Toukiden 2

Hunting RPG’s – games als Monster Hunter, Soul Sacrifice en Freedom Wars – zijn razend populair in Japan. Hier in het Westen wil dit type game, ondanks pogingen van bijvoorbeeld Capcom, echter maar niet doorbreken. Koei Tecmo nam dan ook een groot risico met het lokaliseren van de originele Toukiden. Niet is enkel was deze game zo’n hunting RPG, maar het is ook nog minder toegankelijk voor een Westers publiek, dankzij de overduidelijk Japanse afkomst. Dat deel twee nu hier is bewijst echter dat dit obstakel overwonnen kan worden.

Toukiden 2 heeft bovendien niet hoeven sleutelen aan zijn identiteit om zijn plek in onze winkelrekken te kunnen veroveren, dat wordt al duidelijk tijdens het maken van je karakter. De haarstijlen, en dan met name het gezichtshaar, zijn in typisch Japanse stijl, terwijl het gebrek aan Engelse voice-overs laat zien dat Koei Tecmo verdomd goed weet dat de game een heel specifiek publiek heeft. En die groep wordt op hun wenken bediend.

Welkom in Japan

Met je gloednieuwe alter-ego wordt je direct middenin de actie gestort. In de wereld van Toukiden zijn monsters genaamd oni een oorlog tegen de mensheid begonnen, die bij aanvang van de game op zijn hoogtepunt is. De slayers, een anti-oni eenheid waar jij toe behoort, hebben zich daarom verschanst in Yokohama en bereiden zich voor om het oni-leger hier te lijf te gaan, in de hoop hun opmars te stoppen. Dit loopt echter niet zoals gepland en jij komt per abuis oog in oog te staan met een nieuw soort oni die je meesleurt door een gat in de lucht.

Wanneer je jouw ogen weer opent, bevind je je in een voor jou onbekend huis, ontdaan van je wapens en bescherming. Al snel leer je dat je bewusteloos werd gevonden in een nabij bos en naar het dorpje Mahoraba bent gebracht door iemand die zich Professor noemt. Dat is echter niet alles. Er blijkt tien jaar verstreken te zijn sinds het gevecht in Yokohama, die eindigde in een vernietigende nederlaag voor de mensheid.

In de nieuwe wereld hebben oni grote gebieden in hun macht en vervuild met miasma, een giftige lucht waar de wezens goed in gedijen. De overgebleven mensen die in staat zijn om te vechten doen hun uiterste best om de groei van deze gebieden te stoppen, maar omdat ze geen manier hebben om de effecten van het miasma terug te draaien, lijkt het een kwestie van tijd voor de oni winnen. De Professor is echter niet van plan het daarbij te laten en onderzoekt millennia oude technologie in de hoop hier een manier te vinden om het tij te keren. En in ruil voor haar hulp eist ze de jouwe.

Go with the flow

Je nieuwe baan als assistent van de Professor blijkt niet bijster veel meer te omvatten dan wat je al deed. Als slayer verdedig je Mahoraba tegen de oni die het dorp aanvallen, verzamel je grondstoffen om betere uitrusting te maken en het dorp te helpen en trek je de wildernis in om de sterkste oni uit te schakelen, voor ze überhaupt bij het dorp in de buurt komen. Het enige verschil is dat je dit keer ook gebruik maakt van de demon hand, een uitvinding van de Professor, die jou als een proefkonijn gebruikt.

Vanaf het moment dat je beschikking krijgt over de demon hand, ben je feitelijk vrij om te gaan en staan waar je wilt. Je kunt de poorten van Mahoraba uit lopen en het omliggende gebied gaan verkennen, missies aannemen via slayer HQ of het verhaal gaan volgen. Mocht je bezoek hebben dat samen wil spelen, dan kun je lokaal of via de online multiplayer missies aannemen of zelfs de online missies alleen tackelen met drie bots die je medespelers moeten simuleren. Wees echter gewaarschuwd dat online missies enige vooruitgang in het verhaal blokkeren, zelfs wanneer je de missies alleen doet, tot je expliciet aangeeft terug te willen gaan naar de offline modus.

Verhaaltje voor het slapen gaan

Het gros van de spelers zal het verhaal behandelen als een manier om de game onder de knie te krijgen en betere gear te verzamelen alvorens zich volledig op de multiplayer te storten. En hoewel dit een uitstekende manier is om alle facetten van de game te ontdekken en meer krachten voor de demon hand vrij te spelen, is het verhaal van Toukiden 2 meer dan een veredelde tutorial.

In Mahoraba zijn namelijk meer problemen dan enkel de oni. Verschillende bevolkingsgroepen leven op gespannen voet naast elkaar, de Professor en haar team worden beschouwd als ongewenste indringers en jij als mysterieuze vreemdeling bent al niet veel beter af. Bovendien lijkt zich achter de schermen een groter plot te ontvouwen.

Hunting RPG´s hebben het nooit van hun verhaal moet hebben en wat dat betreft is Toukiden 2 niet anders. Desondanks presenteert de game ons met enkele interessante scenario´s en achtergrondverhalen, voortdurende karakterontwikkeling van de gehele supporting cast en zelfs een ware tranentrekker. Verwacht geen verhaalvertelling van het niveau van Persona of The Witcher, maar wel een twintig uur lang avontuur dat je tijd meer dan waard is.

