Steek een vinger in je neus, haal een stuk papier door een papierversnipperaar, schud insecten van de banaan af, spring touwtje als nijlpaard en neem een telefoon op. Dit zijn slechts een aantal van de ruim tweehonderd microgames van een nieuwe Wii-game. Wario is terug in Wario Ware: Smooth Moves en is gekker dan ooit. Maar is deze absurde humor genoeg, weten tweehonderd microgames lang te boeien en bovenal: is deze game de vijftig euro waard?
Wario Ware: Smooth Moves draait om de Form Baton, het houdingsstokje. Onze grote vriend Wario vindt dit vreemde voorwerp, dat sterk lijkt op de Wiimote, in een vreemde tempel. Wanneer hij de Form Baton oppakt wordt een boobytrap geactiveerd. Een reusachtige steen komt achter Wario aanrollen en de game begint. Misschien kan ik beter zeggen dat de games beginnen. Wario Ware is namelijk een aaneenschakeling van microgames, die elk niet langer duren dan een paar seconden. Het is dus zaak zo snel mogelijk de juiste oplossingen te vinden. Voor elke microgame verschijnt er kort een plaatje dat duidelijk maakt hoe je de Form Baton moet vasthouden. In het begin zal dat enkel ‘The Remote’ houding zijn.
Het woord zegt het eigenlijk al een beetje, je moet je Form Baton vasthouden als een afstandsbediening. Later zullen daar de meest absurde houdingen bijkomen. Wat te denken van ‘The Elephant’ (houdt de Form Baton tegen je neus), ‘The Big Cheese’ (houdt de Form Baton tegen je heupen) en ‘The Mohawk’ (houdt de Form Baton op je hoofd). Elk van deze houdingen wordt de eerste keer dat ze voorkomen kort uitgelegd. Dit gebeurt door middel van een humoristisch ingesproken stem. Het uitlegscherm bevat net zo veel ongein en humor als de microgames, die wil je dus niet missen.
In de inleiding heb je al een paar voorbeelden kunnen lezen van de microgames die deze game bevat. In totaal zijn dit er dus meer dan tweehonderd. Die tweehonderd microgames worden verspreid over levels in een stad. Ik het begin kan je alleen de microgames in het huis van Wario spelen. Heb je daar de eindbaas, die volgt naar zo’n 10 tot 20 microgames, verslagen, dan komen er meer levels beschikbaar. Bij de eindbazen moet je trouwens niet verwachten dat je het opneemt tegen enorme wezens van het kwaad, zoals dat bij games als Zelda of Final Fantasy wel is. Een eindbaas kan namelijk een grote robot inhouden die je van een rots af moet blazen door met je Form Baton te zwaaien of een parcours per auto afleggen. De Bossfights zijn allemaal erg leuk verzonnen, soms ook een beetje uitdagend, maar bovenal zijn ze ontzettend leuk om te doen. Althans, als er niemand naar je kijkt.
Er is één level wat voor mij boven alle levels uitspringt. 9-Volts, een mannetje wiens Game & Watch is gesloopt, gaat naar een gameswinkeltje om een nieuwe te bemachtigen. Aldaar komt er een lading microgames op je af die allemaal zijn gebaseerd op games. Zo moet je, met de Form Baton in je hand, springen om Mario muntjes te laten verzamelen en moet je de Form Baton vasthouden als een zwaard om als Link de Master Sword uit Ocarina of Time uit de grond te trekken. De eindbaas is ook het vermelden waard. Hiervoor hebben ze namelijk een stukje uit de SNES-game Star Wing gekozen. Houd je Form Baton horizontaal vast en loods Fox McCloud naar de eindbaas, om hem helemaal aan gort te schieten. Een geweldige afsluiter van een geweldig level.
Na twee tot drie uur heb je alle levels een keer voltooid. Wat valt er dan te doen? Je kunt alle levels een keertje herspelen om zo nogmaals te genieten van de unieke grafische stijl, prachtige geluiden en absurde microgames. Bij elke Boss Fight die je wint komt er dan een pose-kaart vrij, één van de vele die je kunt verzamelen. Leuk voor de liefhebbers, maar niet iets voor mij. Nee, geef mij die chaotische multiplayer maar.
Conclusie
Die multiplayermodus is best geslaagd. Je kunt even gaan darten in de Darts Club, en je kunt het tegen elkaar opnemen in een wedstrijd vol razendsnelle actie. Zo’n beetje alle microgames uit de singleplayer zijn ook weer te spelen in de multiplayer. Om de beurt doe je een willekeurige microgame. Het gaat allemaal razendsnel. Daardoor is het jammer dat de game maar met één Wiimote te spelen is. Die moet dan steeds worden doorgegeven aan de volgende. Met twee spelers is dit wel te doen, maar met de maximaal mogelijke twaalf spelers wordt dit echt een chaos. Je weet namelijk niet wie de volgende is. Je zult de Wiimote dan in drie seconden aan de juiste persoon moeten doorgeven, anders is zijn kans op overwinning verziekt. De multiplayer zou beter uit de verf komen met de mogelijkheid meerdere controllers te gebruiken. Een smet op een voor de rest zo goede en grappige compilatie microgames.