Als we het hebben over grootse fantasy-werelden, dan is het onvermijdelijk dat dingen als The Lord of the Rings, Game of Thrones en Dungeons & Dragons ter sprake komen. Hetzelfde kan worden gezegd over Star Wars, Star Trek en Alien in het geval van science-fiction. Slechts één serie kan echter in beide gevallen worden genoemd. En dat is Warhammer.
Als we het over de sci-fi-tak van dit universum hebben, dan spreken we van Warhammer 40.000 of 40K. Deze licentie van Games Workshop bracht ons in het verleden al games als Space Marine, de Dawn of War-trilogie, Armageddon en Eternal Crusade, maar dat is verre van genoeg om dit volledige universum te dekken. Neocore Games ging daarom ook met de franchise aan de slag. En het resultaat hiervan is Inquisitor – Martyr.
Dank u Wikipedia
De titel van deze game vat in twee woorden de belangrijkste onderdelen erin samen. Jij speelt een Inquisitor, een soldaat van de hoogste rang in het futuristische Imperium of Mankind, en jouw nieuwste missie is het verkennen van de Martyr, een schip dat vijf millennia voor aanvang van de game onder mysterieuze omstandigheden verdween. Het verhaal begint dan ook op dit Fortress-Monastery, waar de normaal stille Servitors spreken en de klauwen van Chaos wild om zich heen grijpen. Klinkt dat als een hoop mumbo jumbo? Dan is deze game waarschijnlijk niets voor jou.
Science-fiction-series die een hoop nieuwe dingen verzinnen die hooguit losjes gebaseerd zijn op hedendaagse technologieën en ideeën zijn niets nieuws. Denk maar aan the Force, light sabers, phasers en stargates. Warhammer 40K gaat echter lichtjaren verder. Niet enkel is er sprake van een hoop futuristische technologie en buitenaardse invloeden, maar ook religie speelt een grote rol, evenals andere dimensies. Dit zorgt voor een gigantisch, gevarieerd en boeiend universum, waarvan de instapdrempel torenhoog ligt. Neocore gaat er echter niet enkel vanuit dat je daar al overheen gestapt bent, maar verwacht bijna dat je, indien gevraagd, een essay kunt pennen waarin je de glorie van de Holy Emperor of Mankind en de macht van het Imperium omschrijft zonder hulp van bronmateriaal. Ik persoonlijk heb al eerder gestoeid met dingen in de wereld van 40K, maar was toch blij dat ik zo nu en dan de game kon onderbreken om op te zoeken wat bepaalde woorden ook alweer betekenden. Inquisitor strooit dergelijke termen namelijk rond als zout op een bevroren wegdek.
Overigens is dit geen minpunt dat ik de game aanreken; eerder het tegenovergestelde. Zie het echter wel als een waarschuwing. Als jij interesse hebt om kennis te maken met het 40K-universum, dan moedig ik dat alleen maar aan. Maar ik denk niet dat Martyr het beste (of slechtste) visitekaartje is. En dat heeft niet enkel te maken met de gigantische hoeveelheid terminologie. Laten we het echter eerst maar eens hebben over wat voor game Warhammer 40.000: Inquisitor – Martyr nu eigenlijk is.
All about that loot
Inquisitor laat zich het makkelijkste omschrijven als een actie-RPG met sterke invloeden van het dungeon crawler-genre van het Diablo-soort. Met je zelfgemaakte Inquisitor doorkruis je willekeurig gegenereerde levels of de story mode van de game, waarbij je vijanden met vlagen tegelijk over de clinch jaagt. Dit doe je met een breed arsenaal aan wapens, zoals lasers, granaatwerpers, bijlen en natuurlijk het kenmerkende kettingzwaard.
Welke wapens je precies tot je beschikking hebt en hoe ze exact functioneren is afhankelijk van het type wapen, de manier waarop je ze toewijst aan je karakter en de klasse die je aan het begin van de game gekozen hebt, maar elk wapen heeft een of twee standaardaanvallen, evenals een of twee skills met een cooldown. Hiernaast heb je een extra wapen tot je beschikking, zoals mijnen of granaten en heb je een unieke skill die gebundeld is aan je klasse. Het uitbouwen van je arsenaal, experimenteren met setups en het balanceren van je uitrusting is hierdoor net zo zeer een onderdeel van de gameplay als dat het daadwerkelijke vechten is.
