De oorspronkelijke release is alweer een aardig poosje geleden. In 2004 kwam de eerste versie uit van Warhammer 40,000: Dawn of War en het was voor mij een introductie in deze zeer gewelddadige spelwereld, waar vriendschap niet meer lijkt te bestaan en iedereen in oorlog is met iedereen. Helaas was het een niet al te goede introductie, want na zo'n hoogtepunt kun je niet verwachten dat er snel iets komt wat beter is.
Het is nu echter 2025 en de games zijn veranderd. Deze game werd gemaakt in de hoogtijdagen van de Real Time Strategy games (RTS) en nu komt er slechts sporadisch iets uit indit genre. De kans dat hij verouderd aanvoelt, is vrij groot, maar dat betekent niet dat de game niet goed is. De oorspronkelijke versie had best wel wat pijnpunten. Zo kon je niet fatsoenlijk uitzoomen, was pathfinding heel ver te zoeken en is hij grafisch vrij slecht verouderd..
Met expansions is hij pas echt volledig
In de jaren die volgden, kwamen er drie expansions uit. Deze werden allemaal uitgegeven als een standalone game. Dit heeft een reden. Toen werden games voor de PC nog, heel ouderwets, fysiek verkocht. Iedere keer als er een uitbreiding kwam, werd deze als een op zichzelf staande game verkocht. Op Steam kwamen ze als nieuwe games in de lijst te staan. Dit slaat natuurlijk helemaal nergens op, want het zijn wel degelijk extra stukjes van de oorspronkelijke game. Hoewel je dan wel alleen de uitbreidingsset kon kopen, waarbij je dan alleen toegang kreeg tot de extra content.
Het oorspronkelijke deel was overigens vrij klein. Je had een campaign, waarin jij als Space Marines speelt tegen de Orcs, Eldar en Chaos Space Marines. Het verhaal is redelijk, maar niet geweldig, en een veelgehoorde klacht is dat hij wel heel erg gemakkelijk zou zijn. Ook Winter Assault bleek eenvoudig. Buiten dat kregen beide versies een goede beoordeling.
Met Dark Crusade gingen ze een volledig andere kant op. Je kreeg een map te zien waar jij met je leger overheen kon gaan om zo vijanden te verslaan. Dit was niet het enige. De hoeveelheid facties waarmee je kon spelen nam toe. Nu kon je ook spelen als de Tau en Necrons, die grafisch er zeer goed uitzagen, maar niet gemakkelijk waren om mee te spelen. Ook was de game zelf stukken moeilijker. Ik ben nooit heel ver gekomen, omdat de potjes bij mij bijna altijd eindigden in een soort patstelling, waar ik de helft had en de tegenstander de andere helft, maar ik niet meer die laatste aanval in kon zetten om te winnen. Het klinkt raar, maar dit was voor mij de beste tijd die ik ooit met een RTS heb gehad. Wanneer de krachten gelijk zijn, krijg je de spannendste gevechten.
Soulstorm is de laatste uitbreiding en dit was ook een waardige afsluiter. Deze versie breidde de campaign uit, zodat je kon strijden tussen meerdere planeten, en er kwamen twee facties bij, namelijk de Sisters of Battle en de Dark Eldar, die beide eenheden hadden die konden vliegen. Hoewel over het algemeen genomen deze game wordt gezien als de minste van de vier, maakte deze voor mij de game volledig en heb ik ook hier veel tijd mee doorgebracht.
Is de game nog speelbaar?
Er is nooit een moment geweest dat ik niet aan Warhammer 40,000: Dawn of War heb gedacht. Er kwamen nog twee delen in de serie uit, maar helaas waren dit RTS'en die probeerden het genre te veranderen. Dat is prima, maar niet voor mij. Ik hou van de klassieke RTS.
Soms keerde ik terug naar de wonderlijke en niet bepaald gezellige wereld van deze klassieker en iedere keer dat ik dit deed, werd hij voor mijn gevoel ouder en ouder. Niet alleen grafisch heeft hij de tand des tijds moeilijk doorstaan, maar ook de gameplay laat wat te wensen over en op den duur werd dit echt vervelend.
