Visions of Mana

De Mana-serie is wat dat betreft een beetje een vreemde eend in de bijt. Secret of Mana was geliefd en wordt door menig gamer gezien als een klassieker. De games die sindsdien verschenen, krijgen echter keer op keer verre van indrukwekkende scores. Niet onvoldoende, maar wel van het niveau dat je het spreekwoordelijk al snel in de budgetbakken zou vinden. Zou Visions eindelijk de upgrade kunnen zijn die de franchise nodig heeft?

Want het oog wil ook wat

Voor release had het in ieder geval al de schijn mee. Hoewel je moet houden van de manier waarop karakters zijn voorgegeven, is de artstyle kleurrijk en tegelijkertijd gedetailleerd, waarmee Square Enix bewijst dat het niet voor niets erom bekendstaat dat het de mooiste JRPG’s maakt. Maar hoewel het oog ook wat wil, kun je daarvoor ook gewoon een trailer of twee bekijken.

Belangrijker in dat opzicht is het verhaal en daar had ik al snel een slecht gevoel over. In deze wereld draait alles om mana. Het is de magische energie die het water laat stromen, planten laat groeien en zelfs zorgt dat de tijd goed blijft stromen richting de toekomst. Deze energie wordt voorzien door de Mana Tree, een reus van een boom die als het thuis dient van de Goddess of Mana en welke slechts een paar mensen in hun leven te zien krijgen.

Hoezo eer?

Deze mensen zijn de Alms, uitverkorenen die elke vier jaar worden gekozen om af te reizen naar de Mana Tree om daar hun ziel te offeren aan de Godin. Met hun offer wordt de mana van de wereld aangevuld en kan de rest van de wereld doorgaan als normaal. Een noodzakelijk kwaad dus, waar een heel boeiend verhaal rondom heen gebouwd kan worden, ware het niet dat dit niet gebeurt. Het doen van menselijke offers is zo geïntegreerd in de manier van leven op deze planeet, dat niet enkel niemand er over nadenkt, maar het zelfs wordt gezien als een eer. Dus wanneer Hinna wordt uitgekozen als de Alm of Fire, zijn haar ouders dolblij met het nieuws, zelfs als dit betekent dat hun dochter spoedig niet meer zal zijn.

Haar vergezellend op die reis is Val, onze hoofdpersoon van dienst. Hij is aangewezen als de Soul Guard, een strijder die de Alms begeleidt op hun reis en beschermt tegen monsters die ze gaandeweg tegenkomen. Hij is tevens de jeugdvriend van Hinna, welke vooral blij is dat ze deze reis samen mogen maken, ook al zal het haar laatste worden…

Uncanny valley

Moge het duidelijk zijn, maar ik heb mij enorm gestoord aan hoe Visions of Mana dit plot voorschotelt. Het offeren van mensenlevens is niets nieuws in onze geschiedenis of videogames, maar de combinatie van tegelijkertijd onverschilligheid en cultische verheerlijking ervan, zorgde ervoor dat ik als speler met een voortdurend onbehagelijk gevoel zat.

Als dit de intentie was, was het fantastisch. Echter na de game voltooid te hebben, kan ik stellen dat hier geen opzet in het spel was en het onbehagelijk gevoel simpelweg komt doordat story beats emotioneel zo ver de plank misslaan, dat het voelt alsof je de cliff notes leest. Bijna niets wordt opgebouwd en wat er zoal gebeurt voelt afgeraffeld aan, wat dan ook de speeltijd van minder dan twintig uur direct verklaart. Dit is minder dan de helft van Final Fantasy X en Tales of Symphonia, twee games die qua thematiek heel dicht tegen Visions of Mana aanleunen maar er op elk front overheen walsen. Een kanttekening die ik hierbij moet plaatsen is wel dat dit is als je echt door de game heen walst en niet teveel bezig bent alle optionele content die het heeft, hetgeen ik vooral richting het eind kan aanbevelen, wanneer de game vervalt in de trope van oude bazen herhalen. Zoals gezegd, het schiet op elk front te kort.

Elk front?

Daarmee doel ik dus ook op combat, dat in mijn optiek op maar weinig trekt. Het was een leuk idee om klassen te introduceren, welke karakters krijgen door uitgerust te worden met een elemental vessel, maar je hebt maar weinig reden om dit meer dan eens te doen. Elk Vessel kan maar door één karakter tegelijk worden gebruikt en de klasse die ze ermee krijgen staan vast. Daar je vervolgens moet investeren in de skills van die respectievelijke class, werk je jezelf alleen tegen als je vessels tussen karakters wisselt, daar die skills niet kunnen worden meegenomen naar een nieuwe class. Aanvallen kunnen dit wel, maar die kun je ook leren door zogenaamde seeds te gebruiken. De respectievelijke unieke move van elke vessel, zoals een tijdelijke bevriezing van tijd van de Luna Globe, is bovendien voor elk karakter hetzelfde, dus daar hoef je het ook al niet voor te doen.

Van die uitgeruste karakters kun je er drie op het veld hebben, waarvan je er één tegelijk bestuurt. De andere twee gedragen zich aan de hand van strategie die jij hebt ingesteld, al moet ik zeggen dat ik daar niet van onder de indruk was. Toen ik bijvoorbeeld zei dat ze items mochten gebruiken, deden ze dit niet zelfs als hun HP in het rood stond, terwijl ik tientallen items in bezit had. Al snel leerde ik dan ook dat een ongenadig offensief de beste keus is, waarbij ik snel van karakter wisselde om een item te gebruiken waar nodig. Het werkt, maar het is duidelijk niet zoals bedoeld en is alleen maar nóg een smet op een real-time combat-systeem dat al niet lekker uit de verf kwam. Daarvoor voelt het te veel alsof je met een stoffen hamer op plastic mollen staat te meppen in plaats van daadwerkelijke schade doet. Het werkt en het is op momenten ook nog wel vermakelijk, maar net als de game doet het echt enkel het minimale wat je mag verwachten en ook niets meer.

Conclusie:

Prachtige visuals en een in theorie boeiend verhaal kunnen niet verbloemen dat Visions of Mana niet de glorieuze terugkeer van de franchise is. Het verhaal had heel wat meer opbouw nodig om diens story beats goed uit de verf te laten komen en om de combat te verbeteren moest het flink wat meer impact hebben. Zoals het nu is, is het functioneel en kun je er wat plezier mee hebben, maar moet het zeker niet je eerste keus zijn als je een JRPG zoekt. Daar zijn vele betere opties voor om eerst te verkennen.