest is een centraal thema in deze game en de krachten die het ontgrendeld in de Idolasphere zijn dan ook hoogstwaarschijnlijk symboliek voor wat men kan bereiken eens limieten doorbroken worden. Dat de soundtrack catchy as hell is –ikzelf draai de soundtrack al een week op repeat—is dan ook meer dan een leuke bonus. Immers was het hele concept niet goed uit de verf gekomen als de muziek in een game die om entertainment draait niet minimaal net zo goed was als de rest van de game.
Atlus weet echter gelukkig waar ze mee bezig zijn en haalde voor de game componist Yoshiaki Fujisawa aan boord, welke onder andere idol-anime Love Live op naam heeft staan, wat goed aansluit op het idol-thema van de game, al zullen wij hier in het Westen er minder van merken.
Ze leren het ook nooit
De Japanse idol-trend is iets waar de gemiddelde gamer niet het fijne van zal weten. Fans van Japan en diens cultuur en games, de grootste kopers van Tokyo Mirage Sessions, zullen echter al snel het gevoel hebben dat er iets niet helemaal klopt aan sommige stukken. Of het aan Nintendo, Atlus of allebei ligt kan ik niet zeggen, maar het feit is wel dat de game behoorlijk wat censuur heeft gekregen alvorens de oceaan over te mogen.
Zo zijn enkele scènes bewerkt, zodat karakters meer kleding dragen en zodat met name de borsten niet te prominent in beeld komen. Op zich niet een gigantisch probleem, totdat het impact heeft op het verhaal, waar een van de dames zich schaamt om in bikini op te moeten draven voor een fotoshoot. In de Westerse versie draagt ze echter trendy streetwear, waardoor de reactie misplaatst voelt. Helaas wordt het nog erger, want als gevolg van deze censuur wordt zelfs een van de zes DLC packs die in Japan verscheen voor het Westen geschrapt. Maar wat niet weet, wat niet deert en zelfs met deze veranderingen is Tokyo Mirage een heerlijke game, al zijn er wel wat kanttekeningen.
Scheve verhoudingen
De grootste is het feit dat de game ooit onthuld werd als een crossover tussen Shin Megami Tensei en Fire Emblem, maar niet gericht lijkt op de fans van beide games. Gamers die graag Shin Megami Tensei en dan met name Persona spelen, zullen wel aan hun trekken komen. De game gaat niet zo diep als de genummerde delen van deze serie, maar voor een spin-off is het meer dan vermakelijk en zit het degelijk in elkaar. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen voor de gamers die vanuit Fire Emblem over komen waaien.
Zoals eerder uitgelegd zijn de mirages in Tokyo Mirage helden die vanuit het Fire Emblem-universum in de Idolaspheres op Aarde terecht zijn gekomen. Op zich is dat best toepasselijk, want ze voelen aan alsof ze niet in deze game thuishoren. Voor het overgrote deel van de game zie en hoor je ze amper en dragen ze niets bij aan de ontknoping van het verhaal. tot ze richting het einde van de game opeens prominent in beeld staan. Het voelt allemaal heel geforceerd en onnatuurlijk aan, net zoals de cosmetische veranderingen aan de karakters, waardoor vele nagenoeg onherkenbaar werden tot hun naam bekend werd. De game zou dan er dan ook niet slechter van zijn geworden als de Fire Emblem-invloeden in zijn geheel schrapt waren.
Andere kleine irritaties zijn de verplichting om Itsuki altijd een onderdeel van je driedelige party te laten, het telkens moeten terugkeren naar je HUB om wapens om te kunnen bouwen en upgraden en vooral het telkens moeten skippen van de bijkomende cutscene omdat je niet meerdere wapens of skills tegelijk kunt selecteren. Uiteindelijk is dit echter slechts een heel kort deel van de veertig uur die je met de game bezig bent als je op een lage moeilijkheidsgraad speelt. Wil je echter een uitdaging, dan mag je zelfs op normal nog flink wat uurtjes erbij tellen om te grinden.
Conclusie
Voor fans van de Shin Megami Tensei-serie is Tokyo Mirage Sessions een fijne game om de tijd mee om te krijgen terwijl ze wachten op Persona 5. Voor fans van JRPG’s is het een degelijke game die een heerlijk gevechtssysteem combineert met een uitdagende leercurve. Voor iedereen die Japan een warm hart toedraagt is de game een ode aan de Japanse entertainmentindustrie, compleet met een geweldige soundtrack. Voor fans van Fire Emblem is de #FE echter een valse belofte en daarmee is het enige grote struikelblok van de game genoemd.