Daar ik mijn huis en leven deel met iemand die fanatiek miniaturen en diorama’s maakt, is de naam Warhammer er een die vaak in huize Hendriks valt. Vaak zat ben ik echter ook degene die het onderwerp aansnijdt. Warhammer-spellen zijn immers talrijk en uit het blote hoofd weet ik dat ik Space Hulk: Tactics, Warhammer 40,000: Inquisitor, Warhammer 40,000: Space Marine en Warhammer: Age of Sigmar – Tempestfall gerecenseerd heb. Daar mag ik nu Warhammer 40,000: Battlesector aan toevoegen.
Voor dit avontuur in het immens grote science-fiction-universum van The Games Workshop reizen we af naar Baal Secundus, een maan van planeet Baalfora en een van de slagvelden waar het Imperium of Men een bloedige strijd uitvocht met de Tyranids. Door een gelukkige samenkomst van omstandigheden wist de mensheid hier als winnaar uit de bus te komen, maar de Blood Angels die op de frontlinies stonden werden nagenoeg uitgeroeid. Je avontuur begint daarom met het opleiden van nieuwe rekruten van de Primaris (Blood Angels+) als Sergeant Carleon.
Van kwaad naar erger
Warhammer zou Warhammer niet zijn als deze simpele missie niet snel plaats zou maken voor een groter probleem, compleet met de overdramatische dialogen die de serie kenmerken. Tijdens trainingen stuit je regelmatig op restanten van het buitenaardse leger, hetgeen geheel binnen verwachting is. Al snel stuit je echter op aanwijzingen die doen vermoeden dat een synaptisch netwerk de wilde beesten aan het organiseren is om ze opnieuw in een formidabele strijdkracht om te vormen. En zelfs dat blijkt niet de grootste van je problemen.
Met Carleon en je leger trek je daarom van hot naar her op Baal Secundus om onderzoek te doen, meer strijders aan je leger toe te voegen en buitenaards gespuis te trakteren op kogels en een kettingzaagzwaard of bijl. Blood Angels zijn veelzijdig en je soldaten in drie smaken zullen op den duur worden versterkt door mechs, voertuigen, meer smaken soldaten en zelfs strijders van een andere factie van het menselijke leger. Iedere unit heeft zijn eigen sterkten en zwaktes, waardoor je moeite moet doen om een gebalanceerde strijdmacht op te zetten om de veldslagen met tientallen units en honderden karakters tot een goed einde te brengen. De Primarus krijgen bijvoorbeeld Momentum als ze midden in de strijd zitten, terwijl de Sisters of Battle als enige het ontvangen als ze aangevallen worden. Dit Momentum kan worden gebruikt voor een power boost of extra aanval, dat op sommige momenten net het verschil kan maken in de enorme conflicten. Veel van dergelijke mechanics worden niet goed uitgelegd, zoals dat de kant waar je karakters op kijken na een aanval een wereld van verschil kan maken, maar al gaandeweg leert men.
En het gaat maar door
De schaal is zowel wat de game aangenaam als ontzettend frustrerend maakt. De Tyranids zijn de Zerg van Warhammer 40,000 en moeten het meer hebben van hun aantallen dan hun strategie. Dit zie je ook duidelijk terug in Battlesector. Levels worden getypeerd door tientallen vijandelijke units, vaak twintig á dertig, waarvan 75% bestaan uit kleine units die vooral dienen als kanonnenvoer. Dat is leuk en spannend in het begin, wanneer je jouw weg probeert te vinden en wanhopig poogt niet overrompeld te worden, maar eens je die fase voorbij bent, snap je de uitputting en frustratie van de Space Marines wanneer weer veertig kleine etters van alle kanten komen aangestormd.
Zoals gezegd: dit is hoe Tyranids zijn en het is in lijn met hun lore van de TTRPG. Persoonlijk had ik daarom graag nog een factie in de strijd gezien, zoals Orcs of Nurgle, maar daar het spel voor één vijandelijke factie heeft gekozen, moet de variatie vooral komen van het handjevol grotere units die het speelveld betreden en de boel opschudden. Al is ook dat niet meer zo spannend als je hebt gevonden hoe je die het beste omlegt. Ook hier geldt weer dat dit trouw is aan het bronmateriaal, dus je kan Black Lab Games niet echt iets kwalijk nemen op dit front. Het technische aspect is dan weer een heel ander verhaal.
Boek bij de hand
Wanneer je een TRPG speelt met twintig plus vijandelijke units op het veld, die doorgaans uit vijf tot acht karakters bestaan, kun je ervan uitgaan dat er flink wat gebeurt op je scherm. Oorlog is immers chaos. Battlesector weet dit goed neer te zetten, maar wordt hierbij enorm tegengewerkt door technische beperkingen. Voor onze review mochten we het spel onder handen nemen op PlayStation 4 en we hebben het getest op zowel het standaard als Pro model. En op beide wordt het spel getergd door lange laadtijden tussen levels, framedrops waar je U en amen tegen zegt en een spelverloop dat tergend langzaam is doordat de units secondenlang niets staan te doen voor de computer een zet doet.
Een vijandelijke zet kan zonder overdrijven minuten in beslag nemen, zonder een optie om die te versnellen. In die omstandigheden zijn de alsmaar groter wordende legers van de vijand een heel ander probleem dat wat de ontwikkelaar voor ogen had. Conflicten testen op de reguliere moeilijkheidsgraad dan niet zo zeer je vaardigheden en tactisch inzicht, maar je geduld op de proef, hetgeen bij mij een breekpunt bereikte op level twaalf. Ik heb daarna nog netjes de game uitgespeeld (de game bevat twintig levels waar je ongeveer twintig uur zoet mee bent), maar het plezier dat ik aan het begin van mijn sessie had ebde hierna op steeds sneller tempo weg.
Gedeelde smart
Wat na dit avontuur nog rest, is een multiplayer waarin twee spelers het tegen elkaar opnemen. Een bestuurt hierbij de Blood Angels, terwijl de andere de Tyranids onder handen neemt. Wat hierbij geniaal is, is dat je niet eens online hoeft te zijn om te spelen. Dit kan wel, middels live play, maar je kunt ook spelen in couch multiplayer, waarbij je de controller doorgeeft. Een heerlijk nostalgische ervaring voor de fanatieke Warhammer-fan.
Conclusie
Warhammer 40,000: Battlesector is een waarheidsgetrouwe omzetting van het populaire bordspel, inclusief mechanics als Momentum, turn-based gameplay en positionering. Het uitvechten van grote veldslagen met honderden poppetjes is hierdoor een waar genot. Lange laadtijden, een trage AI en een vijand die gaandeweg wel heel eentonig wordt halen het potentieel echter onderuit, waardoor mijn speeltijd en genot omgekeerd evenredig werden.