Doe-het-zelven

Maar zoals gezegd draait het bij dit type game allemaal om de gameplay en gelukkig stelt Toukiden 2 ook op dit gebied niet teleur. Je karakter kan kiezen uit elf soorten wapens, waaronder zwaarden, speren, een geweer of een knuppel, en hier naadloos tussen wisselen tussen missies door. Voorbereiding is het halve werk, vooral wanneer je vijand voeten heeft die groter zijn dan jouw personage, en dus is het kiezen van het wapen dat het beste bij de situatie en jouw persoonlijke speelstijl past een must.

Het smeden van wapens doe je zelf met de juiste materialen en is feitelijk hoe je levelt in deze game. Je karakter wordt niet sterker, maar verkrijgt betere gear, waardoor het sterkere vijanden te lijf kan gaan. Die gear kan je vervolgens verder versterken of omsmelten om er betere wapens van te maken, waarna je het meeneemt om materialen te krijgen voor weer een beter wapen. Het is een verslavende vicieuze cirkel die niet enkel opgaat voor de wapens, maar ook de uitrusting.

Alles moet dood!

Eens je bent uitgerust is het tijd om op oni te jagen, waarbij men onderscheid maakt tussen de kleine en grote varianten. De kleine oni zijn eigenlijk de moeite niet waard. Met twee of drie slagen van je wapen zijn ze dood en de loot die ze achterhalen is al vroeg in de game niet meer bruikbaar. De focus komt dan ook al snel op de grote oni te liggen, en dat is tevens waar de game zich van zijn beste kant laat zien. Niet enkel qua design, waarvoor duidelijk mosterd is gehaald bij antieke Japanse schilderingen van demonen, maar ook qua gameplay.

Grote oni ga je namelijk niet zomaar al button mashed te lijf. In plaats daarvan focus je jouw aanvallen op een specifiek lichaamsdeel, zoals een been, vleugel of staart, en sla je hier net zolang op in tot het volledig van het monster wordt afgerukt. Daarmee ben je echter nog niet klaar. Oni-lichamen zijn namelijk weinig meer dan een soort exoskelet en de afgerukte ledematen kunnen simpelweg weer worden aangehecht en als normaal functioneren. Slayers dienen deze daarom te zuiveren middels een gebed alvorens ze in het niets verdwijnen en oni definitief beperken in hun handelen. Tijdens dit gebed zijn ze echter kwetsbaar, wat dus een risico met zich meebrengt. Het is daarom belangrijk om goed te communiceren met je teamgenoten en de rollen te verdelen.

Als je offline speelt heb je natuurlijk geen teamgenoten waarmee je kunt overleggen. In plaats daarvan ben je aangewezen op een drietal AI-karakters die je met een viertal commando’s moet aansturen in het heetst van de strijd. In de meeste gevallen is dat slecht nieuws, maar in Toukiden 2 reageren de karakters juist en consequent op de vier bevelen, waardoor je op elk moment weet wat je aan ze hebt. Hierdoor kon ik bijvoorbeeld een karakter een lichaamsdeel laten zuiveren terwijl ik zelf een andere AI weer op de been hielp en de derde computer de vijand af aan het leiden was. Dergelijk teamwork hoef je vaak zelfs niet van echte spelers te verwachten en verdient een compliment.

Groots op het kleine scherm

Nu is Toukiden 2 op zich al indrukwekkend op de PlayStation Vita, waarop ik hem gerecenseerd heb. De game lost het gemis van twee triggers en indrukbare analoge sticks bijvoorbeeld slim op door onder andere de demon hand en commando’s te verbergen op verschillende plekken op het rear touchpad. In eerste instantie is dat wat onwennig, dat valt niet te ontkennen, maar na een paar uur heb je deze manier van spelen onder de knie en gebruik je het alsof het reguliere knoppen zijn.

Ook op een strikt technisch vlak weet de game te imponeren. Zelfs toen ik met drie andere karakters op het slagveld stond, geassisteerd door een Tenko (een soort huisdier die meereist), we allen meerdere skills actief hadden en tegen maar liefst drie van de grootste oni aan het vechten waren, haperde Toukiden 2 geen moment. En dat terwijl de game toch absoluut niet slecht oogt voor een game op de Vita. Met tweehonderd Mitama-stenen en bijbehorende skills die je kunt levelen, zeven grote gebieden om uit te kammen om alle geheimen te vinden én de online multiplayer kun je de tweede handheld van Sony dus voorlopig nog wel bezig houden.

Conclusie

Toukiden 2 is misschien wel de beste hunting RPG van de afgelopen jaren en is de beste keuze voor fans van het genre die weer eens wat anders dan Monster Hunter willen spelen. Het typisch Japanse design van de karakters en oni geven Toukiden 2 een eigen identiteit, terwijl het verhaal en de uitmuntende gameplay de game dragen. De grootste veer in Omega Force´s achterste is echter wat ze nog uit de Vita hebben kunnen halen, want technisch gezien is Toukiden 2 absoluut een hoogvlieger.