Ollie, grind, een grab, over in reverse naar een kickflip, manual en dan keihard op je plaat gaan. Dit is wat Tony Hawk meer dan twintig jaar geleden deed. Meer arcade dan simulatie, maar destijds ongelooflijk vet. Past dit nog wel bij 2021? Zijn we niet teveel gewend met modernere games en mechanismen? En hoe speelt dit op de Switch?
Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 is een volledige remake van misschien wel de twee beste sport games ooit gemaakt. Ondergetekende moet toch bekennen dat de compacte hangar uit het tweede deel één van de meest iconische openingslevels is uit zijn jeugd. Als ik dit level nu opnieuw betreed, roept het los van de nostalgie ook verbazing op. De game weet mij nu te tonen wat ik mij toen blijkbaar verbeelde. De verschillende parken passen qua look en feel in een hedendaagse skategame, maar zijn regelrechte vertalingen van het knappe level design rond de millenniumwisseling. Mocht je de game vroeger veel gespeeld hebben, dan zal het weinig moeite kosten om alle verborgen plekken opnieuw te vinden. Maar mocht je wat jonger zijn, dan biedt de game je twintig jaar na dato een hele fijne ervaring.
Grind
Als je het hebt over een switchport, dan is er één obstakel waar je snel overheen wilt grinden. Een verplicht nummertje zo u wilt, om serieus genomen te worden als recensent. De grafische kracht, vergeleken met de grote broers en zussen. Ik heb daar moeite mee. Om precies te zijn, moeite met de onvermijdelijke conclusie dat je het spel ‘dus’ beter op een andere console binnen kan halen. Ja, de game levert op Switch heel erg in op grafisch vlak. De PlayStation 4 en 5 tikken met gemak de 60 frames per seconde aan en tonen alles stukken scherper. Sterker nog: speel je dit op de nieuwste generatie consoles, dan lukt het zelfs om je stunts met 120 frames per seconde te aanschouwen. De Switch steekt hier karig bij af en biedt slechts een stabiele 30 frames per seconde. Toch heb ik er geen moment aan gedacht om de game dan maar te spelen op mijn Xbox Series.
Op de bank ploffen met de Switch in de hand om nog even een heat te rijden, past wonderbaarlijk goed bij de loop van deze game. De gameplay komt prima tot uiting op het kleine scherm van je Switch. Het overzicht tijdens je rit is duidelijk. De combo’s en punten verschijnen groot genoeg in beeld zonder daarbij andere zaken te verdringen. De game lijkt, op enkele menu’s na, toegespitst en gemaakt voor de handheld-beleving. Houd het ook bij de handheld-beleving, is mijn devies. Zodra je de voorkeur hebt voor het spelen op een groter scherm, zal je meer merken dat je inlevert. Er blijft dan een degelijke game over die wel direct de concurrentie opzoekt en verliest met zijn grotere broers.
Combo
De gameplay is onveranderd en veelbesproken. Door het uitvoeren van verschillende score- en vaardigheids-challenges speel je nieuwe banen vrij, waar je weer te maken krijgt met moeilijkere uitdagingen. De sleutel van de gameplay ligt hem in het aaneenknopen van trucs door middel van lange combo’s en het zoeken van de routes en mogelijkheden die de omgeving je hiertoe biedt. Dit vergt een vingervlugheid die mij nog moeite kost, maar waar ik langzaamaan in begin te groeien. De progressie door de verschillende parken vordert mondjesmaat maar de game is vergeeflijk in het zetten van babystapjes. Net als de blaasbalgen voor jonge kinderen aan de zijkant van de bowlingbaan, biedt de game ook virtuele zijwieltjes voor wie dit nodig heeft. Zo kan je instellen dat je niet meer op je bek valt of de balans van bepaalde trucs altijd foutloos uitvoert zonder dat hier straffen op staan. De game is gemaakt voor het plezier en de fun en wil voor iedereen toegankelijk genoeg zijn.
Reverse
Een extra punt van aandacht mag gegeven worden aan de extra knipoog die in de hele game verweven zit. De soundtrack bestaat net als het origineel weer uit gelicenseerde nummers uit de alternatieve hoek. Een selectie van weleer, aangevuld met een hele hoop nieuwere tracks die prima in het straatje vallen. Sommige levels bevatten posters van eerdere Tony Hawk-spellen en, het mooiste van alles, de karakters van destijds komen ouder terug in deze game, aangevuld met een nieuwere garde.
Het is lastig om een heikel punt aan te dragen die deze spelervaring misschien minder geschikt zou maken voor bepaalde spelers. De game zit nog net zo sterk in elkaar als meer dan twintig jaar geleden en weet die ervaring van toen haast één op één over te zetten naar het heden, zonder in te boeten op enige veroudering. Het opzetten van een online potje viel de eerste keer wat tegen maar na een herstart was dit dan weer snel geregeld. Het enige punt waarop deze game tekort schiet, is niet aan de game te wijten maar aan de kleine Joy-Cons. De vingertwistende precisie waarmee je combo’s wilt uitvoeren vergen op de Joy-Cons net iets meer oefening en zullen wellicht eerder tot frustratie leiden dan met een echte controller in handen.
Conclusie
Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 doet ook op de Switch wat het moet doen. Het vertaalt een haast perfecte remake naar het kleine handheld-scherm. De concessies die het daarbij moet maken, pakken goed uit. De game is ook op het kleine scherm een verademing om te spelen. Er is weinig op de game aan te merken, behalve dan dat ik nog veel moet oefenen.