En nu is er de Definitive Edition. Toen ik dit las, maakte mijn hart een sprongetje. Een allerlaatste keer dat deze prachtige game een release krijgt met wat kleine verbeteringen, die de game een klein beetje speelbaarder maakt in deze tijd, klonk mij als muziek in de oren. Het gevolg is, een aanzienlijke verbetering.
Wanneer je de trailers van de game bekijkt, zie je dat de grafische verbeteringen aanzienlijk zijn. Uiteraard kun je nu kiezen uit een breder assortiment aan resoluties tot 4K. Ook is de belichting verbeterd en zijn de textures een klein beetje aangepast, zodat alles wat scherper is. Hier zie je trouwens niets van in de game, maar zet je de oude en nieuwe versie tegenover elkaar, dan zijn de verschillen aanzienlijk.
Wat ook fijn is, is dat de pathfinding is verbeterd. Als je nu met je muis op een willekeurige plek van de map klikt, dan gaan de units daar ook echt naartoe en blijven ze niet ergens hangen, omdat er een ravijn in de weg zit. Dit klinkt raar, maar dit is hoe veel RTS'en vroeger hiermee.omgingen.
Nog veel belangrijker vind ik dat je nu verder kunt uitzoomen, waardoor je een stuk groter overzicht hebt. Dit is een enorme verbetering en ik kan niet overdrijven hoeveel speelbaarder een dergelijke game is, wanneer je meer kunt zien van wat er gebeurd.
Multiplayer met acht facties
De multiplayer is typisch voor een RTS. Je speelt tegen iemand anders en je kunt eventueel samen met iemand tegen iemand anders of tegen de computer spelen.
Tegen de computer heb je een uitdaging. Dit was al in het origineel. Je hebt zeven verschillende moeilijkheidsgraden en persoonlijk is een standaard vijand voor mij zeker een zware taak, wat de tweede is van de zeven. Wat ik wel een nadeel vind, is dat een easy vijand, de eenvoudigste, dan weer totaal niets lijkt te doen. Soms stuurt die een unit op je af en daar houdt het bij op. Het was fijn geweest als je er iets tussenin hebt gehad.
Veel mensen zullen meer uitdaging zien door te spelen tegen andere spelers. Daar is deze game prima voor geschikt, hoewel het niet de kwaliteit heeft van StarCraft 2. Daar zijn alle facties zo afgewogen dat je altijd kansen krijgt. Dat is bij deze game wat minder, maar dat is niet zo raar met zeven fracties. Toch is de multiplayer best wel eens leuk om te proberen.
Één ding vind ik geweldig aan deze definitieve versie. De hoeveelheid multiplayer maps is gestoord. Je kunt meer dan honderd maps kiezen om de strijd in aan te gaan. Dit zijn maps die door de ontwikkelaars in de game zijn toegevoegd. Ik heb niets gedownload wat gamers zelf hebben gemaakt. Wat wel dan weer jammer is, is dat geen van de mappen iets unieks heeft. Ze lijken allemaal een beetje op elkaar.
Conclusie:
Het is wel duidelijk: Warhammer 40,000: Dawn of War - Definitive Edition is een remaster van het origineel. Het heeft wat verbeteringen aangebracht op alle fronten en die zijn allemaal effectief. Daarmee is dit de versie die deze game verdient. Wie ooit deze game gespeeld heeft en graag nog eens terug wil naar de magie van toen, gaat deze versie van de game zeker waarderen en dan is het geld het meer dan waard. Maar zoals altijd met remasters betwijfel ik of een nieuw publiek deze game kan spelen. Hoewel verbeterd, zijn de graphics best verouderd en de RTS is tegenwoordig een beetje een ouderwets concept geworden. Misschien een tip voor de ontwikkelaar om toch eens te kijken of Warhammer 40,000: Dawn of War 4 een optie is?