Uitrusting die je vindt of kunt kopen is vaak slechts marginaal beter dan wat je al hebt, met tienden van procenten die het verschil moeten maken. En daarmee doet het sterk denken aan een MMORPG. Een andere overeenkomst met dit genre, is dat je om Inquisitor te spelen ten alle tijden online moet zijn en gekoppeld moet zijn aan je Neocore Games-account. Zelfs wanneer je de singleplayer speelt, dien je een actieve internetverbinding te hebben, anders wordt word je resoluut afgewezen in het home screen. Ergens is dit nog wel begrijpelijk, daar je singleplayer-account wordt meegenomen naar het multiplayer-aspect van Martyr en deze opzet dan waarschijnlijk beter werkt, maar het is desondanks zuur voor zij die niet voortdurend online kunnen (of willen) zijn. Op het technische vlak is dit echter de minste van je problemen.
Wat hebben ze gedaan?
Martyr zou eigenlijk al aan het begin van deze zomer voor PC, Xbox One en PlayStation 4 verschijnen, maar werd keer op keer vlak voor release uitgesteld om wat plooien glad te strijken. Het is daarom onverteerbaar dat de game nog steeds aan alle kanten rammelt, hetgeen al begint bij de eerste cutscene, waarbij de subtitles, voice acting en beelden allemaal niet synchroon lopen.
De ruim veertig uur die ik geïnvesteerd heb in deze recensie, gingen gebukt onder problemen als crashes, lag, input lag, screen tearing, pop-up en ondertiteling die spontaan wegviel. En geen van allen was sporadisch. Hoe deze game enig soort van playtest heelhuids is doorgekomen, is voor mij dan ook een raadsel. Gelukkig zijn de meeste van deze problemen echter enkel storend, niet game-brekend, waardoor je zelden een level twee keer hoeft te spelen. Maar goed ook, want variatie in de levels is al ver te zoeken, vooral in de story mode, waarin je het grootste gedeelte van de tijd het interieur van de Martyr bekijkt.
Wat deze campaign ook niet ten goede kwam, was het meer dan teleurstellende verhaal en de abominabele voice acting van het gros van de cast. Hoewel de Inquisitor zelf behoorlijk goed klinkt, kan hetzelfde helaas niet gezegd worden van de supporting cast. En laten dat nou net de karakters zijn die je het meeste hoort terwijl je door het verhaal heen werkt!
Samenspel
Eerder haalde ik het al even aan, maar Inquisitor is meer dan een story mode. Niet enkel heeft het een gigantische berg aan optionele content die je in je eentje door kunt spelen, maar het heeft ook een multiplayer-aspect. Hierin verken je met drie andere Inquisitors een willekeurig gekozen level om een willekeurig gekozen taak te volbrengen terwijl je hordes aan vijanden van je af vecht. Dit is een perfecte manier om betere gear te krijgen als je vast zit in de singleplayer, maar daarmee is ook eigenlijk alles wel gezegd. Gameplay-gewijs is de multiplayer immers identiek aan de singleplayer, alleen hebben vijanden nu bergen aan HP zodat je niet te makkelijk doorspeelt. Het kunnen ervaren van dit is echter nog de grootste uitdaging, want de matchmaking verloopt alles behalve soepeltjes.
Hiernaast heb je nog PvP, crafting, random mission chains, challenges en nog veel meer content die de levensduur in theorie eindeloos op kunnen rekken. Maar daar diep op ingaan heeft heel weinig zin. Enerzijds omdat je al tientallen uren in de game hebt zitten voor je hiermee te maken krijgt (en dan vind je het dus duidelijk leuk) en anderzijds omdat het niet zoveel bijster anders is dan hetgeen dat ik al uitgebreid heb besproken in deze review.
Conclusie
In zijn puurste vorm is Warhammer 40.000: Inquisitor – Martyr is een vrij solide Diablo-eske actie-RPG in één van de grootste sci-fi-universums die er bestaat. Helaas moet je echter heel wat gebreken leren slikken voor je daarvan kunt genieten. Allereerst is er natuurlijk de hoge instapdrempel van het 40K-universum in zijn algemeen, maar hiernaast zijn er tal van technische problemen die de game plagen en is er de restrictie die vereist dat je ten alle tijden online bent. Dit is natuurlijk nodig voor de multiplayer, maar gezien deze optioneel is en weinig anders biedt dan hetgeen dat je al in allerlei varianten in eentje beleeft zie ik het nut niet in van deze restrictie.