Pas geleden liet een vriend me een plaatje zien. Op het plaatje zag je enkele Aziatische dames verkleed als anime- en gamepersonages. Onder het plaatje stond een bijschrift: Japan, producer of the worlds weirdest crap since 1951. Wat volgde was een debat over in hoeverre sommige, voor ons vreemde, Japanse verschijnselen cultuurverschil of pure gestoordheid zijn. Toen op ik het punt stond de discussie te winnen, bracht hij een argument op tafel waarvan zelfs ik de inhoud moest beamen. Dit is wat hij zei: “Ooit een Katamari game gespeeld?’’
Want een game die draait om de reusachtige, naar homofilie neigende koning van de melkweg, die sterren maakt door ballen met rommel op te eten die door zijn vijf centimeter lange zoon worden gebracht kun je makkelijk onder de noemer ‘’The worlds weirdest crap’’ kwijt. En laat Touch My Katamari daar nu toevallig om draaien.
Een Katamari is een balachtige object die de mogelijkheid heeft om alles wat kleiner is dat zichzelf aan zich te laten plakken. Zo zul je in het begin bloemen, batterijen en muntjes kunnen meenemen en richting het eind rol je zo wolkenkrabbers, vulkanen of complete planeten op. Elk van de levels is opgebouwd met een aspect van de koning in het achterhoofd. Een van de onderdanen noemt de koning lui? Prima dan mag je dus sportartikelen op rollen en nadat de koning deze nuttigt is hij helemaal sportief. Kan jij het nog volgen? Dan mag je het mij wel even komen uitleggen.
Alle gekheid op een stokje achterwege gelaten. Het rollen met de Katamari op zich is, met name in de grotere levels, een genot op zich. Het is hilarisch om te zien hoe je met gemak over een olifant heen rolt en deze hierna rond te zien vliegen als onderdeel van je bal. Een groot gemis is wat mij betreft dan ook een free mode waar je, zonder doel of tijdslimiet, lekker gestoord kun doen in de levels die de game rijk is.
De opdrachten komen meestal op hetzelfde neer, maar doordat er een behoorlijke brede span aan gevarieerde levels voorbij komt, hoef je je hier niet bijzonder aan te storen. Waar je wel aan kan storen is de ongelooflijke hyperactieve aard van de game die mij persoonlijk in het verkeerde keelgat schoot. De letters komen in tientallen verschillende vormen voorbij en de game zelf oogt overdreven fel. Verder is ook de tijdsduur van het verhaal erg aan de korte kant. In amper twee en half uur kun je je hier makkelijk doorheen werken. Je kunt dan altijd nog je highscore pogen te verbeteren of leuke easter eggs ontdekken die betrekking hebben tot sprookjes. Zo heb ik Roodkapje en het huis van Hans & Grietje voorbij zien komen. De vraag is echter hoe lang dit leuk blijft.
Conclusie
Touch My Katamari is een zeer vermakelijke game met een hoog WTF-gehalte. Een gehalte dat het echter ook erg heeft is dat van een techdemo. De game is te kort en heeft te weinig extra’s om het een complete game te kunnen noemen. Je kunt er behoorlijk wat plezier mee beleven maar vis het dan wel uit de budgetbak. Neem bij aankoop wel één ding in beraad, je tolerantiegrens voor ‘’alternatieve’’ games moet heel erg hoog liggen om je hiermee te vermaken.