Triangle Strategy

Octopath Traveler was een opmerkelijke release van Square Enix enkele jaren geleden. Met inspiratie die duidelijk werd gehaald bij de klassiekers van de NES en SNES, zat het team achter het spel duidelijk te grabbelen in een ton vol nostalgie. En hoewel dat zeker leuk is voor sommige spelers, namen ze daarbij ook de ontwikkelingen weg die nadien zijn gekomen, waardoor het spel lang niet bij iedereen in de smaak viel. Met Triangle Strategy doen ze dit kunstje voorzichtig over, maar dan met de TRPG in plaats van de JRPG.

Dus ditmaal is niet gekeken naar spellen als Chrono Trigger en Lufia, maar naar zeldzame klassiekers als Final Fantasy: Tactics en Tactics Ogre. Al duurt het wel even voordat je dat zelf mag ervaren. Triangle Strategy leunt ongebruikelijk zwaar op diens verhaal, waardoor je al gauw een kwartier aan het spelen bent voor je jouw eerste zet mag doen.

Blablablablablablablabla

Dit verhaal brengt ons naar een land dat verdeeld is in drie naties. Deze naties waren ooit verwikkeld in een bloederige oorlog, maar hebben sindsdien een wankel verbond met elkaar gesloten door grondstoffen uit te wisselen en problemen op te lossen met diplomatiek en democratie in plaats van zwaarden en vuurballen. Dat is althans het idee. In de realiteit is een oorlog echter niet voorbij enkel omdat de wapens worden weggelegd en blijft er doorgaans een hoop borrelen onder het oppervlak.

Dat de game flink inzet op diens verhaal was reeds benoemd, maar na dat eerste conflict blijkt al snel dat dit soms absurde vormen aanneemt. Niet enkel zijn stukken expositie tussen de gameplay-secties soms kleine boekwerken, maar het verhaal dat hiermee verteld wordt komt ook nog eens ontzettend langzaam op gang. Eens het verhaal op stoom is, is het goed te doen. Maar daar komen zal voor menig speler betekenen dat die flink door de zure appel heen moet gaan bijten.

En garde!

Wat dit dragelijker maakt, is dat de gameplay zelf erg solide is. Vergelijkbaar met de titels waarvan we vermoeden dat ze als inspiratie zijn gebruikt, zijn gevechten uitdagend, maar nooit slecht gebalanceerd. De A.I. neemt goede tactische beslissingen en een van jouw troepen te ver van de groep sturen, resulteert in de meeste gevallen in een verslagen unit aan jouw zijde. En verslagen units krijgen natuurlijk geen XP meer, waardoor ze in toekomstige gevechten ook weer makkelijker vallen.

Gelukkig is dit probleem te overkomen. Tussen de verhaalmissies door kun je terugkeren naar een training mode voor extra missies. Hier kun je jouw karakters en hun wapens levelen, om zo beter voorbereid een volgende uitdaging tegemoet te gaan. Dit is echter om meerdere redenen niet zo bevredigend als dat je zou willen, waarvan de belangrijkste het gebrek aan customization is.

Karakters in Triangle Strategy zijn ieder uniek. Niet (enkel) in hun uiterlijk, maar in de zin dat ze hun eigen klasse en vechtstijl hebben. Dat is natuurlijk ergens realistisch, maar dit betekent ook dat je ze niet kunt aanpassen naar smaak. Spelers hebben daarom weinig reden om meer te levelen dan absoluut nodig en feitelijk géén reden om karakters tussen gevechten door te wisselen. Geen enkel scenario dwingt je hier immers toe. Conflicten hebben daarom de neiging om op den duur nogal eentonig aan te gaan voelen, daar jouw strategie, uitrusting en line-up niet tot nauwelijks hoeft te wijzigen. Leuk voor nieuwkomers in het genre, maar juist de oude garde die deze titel mogelijk uit nostalgische redenen zal oppikken door de aankleding zal teleurgesteld zijn in het gebrek aan diepgang.

En het tettert maar door

Dus als je jouw karakters niet hoeft te verbeteren tussen gevechten door, wat doe je dan? Simpel gezegd: nog meer praten. Soms moet je op story stages rondwandelen, met NPC’s keuvelen voor meer expositie en als je geluk hebt een item of twee vinden. Je kunt deze segmenten met één druk op de knop beëindigen, wat maar goed is ook, want ze hebben maar weinig nut of meerwaarde.

Over het Conviction-systeem kan ik iets positiever zijn. Dit zijn de momenten die groots werden uitgemeten in promotiemateriaal, waarbij je keuzes moet maken over politieke kwesties. Je sluit je bij een van de drie kampen aan en probeert in sommige gevallen andere stemgerechtigden om te praten om het gewenste resultaat te bereiken. Dit is ook nodig, want de game is niet zo vriendelijk om jouw keus te laten winnen enkel omdat je de speler bent. Met een beetje pech gebeurt gewoon hetgeen wat je koste wat kost wou voorkomen, al is dat niet altijd direct zichtbaar. Net als in het echte leven kan het soms iets langer duren voor de effecten zichtbaar worden, maar voor een titel die makkelijk veertig uur voorbijgaat, is de ruimte om dat goed tot uiting te brengen zeker aanwezig.

Conclusie

Triangle Strategy is een bijzonder solide tactical RPG die doet denken aan de grote namen van de vorige eeuw. En tijd om daarover te denken heb je genoeg, daar de gameplay-secties vaak worden gescheiden voor een muur van tekst waar zelfs de Mongolen niet tegenop kunnen boksen. Het is daarom des te meer jammer dat die gameplay-secties op den duur repetitief worden, daar jouw karakters enkel sterker worden, maar niet veranderen.